Πρώην κρατούμενες στο Κέντρο Κράτησης του Ελληνικού καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τα όσα βίωσαν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους
Μετανάστριες, πρώην κρατούμενες, καταθέτουν την εμπειρία της φυλάκισής τους στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού.
Συνθήκες
Όλοι ξέρουν ότι ήταν πολύ άσχημα μέσα στη φυλακή. Το φαγητό ήταν απαίσιο. Έπρεπε να καθαρίζουμε τις τουαλέτες και να βγάζουμε έξω τα σκουπίδια. Οι κουβέρτες και τα στρώματα – αν υπήρχαν- ήταν πολύ βρώμικα. Εξαιτίας των συνθηκών και της κακής υγιεινής είχαμε όλα τα είδη των ασθενειών, ιδιαίτερα δερματικές ασθένειες. Κάναμε μπάνιο με παγωμένο νερό όταν είχε κρύο. Τα κελιά ήταν πολύ κρύα το χειμώνα και έβραζαν το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι, ειδικά, υποφέραμε εξαιτίας των κουνουπιών. Ήταν τόσα πολλά που ξυνόμασταν όλη την ώρα. Επίσης, όλες χρειαζόμασταν ρούχα κατάλληλα για την εποχή, που παρέχονταν κυρίως από τους αλληλέγγυους.
Φαρμακευτική αγωγή
Το να πάρουμε φάρμακα, και κυρίως ειδική φαρμακευτική αγωγή, για προβλήματα υγείας όπως ο διαβήτης, το άσθμα ή οι καρδιακές ασθένειες ήταν σχεδόν αδύνατο. Μέχρι να πάνε τη γυναίκα στο νοσοκομείο, η κατάσταση είχε χειροτερέψει. Για παράδειγμα, μια γυναίκα με πέτρες στα νεφρά, που υπέφερε και πονούσε πολύ, δεν έλαβε ποτέ θεραπεία, δεν την πήγαν ποτέ στο νοσοκομείο. Ούρλιαζε κάθε φορά που πήγαινε στην τουαλέτα… Ή, άλλες γυναίκες με πολύ σοβαρά καρδιακά προβλήματα ή τις πήγαν στο νοσοκομείο μόνο όταν η κατάσταση είχε χειροτερέψει πολύ ή ποτέ…
Χαρτιά – απέλαση
Ήμασταν συνέχεια υπό το άγχος της απέλασης. Οι αστυνομικοί μας έλεγαν ότι έπρεπε να κάνουμε αίτηση για άσυλο, αλλιώς θα μας απέλαυναν. Μας πίεζαν έτσι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Απ’την άλλη, ακούγονταν τόσο πολλές απόψεις, που δεν ήταν εύκολο να πάρεις αποφάσεις για το τι να κάνεις, για παράδειγμα το άσυλο: πρέπει να κάνουμε αίτηση ή όχι; Αυτή η κατάσταση αύξανε το φόβο της απέλασης συνέχεια.
Δικηγόροι
Οι γυναίκες πλήρωναν πολλά χρήματα σε δικηγόρους, από απόγνωση, ελπίζοντας να ελευθερωθούν. Αλλά οι δικηγόροι, τις περισσότερες φορές, έπαιρναν τα χρήματα και αφού έδιναν ψεύτικες ελπίδες και υποσχέσεις απλά εξαφανίζονταν. Έλεγαν ότι θα ελευθερωθείς, σήμερα, αύριο, σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα… αλλά αυτό δε συνέβαινε ποτέ. Μόνο σε μερικές περιπτώσεις…
Κάποιοι δικηγόροι, κυρίως από ΜΚΟ, έρχονταν στη φυλακή μόνο μία φορά: για να καταγράψουν κάποια ονόματα, να πάρουν υπογραφές και μετά εξαφανίζονταν… Δε βοήθησαν καθόλου και δεν μπορούσαν να μας δώσουν καθόλου χρήσιμες πληροφορίες, πράγμα που έκανε τις γυναίκες να αποφασίζουν να πληρώσουν άλλους δικηγόρους που – νόμιζαν- ότι μπορούσαν να τις βοηθήσουν.
Επικοινωνία
Υπάρχουν γυναίκες στη φυλακή που δεν έχουν οικογένεια, ούτε φίλους να τις στηρίξουν οικονομικά και ψυχολογικά. Επίσης, για τις έγκλειστες γυναίκες που δεν έχουν άλλους τρόπους να επικοινωνήσουν εκτός από τη μητρική τους γλώσσα – Φαρσί, ή Αραβικά για παράδειγμα- τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Σε κάποιες περιπτώσεις, για παράδειγμα, όταν υπήρχαν προβλήματα υγείας και χρειαζόταν φαρμακευτική αγωγή, δεν μπορούσαν να γίνουν κατανοητές στους αστυνομικούς.
Εξαιτίας αυτού, η επαφή με τους αλληλέγγυους ήταν ο μόνος τρόπος για μας να επικοινωνήσουμε και να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν. Αυτός επειδή, ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουμε με τα μέλη της οικογένειάς μας και με τον έξω κόσμο ήταν (ή είναι) μέσω των αλληλέγγυων. (Ήταν σημαντικό για εμάς να ενημερώσουμε τους ανθρώπους έξω για την κατάστασή μας και να μην ξεχαστούμε στη μοίρα μας…)
Αστυνομία: συμπεριφορά και τακτικές
Νιώθαμε σαν εγκληματίες απ’τον τρόπο που μας συμπεριφέρονταν. Υπήρχαν συχνά απειλές από την αστυνομία. Μας υπενθύμιζαν ότι είχαν το δικαίωμα να μας κρατήσουν στη φυλακή για 18 μήνες, σύμφωνα με το νόμο. Αυτό συνέβαινε σχεδόν κάθε φορά που ρωτάγαμε τι θα γίνει με τις υποθέσεις μας.
Η αστυνομία δε νοιαζόταν για κανέναν και πίστευαν ότι όποιος δεν έχει νόμιμα χαρτιά ανήκει στη φυλακή, χωρίς να έχουν στο νου τους την ιδιαίτερη κατάσταση της καθεμιάς, όπως οι γυναίκες που υπέφεραν από πνευματικές διαταραχές. Τις έφεραν στο κέντρο κράτησης και τις κράτησαν μέσα για πολύ καιρό, αν και αυτές οι γυναίκες χρειάζονταν στήριξη ψυχολογική και ψυχιατρική. Κάτι που έκανε την κατάσταση μέσα στη φυλακή πολύ δύσκολη για όλες μας…
Ένα ακόμα θέμα ήταν ότι, αν και δεν είναι νόμιμο να κρατάς τα παιδιά στη φυλακή, η αστυνομία κρατούσε τις μητέρες μαζί με τα παιδιά τους μέσα για πολύ καιρό, κάποιες φορές. Κάποιες άλλες φορές οι μητέρες χωρίζονταν από τα παιδιά τους, και δεν ήξεραν τι τους είχε συμβεί, που ήταν, αν ήταν καλά ή όχι. Οι μητέρες κρατούνταν μέσα για μεγάλη χρονική περίοδο και τα παιδιά ήταν έξω, μόνα, χωρίς την παρουσία της μητέρας τους.
Ακόμα και ανήλικα κορίτσια που υποτίθεται ότι δεν πρέπει να κρατούνται, αλλά να τις στέλνουν στα camp ανηλίκων, κάποιες φορές έμεναν μέσα για πολύ καιρό. Το ίδιο ίσχυε και για τις ηλικιωμένες με σοβαρά προβλήματα υγείας. Υπήρχαν περιπτώσεις γυναικών –και μιας έφηβης, επίσης- που έκαναν απόπειρες αυτοκτονίας, σαν διαμαρτυρία για την κράτησή τους, αφού τις κρατούσαν για τόσους μήνες εκεί, χωρίς να ξέρουν πότε θα ελευθερωθούν.
Όταν ου γυναίκες έφταναν στη φυλακή, συνήθως ήλπιζαν ότι θα ελευθερωθούν σύντομα, ίσως σε μερικές μέρες, γιατί η αστυνομία έλεγε σε καθεμιά μας ότι αυτά τα προβλήματα με τα χαρτιά θα λύνονταν σε 3 μέρες το πολύ. Αλλά αφού περιμέναμε μέσα για μια βδομάδα, συνειδητοποιούσαμε ότι ήταν μόνο ένα ψέμα για να μας κάνουν να μην αντιστεκόμαστε. Και μετά από πολλούς μήνες στη φυλακή, και έχοντας δώσει τα τελευταία χρήματά μας στους ψεύτικους δικηγόρους, δεν είχαμε λεφτά ούτε ελπίδα.
Η ζωή μετά τη φυλακή
Έτσι, αν και η ελευθερία είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε κάποιον που είναι στη φυλακή, όταν απελευθερωθήκαμε, βρεθήκαμε σε ένα άγνωστο μέλλον. Χωρίς λεφτά, και με μεγάλη αγωνία. Σε αυτό το σημείο, η βοήθεια των αλληλέγγυων ήταν πολύ σημαντική για τις γυναίκες που δεν είχαν κανέναν να τις βοηθήσει ούτε ‘‘οργανώσεις’’ να τους δώσουν πληροφορίες ή βοήθεια.
Κάποιες σκέψεις
Είναι καλύτερο για το κράτος να προσπαθήσει να λύσει την κατάσταση/ το πρόβλημα με τα χαρτιά, αντί να στέλνει τους μετανάστες στη φυλακή, σε πολύ κακές συνθήκες, για μεγάλες χρονικές περιόδους και αντί να κάνει τη ζωή πιο δύσκολη από ότι ήταν ήδη για αυτούς…
Γιατί φυλάκιση;
Γιατί φυλάκιση επειδή δεν έχεις χαρτιά;
Γιατί όχι ελευθερία;
Γιατί τόσος χρόνος μέσα;
Τα κέντρα κράτησης πρέπει να κλείσουν, επειδή οι γυναίκες, που κρατούνται, δεν είναι εγκληματίες, αλλά άνθρωποι που ήρθαν εδώ ψάχνοντας για καταφύγιο και περιμένουν βοήθεια και όχι να φυλακίζονται.
Συμπάσχουμε με τις γυναίκες που είναι μέσα στο κέντρο κράτησης τώρα, επειδή έχουμε περάσει τα ίδια και οι συνθήκες είναι ακόμη χειρότερες από τις δικές μας. Η επικοινωνία μέσω των αλληλέγγυων έχει χαθεί, μιας και η αστυνομία δεν την επιτρέπει. Έτσι, δεν μπορούμε πραγματικά να ξέρουμε τι είδους εφιάλτη βιώνουν αυτές οι γυναίκες. Ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε τις έγκλειστες γυναίκες είναι μέσω της γνώσης του τι πραγματικά συμβαίνει μέσα. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, η αστυνομία προσπαθεί να κάνει την κράτηση αόρατη, αποκλείοντας τους ανθρώπους που έρχονταν σε επαφή με τις γυναίκες. Με αυτό τον τρόπο, οι αλλαγές στο σύστημα δεν μπορούν να γνωστοποιηθούν σε εμάς και οι κρατήσεις που παραμένουν άγνωστες καθιστούν τη βοήθεια πολύ δύσκολη.
Γυναίκες-πρώην κρατούμενες στο Κέντρο Κράτησης Ελληνικού (Δεκέμβρης 2016)
Immigrant women, ex-prisoners, testify the experience of their imprisonment in the detention center of Elliniko.
Conditions
Everybody knows it was very bad inside the prison.The food was terrible.
We had to wash the toilets and to take out the garbage.The blankets and the mattresses- if there were any- were very dirty.Because of the conditions and the bad hygiene we had all kinds of diseases, especially skin diseases.We had showers with freezing water in cold weather.The cells were very cold in winter and boiling hot in summer. In summer, especially, we suffered because of the mosquitoes. They were so many that we were scratching all the time.Also, we all needed clothes for the season, which were mainly provided by the solidarity group.
Medication
Getting medication, and most of all special medication, for health problems like diabetes, asthma, or heart diseases was next to impossible. By the time they took the woman to the hospital, the situation had deteriorated. For example, a woman with kidney stones, who suffered a lot and was in big pain, was never treated., never taken to the hospital. She used to scream every time she went to the bathroom…. Or, other women with very serious heart problems were either taken to the hospital only when their situation had become much worse, or never seen to….
Papers-deportation
We were always under the stress of deportation. The police used to tell us that we had to apply for an asylum, otherwise we would be deported. We had this kind of pressure at least once a week. On the other hand, there were so many opinions expressed, that it wasn`t easy to make decisions about what to do, for example the asylum: should we apply or not? This situation increased the fear of deportation all the time.
Lawyers
The women used to pay big amounts of money to the lawyers, out of despair, hoping to be free. But the lawyers, most of the times, took the money and after giving false hope and promises just disappeared. They said you are going to be free, today, tomorrow, in a week, in a month…. but that never happened. Only in very few cases…..
Some lawyers, especially from NGOs, used to come to the prison only one time: to write down some names, take the signatures and then disappeared….They didn`t help at all and couldn`t give us any helpful information, which made the women decide to to pay other lawyers that- they thought- could help them.
Communication
There are women in the prison who have no family, nor friends to support them financially and psychologically. Also, for the women prisoners who don`t have any other ways to communicate besides their own native language- Farsi,or Arabic for example- things are even more difficult. In cases, for example, when there were health problems and medication was needed, they couldn`t make themselves understood to the police staff.
Because of this, the contact with the solidarity group was the only way for us to communicate and make our voices heard. That is, the only way to communicate with our family members and with the outside world was (or is) through the solidarity group.( It was important for us to let the people outside know about our situation and not to be forgotten to face our fate…)
The police: behaviour and tactics
We felt like criminals because of the way we were treated. There were often threats by the police.They reminded us that they had the right to keep us in prison for 18 months, according to the law. That was almost every time we asked what was going to happen with our cases.
The police didn`t care about anybody and believed that anyone who doesn`t have legal papers belongs to the prison, without keeping in mind each one`s special condition, like the women who suffered from mental disorders. They were brought to the detention center and kept in for a long time, although these women needed to be supported psychologically and psychiatrically. Something that made the situation inside the prison very hard for all of us….
Another point was that, although it`s not legal to keep children inside a prison, the police used to keep mothers with their children inside for long, sometimes. Some other times mothers were separated from their children, and they had no idea what had happened to them, where they were, if they were well or not. The mothers were kept inside foe a long period of time and the children were out, alone, without the presence of their mother.
Even underaged girls that are not supposed to be detained, but sent to the underaged camps instead, sometimes stayed inside for a long time. The same applied for old women with serious health problems.There were even cases of women- and of a teenage girl, too- attempting suicides, as a protest against their detention, since they were kept for so many months there, without knowing when they were going to be free.
When the women arrived at the prison, they usually had the hope that they would be free soon, perhaps in a couple of days, because the police used to tell every one of us that these problems with the papers were going to be solved in maximum 3 days. But after waiting inside for a week, we came to realize that it was just a lie to make us not resist. And after spending many months in prison, and having paid the last of our money to the fake lawyers, we had no money and no hope.
Life after prison
So, although freedom is the best thing that can happen to a person who is in jail, when we were set free, we found ourselves in an unknown future. Without money, and a lot of agony. At that point, the help of the people in solidarity was crucial for the women who had no one to help them and no “ organizations” to give them some information or help.
Some thoughts
It`s better for the state to try to solve the situation/ problem with the papers, instead of sending the immigrants to prison, in very bad conditions, for long periods of time and instead of making life harder than it already was for them….
Why prison?
Why prison for no papers?
Why not free?
Why so much time inside?
The detention centers must be closed down, because the women, who are detained, are not criminals, but people who came here seeking a refuge and they expect help and not to be imprisoned.
We sympathize with the women who are inside the detention center now, because we`ve been through the same and the conditions are even worse than our period . The communication through the solidarity group is lost, as the police don`t allow it to happen. So, we can not really know what kind of nightmare the women are going through. The only way to help the detained women is through knowing what actually is going on inside. In this period of time, the police are trying to make detention invisible, by excluding people who used to come in contact with the women. In this way, the changes in the system can`t become known to us and the detentions that are kept in dark make it really hard for us to help.
Immigrant women, ex-prisoners in the detention center of Elliniko. (December 2016)
Γυναίκες-πρώην κρατούμενες στο Κέντρο Κράτησης Ελληνικού (Δεκέμβρης 2016)
———————————————-
Πρώην κρατούμενες στο Κέντρο Κράτησης του Ελληνικού καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τα όσα βίωσαν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους
allileggyoikratoumenon@gmail.com
