Όταν καθημερινά αντιμετωπίζουμε σεξιστική βία το δικαίωμα στην αυτοάμυνα είναι αυτονόητο

Είναι η μόνη επιλογή που μας μένει μέσα σε μία κοινωνία που θρέφει και οπλίζει τους βιαστές. Είναι η στιγμή που διαρρηγνύεται η ευαλωτότητά μας και αυτό μέσα στην κουλτούρα του βιασμού τιμωρείται αυστηρά.
Παρόλο που το μόνο άτομο που φταίει για μια επίθεση είναι αυτός που επιτίθεται, η ποινικοποίηση της αυτοάμυνας βαφτίζει «θύτες» εκείνες που αναγκάστηκαν να αμυνθούν.

Τις τιμωρεί με βαριές κατηγορίες και καταδίκες, ενώ ταυτόχρονα η κοινωνική συνθήκη που κάνει απαραίτητη την άμυνα δεν αναγνωρίζεται. Τα βρισίδια, οι απειλές, τα ανεπιθύμητα αγγίγματα, το ξύλο, η σεξουαλική επίθεση είναι βία και η αντίδρασή μας σε αυτή αποσκοπεί στην προστασία μας.

Το να κρίνεται η αντίδραση αυτή ως δυσανάλογη και το να αποδίδονται κατηγορίες “σε ήρεμη ψυχική κατάσταση”, υποτιμά την καθημερινή συνθήκη απειλής μέσα στην κουλτούρα του βιασμού. Ποιος δικαιούται να κρίνει εκ των υστέρων ποια αντίδραση αναλογεί όταν βρίσκεσαι υπό επίθεση; Πόση βία καλούμαστε να υποστούμε για να θεωρηθεί η άμυνα μας νομιμοποιημένη;

Πρωτοβουλία θεσσαλονίκης για την υπόθεση της Κορίνθου