Πως;;; της Ελένης Ιωαννάτου

Πως;;;

Δεν είναι που δεν αντικρίζεις.

Όχι… όχι,

Απλά, δεν βλέπεις!!

Κοιτάζεις…

Μα δεν ανασαίνεις τον Ήλιο.

Σου φαίνονται θολωμένα τα φτερά.

Μα δεν μπορείς να μυρίσεις τα λουλούδια.

Σου φαίνεται αλλοτινό το άρωμά τους.

Πως δεν διαπέρασε ως τώρα τη καρδιά σου;;;

Άκου!

Αλυχτάει η σκιά,

με μια σιωπή όλο φωτιά.

Όχι… όχι,

δεν λέω πως δεν σε επισκέπτονται τα όνειρα.

Απλά, δεν ονειρεύεσαι.

Έχεις το πινέλο στα χέρια,

ναι… ναι, το ξέρω!

Μα τα χρώματα αποκρύπτονται

ή ίσως, δεν μπορείς να τα βρεις…

Βέβαια, το γκρι έχεις συνηθίσει.

Χρώμα, λες, είναι κι αυτό.

Το ξέρω, οι αισθήσεις σου

είναι εξαιρετικές!!

Πως και δεν άκουσες ποτέ,

το θρόισμα τ’ ανέμου

στη καρδιά;;;

Μα φυσικά,

ακούς τα ουρλιαχτά!

Πως και δεν χαμογέλασες ποτέ,

στο βλέμμα της Ζωής;;;

στο λόγο της Αγάπης;;;

στη νότα της ψυχής;;;

Απλά περιγελάς,

ή ίσως τεχνοκρατικά φεγγοβολάς .

Πως και δεν ένιωσες ποτέ

το χάδι στα μαλλιά;;;

Βεβαίως!

Διδάσκεις τα παιδιά.

“Γνωρίζεις”.

Πως όμως

δεν έμαθες

ποτέ,

τίποτα απ’ αυτά;;;

Μα φυσικά,

είσαι Άνθρωπος.

Άνω θρώσκεις!

Πως γίνεται,

να μην βλέπεις Ουρανό;;

να μην μιλάς με τα πουλιά;;

να μην προσφέρεις αυτό που για ‘σένα

είναι λιγοστό;;

Πως;;;