Συνέντευξη του Ξενοφώντα Παπαγεωργίου, μέλους της ΕΠΟΝ, στο vforvolos.gr (video)

Ο Ξενοφών Παπαγεωργίου, στα 96 του χρόνια, μέλος της ΕΠΟΝ, έδωσε συνέντευξη στο vforvolos.gr το πρωί του Σαββάτου.

Ένιωσε δύο φορές δικαιωμένος στη ζωή του. Την πρώτη κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα Γερμανικά Στρατεύματα Κατοχής και τη δεύτερη στις 26 Γενάρη στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Μάλιστα γιόρτασε τα 96 του χρόνια και την γιορτή του μαζί με την εκλογική νίκη στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας.

Γεννήθηκε το 1920 στον Πλατύκαμπο Λάρισας, ένα χωριό που όπως αναφέρει είχε χρόνια παράδοση στην Αριστερά από την προπολεμική εποχή και το 90% του χωριού είχε οργανωθεί στην Αντίσταση και τον ΕΛΑΣ. “Ήμουν από πάντα Αριστερός και το χωριό μου έβγαλε 400 αντάρτες”.

Στην ίδρυση του ΕΑΜ ο αγώνας της Αντίστασης φούντωσε στο χωριό. Ο ίδιος οργανώθηκε αρκετά στον Θ.Ι.Λ., Θεσσαλικό Ιερό Λόχο και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ. Τα δύο του αδέρφια ήταν στον ΕΛΑΣ. Μάλιστα ο μεγαλύτερος αδερφός του ο καπετάν Λευτεριάς σκοτώθηκε στον Εμφύλιο

Συνάντησε ξανά τους 2 δασκάλους που είχε στο Δημοτικό στην Αντίσταση.

Η ίδρυση της ΕΠΟΝ στις 23 Φλεβάρη του 1943 τον βρήκε αιχμάλωτο των Γερμανών, μετά από μπλόκο.

Στο στρατόπεδο όντας αιχμάλωτος συνάντησε πολλούς εξορίστους, που το καθεστώς Μεταξά αντί να τους αφήσει ελεύθερους για να πολεμήσουν τους εισβολείς Ιταλούς, προτίμησε να τους παραδώσει στα στρατεύματα Κατοχής. Το καλοκαίρι του ’43, 106 κομμουνιστές εκτελέστηκαν στο Κούρνοβο, ως αντίποινα για την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου από τους αντάρτες.  Στο στρατόπεδο έμεινε αιχμάλωτος από το Φλεβάρη του ’43 μέχρι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Οι συνθήκες κράτησης ήταν πολύ σκληρές.

Μετέπειτα συνέχισε στην Οργάνωση, στο Επαρχιακό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ. Στη συνέχεια έγινε Πρόεδρος του Συμβουλίου Πλατυκάμπου και από κει στο Πανθεσσαλικό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ, το οποίο είχε έδρα στην Καστανιά πάνω από το φράγμα της λίμνης Πλαστήρα. Εκεί συνάντησε όλη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Αντίστασης. Τον Σάντο, το Βελουχιώτη, τον Καραγιώργη, τον Σαράφη κ.α.

Ο ίδιος όταν στρατεύτηκε το 1947 έχει να θυμάται πως τα αδέρφια και οι φίλοι του ήταν στο Αντάρτικο, ενώ εκείνος δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τον γηραιό πατέρα και τα μικρότερα αδέρφια του στο σπίτι. Ήταν άοπλος ως φαντάρος.

Για τη Συνθήκη της Βάρκιζας, όπως αναφέρει, το ένοπλο τμήμα διχάστηκε. Οι μισοί, όπως και ο Βελουχιώτης, δεν θέλανε να παραδώσουν τα όπλα. Στη σύναξη που έγινε στη Λαμία πάρθηκε η απόφαση της παράδοσης των όπλων. “Δεν μας άφηναν οι Εγγλέζοι να γίνουμε κυβέρνηση. Άρχισε ο κόσμος να διώκεται και να φυλακίζεται από το Κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς. Ανάγκασαν τον κόσμο να πάρει τα βουνά” θυμάται με συγκίνηση.

Μετά την Απελευθέρωση εργάστηκε στην Υπηρεσία Μηχανικής Καλλιεργείας του Υπουργείου Γεωργίας, ως χειριστής μηχανήματος. Το ’52 έγινε μόνιμος δημόσιος υπάλληλος. Με νόμο του Μαρκεζίνη καθαιρέθηκε από μόνιμος δημόσιος υπάλληλος σε έκτακτο – πρόσκαιρο προσωπικό.

Μαζί με συναδέλφους του ιδρύσανε το πρώτο σωματείο. (Όντας μη μόνιμος δημόσιος υπάλληλος μπορούσε να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση). Το ’58 υπογράψανε την πρώτη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Έτσι όλο το πρόσκαιρο προσωπικό έγινε αορίστου χρόνου.

Εργάστηκε στο συνδικαλιστικό Κίνημα εναντίον των ρεφορμιστών Μακρήδων και Θεοδωρικών, οι δεξιοί δηλαδή της εποχής. Ήταν Πρόεδρος του Σωματείου και μετά εκτελεστικός της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων του Υπουργείου Γεωργίας. Είχε αναπτύξει μεγάλη συνδικαλιστική δράση σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να απολυθεί χωρίς αποζημίωση επί Χούντας ως μη εθνικόφρων και νομιμόφρων με το Ν. 516/58, και έχοντας ήδη δύο παιδιά.

Σχετικά με τις διώξεις των Κομμουνιστών επί Χούντας, αναφέρει πως οι μπροστάρηδες, η ραχοκοκκαλιά ολόκληρης της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, όλοι οι αγωνιστές ήταν και αυτοί που την πλήρωσαν. Ο ίδιος γλύτωσε την εξορία και όπως χαρακτηριστικά θυμάται κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης της νεολαίας όπου γίνανε συλλήψεις τον φυγαδεύσαν και τον έκρυψαν στο ταβάνι τρεις αδερφές.

Δεν φοβήθηκε ποτέ για την συνέχιση του αγώνα αλλά ούτε και για τη ζωή του. Και όπως δήλωσε στην κάμερα του vforvolos.gr, δεν μετανιώνει για τίποτε και αν ήταν πάλι νέος θα αγωνιζόταν ξανά.

Αυτό που κινητοποιούσε όλα αυτά τα χρόνια την αγωνιστική του δράση ήταν πως δεν άντεχε να βλέπει γύρω του την αδικία του Κεφαλαίου. “Ήθελα τη δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος. Ο κάθε εργαζόμενος να αμοίβεται ανάλογα με την προσφορά του. Δεν άντεχα να βλέπω τον φτωχό να γίνεται φτωχότερος και τον πλούσιο, πλουσιότερος.”,  είπε χαρακτηριστικά.

Συνταξιοδοτήθηκε το 1980.

Οργανώθηκε στον ΣΥΝ κατά την Ίδρυση του και συνεχίζει ως ενεργό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και σήμερα.

“Ακόμη είμαι γερός. Βαστάνε τα κότσια μου. Δεν παίρνω ποτέ λεωφορείο για τις μετακινήσεις μου. Τα απογεύματα βγαίνω καμιά βόλτα με την κυρά – Μαρία. Το μυαλό μου και τα πόδια μου δουλεύουν ακόμα.”

Για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα καταφέρει. Πως η Αριστερά θα μείνει στην εξουσία και πως ο κόσμος την υποστηρίζει.

“Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποκαταστήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις”.

“Αποτελεί εγγύηση και συνέχιση της ιστορίας της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ πιστεύω πως θα επικρατήσει η λογική και θα γίνει ένας έντιμος συμβιβασμός, χωρίς να υπογράψουμε άλλο μνημόνιο. Το χρέος που μας επέβαλαν είναι ανήθικο. Μας συμπεριφέρθηκαν τόσο σκληρά. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ – ΝΔ υπέγραφαν και περνούσαν αντεργατικούς νόμους και μειώσεις μισθών”

Το μήνυμά του προς τη νέα γενιά κλείνοντας ήταν “Να μην σκύψει το κεφάλι. Να αγωνίζεται, ώστε να δει καλύτερες μέρες στη ζωή της.”

Ηλέκτρα Προσήλια