Ιστορίες δυστοπίας | Για το κράτος, ρε γαμώτο!

Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα καλά σας φαίνεται έτσι είναι

Η Γιώτα δουλεύει δέκα χρόνια. Γραμματέας, πωλήτρια, σερβιτόρα, φυλλάδια, σε voucher, ότι έβρισκε τελοσπάντων από μεροκάματο. Η Γιώτα κουβαλώντας παραμάνες σακατεύτηκε αλλά συνέχιζε να δουλεύει.

Μια μέρα κατήγγειλε έναν εργοδότη στην επιθεώρηση εργασίας για πολλά απλήρωτα. Κι εκεί της είπαν «Μωρέ μικρή πόλη, μήπως να το σκεφτείς καλύτερα πριν τον κάψεις τον άνθρωπο; Ξέρεις, υπάρχουν και κάτι σκατόψυχοι που καταγγέλλουν εργοδότες και για λιγότερα από σένα και μας τρέχουν». Στο ΙΚΑ της είπαν «Μωρέ δε μας έχει δώσει δείγματα αλλά μήπως να τα βρεις μαζί του;». Κι όμως είχε δώσει δείγματα αφού έλεγχος ΙΚΑ για ανασφάλιστη εργασία σε πολλά άτομα στο παρελθόν του ‘κόψε ένα πρόστιμο δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Η Γιώτα έκανε την καταγγελία γνωρίζοντας πως δε θα ξαναδουλέψει σερβιτόρα μετά από αυτό, γιατί σε μια μικρή κλειστή κοινωνία όλα μαθαίνονται και κανείς δε θέλει άτομα που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι στην αδικία.

Ο Λευτέρης δουλεύει σερβιτόρος δέκα χρόνια. Στις σεζόν, η μέση και τα χέρια του διαλύθηκαν. Πέρυσι δούλεψε με voucher. Όσο οι λογαριασμοί μαζεύονταν στην πόρτα εκείνος αγωνιούσε πότε θα πληρωθεί από το υπουργείο και οι απαντήσεις που έπαιρνε ήταν ασαφείς και απροσδιόριστες αλλά πάντα κατέληγαν στο «Κάνε υπομονή».

Φέτος μπήκε σε άλλο voucher και του είπαν «Ώπα Λευτεράκη. Το κράτος θέλει να γλυτώσει με τους voucherάκηδες και για να συνεχίσεις σε αυτό θα κοπεί η κάρτα ανεργίας σου». Με την καινούρια ρύθμιση της ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, όταν συμμετέχεις σε voucher θεωρείσαι πως λαμβάνεις κατάρτιση. Δηλαδή είσαι σε μια διαδικασία εκπαίδευσης. By the way, αν σπουδάζεις σε ΑΕΙ/ΤΕΙ δε δικαιούσαι να έχεις κάρτα ανεργίας. Γιατί το να σπουδάζεις σήμερα σημαίνει πως δε γίνεται ταυτόχρονα να είσαι και άνεργος ή άνεργη.

Μπορεί να θεωρείται και προνόμιο τελικά! Αν όμως στα 2 προηγούμενα χρόνια συμμετείχες ξανά σε voucher, ώπα, δε μπορείς να κρατήσεις κάρτα ανεργίας συμμετέχοντας και φέτος σε voucher. Πολλά δε ζητάς άχρηστο τεμπελόσκυλο που βολεύεσαι με voucher ; Μήπως δε σε ενδιαφέρει να εργαστείς και θες να εκμεταλλεύεσαι το κράτος μας ; (Ενημερωτικά αν σπουδάζεις σε ΙΕΚ μπορείς να έχεις κάρτα ανεργίας, για περισσότερα εδώ).

«Δηλαδή το ότι δε θέλω να δουλέψω για 2 ευρώ την ώρα και να με εκμεταλλεύονται σαν σκλάβο, σημαίνει ότι βολεύομαι στην ανεργία;» ρωτάει ο Λευτέρης έτοιμος να εκραγεί.

«Ναι πρέπει να δουλέψεις σε οτιδήποτε υπάρχει», έρχεται η ψυχρή φωνή του κράτους των αφεντικών και της γραφειοκρατείας.

«Μα αν έβρισκα δουλειά δε θα έκανα αιτήσεις στα voucher».

«Αυτό που ισχυρίζεσαι δεν αποδεικνύεται».

 

Η Φωτεινή αποφάσισε να πάει σεζόν με την ελπίδα να μπορέσει να βγάλει τα έξοδα του χειμώνα σπουδάζοντας σε άλλη πόλη. Ένιωσε τυχερή αρχικά γιατί συμφώνησε να δουλεύει 8ωρο – 5νθήμερο με 1300 το μήνα. Τελικά δούλευε σχεδόν διπλοβάρδια κάθε μέρα με λιγότερα από τα μισά από ότι είχε συμφωνηθεί. Διεκδίκησε τα χρήματά της. Βρήκε τη μεθοδευμένη αδιαφορία της επιθεώρησης εργασίας και του ΙΚΑ αλλά και σωματικές απειλές και ψυχολογική βία από το αφεντικό της.

Ο Λεωνίδας δουλεύει κάθε μέρα λάντζα και σχολάει ξημερώματα. Παίρνει 2 την ώρα και τα χρωστούμενα έχουν φτάσει τους 3 μήνες. «Άμα σ’ αρέσει. Αλλιώς φύγε.» απάντησε το αφεντικό, όταν τα ζήτησε. Ο Λεωνίδας δουλεύει μαύρα και φοβάται να καταγγείλει το αφεντικό του γιατί ξέρει πως σε αυτή την σκατόπολη δε θα ξαναβρεί δουλειά, τουλάχιστον στον επισιτισμό.

Ο Τάσος έχει δύο παιδιά. Δούλευε 20 χρόνια σε εργοστάσιο. Τελευταία, πληρωνόταν έναντι μα απολύθηκε και τα χρωστούμενα είναι σχεδόν 40000. Το αφεντικό του χέστηκε αφού όλα του τα εργοστάσια είναι στα Σκόπια.  Ο Τάσος ξεκίνησε δικαστήρια. Απειλήθηκε. Οι συνάδελφοί του φοβήθηκαν, σώπασαν και δε διεκδίκησαν τίποτα. Ένας από αυτούς έπιασε δουλειά σε εργολάβο και σκοτώθηκε την ώρα που δούλευε.

Η Ελένη δουλεύει δέκα χρόνια γραμματέας. Της ανακοίνωσαν πως το τμήμα που δουλεύει κλείνει και έχει δυο επιλογές: να παραιτηθεί ή να δεχτεί οποιοδήποτε άλλο πόστο της αναθέσουν. Αλλά αν δε βρεθεί πόστο για αυτήν, πρέπει να παραιτηθεί. «Μη χαλάμε τις καρδιές μας τώρα τόσα χρόνια γνωριζόμαστε, μια οικογένεια είμαστε. Α, παρεμπιπτόντως παντρεύτηκες πρόσφατα, σκέφτεστε κάνα παιδάκι;»

Επιβιώνοντας στη δυστοπία, όπου αν σηκώσεις κεφάλι στην αδικία, χιλιάδες σφυριά ξεκινούν να σε σφυροκοπούν ανελέητα μέχρι να ισιώσεις. Μέχρι να ‘ρθεις στα μέτρα του μηχανισμού της κρεατομηχανής που αλέθει κορμιά και παράγει κέρδος. Μέχρι να απογοητευτείς, να συμβιβαστείς, να σκύψεις το κεφάλι.

Η γραφειοκρατεία, βασικός πυλώνας του κρατικού μηχανισμού, ένας ανελέητος και απρόσωπος, υγρός και σκοτεινός πύργος, έχει χτιστεί έτσι ώστε να διασφαλίζει την «ευημερία», το κέρδος και την «ομαλή» λειτουργία του κράτους, τα συμφέροντα των καταπιεστών, των αφεντικών, της κυριαρχίας.

Όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, κανένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός.

Υ.Γ. Το τέλος όπως θα έπρεπε να είναι: Ένα πρωί ο πύργος του Κάφκα κάηκε και τα εκατομμύρια έγγραφά του σκόρπιζαν στον αέρα τη μυρωδιά της στάχτης. Η κρεατομηχανή καταστράφηκε από εκατομμύρια χέρια καταπιεσμένων ενώ τα κεφάλια των καταπιεστών στόλιζαν τις πλατείες. Ο Λευτέρης, η Γιώτα, ο Τάσος, η Ελένη, ο Λεωνίδας, η Φωτεινή χαμογελούσαν ξανά. Είχαν κερδίσει την ελευθερία τους, με θάνατο στο θάνατο, από αγάπη για ζωή.

Vectrum