Τα γουρούνια και οι σύμμαχοί τους έχουν δίκιο να ανησυχούν

Η Caroline De Haas και ακτιβίστριες φεμινίστριες απαντούν στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Le Monde
Τριάντα προσωπικότητες και μέλη συλλογικοτήτων αντέδρασαν την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου στα επιχειρήματα του κειμένου των 100 γυναικών που υπερασπίζονται την ελευθερία των ανδρών «να ενοχλούν» μετά τις εκστρατείες «ισορρόπησε το γουρούνι» και #metoo.

Κάθε φορά που τα δικαιώματα των γυναικών προχωρούν και που οι συνειδήσεις ξυπν, οι αντιδράσεις εμφανίζονται. Γενικά διατυπώνοται: «Βέβαια, είναι αλήθεια αυτό, όμως…». Την 9η Ιανουαρίου, υπήρχε το δικαίωμα σε ένα #metoo, « Αυτό ήταν θετικό, αλλά…». Ουδεμία πρωτοτυπία στα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν. Τα ξαναβρίσκουμε στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στη Le Monde, όπως τα συναντάμε και στη δουλειά μας πίσω από τις μηχανές του καφέ ή στα οικογενειακά τραπέζια. Αυτό το κείμενο είναι λίγο σαν τον ενοχλητικό συνάδελφο ή τον κουραστικό θείο που δεν καταλαβαίνει αυτό που συμβαίνει.

«Κινδυνεύουμε να υπερβάλλουμε». Μόλις η ισότητα προοδεύσει, έστω και μισό χιλιοστό, οι καλοθελητές μας προειδοποιούν αμέσως για το γεγονός ότι κινδεύουμε να πέσουμε σε υπερβολές. Έμεις ήδη είμαστε στην υπερβολή. Αυτή υπάρχει στον κόσμο όπου ζούμε. Στη Γαλλία κάθε μέρα εκαντοντάδες χιλιάδες γυναίκες πέφτουν θύματα παρενόχλησης. Δεκάδες χιλιάδες σεξουαλικές επιθέσεις. Και εκατοντάδες βιασμοί. Κάθε μέρα. Η καρικατούρα (της υπερβολής) είναι εκεί.

«Δεν μπορούμε πια να λέμε τίποτα.» Λες και είναι πρόβλημα ότι η κοινωνία μας ανέχεται -έστω και ελαφρώς- λιγότερο από παλιά το σεξιστικό λόγο, όπως και τον ρατσιστικό ή ομοφοβικό. «Μικρούλα, ήταν καλύτερα όταν μπορούσαμε να αποκαλούμε τις γυναίκες «παλιοθήλυκα», έτσι;» Όχι. Ήταν λιγότερο καλά. Η γλώσσα επηρεάζει την συμπεριφορά των ανθρώπων: το να αποδέχεται κανείς τις (λεκτικές) προσβολές απέναντι στις γυναίκες, αυτό σημαίνει πως νομιμοποιεί τη βία. Το πώς χρησιμοποιείται η γλώσσα μας είναι σημάδι ότι η κοινωνία προοδεύει.

«Αυτό είναι πουριτανισμός». Παρουσιάζουν τις φεμινίστριες ως σεμνότυφες και μάλιστα αγάμητες: η «πρωτοτυπία» των υπογραφουσών του κειμένου προκαλεί… απορία. Η βία ασκεί πίεση στις γυναίκες. Σ’ όλες. Βαραίνει το πνεύμα, το σώμα, τις απολαύσεις και τη σεξουαλικότητά μας. Πώς να φανταστούμε έστω και μία στιγμή μια απελευθερωμένη κοινωνία, εντός της οποίας οι γυναίκες να διαθέτουν ελεύθερα και απόλυτα τα σώματα και της σεξουαλικότητάς τους, όταν πάνω από μία στις δύο γυναίκες δηλώνουν ότι έχουν υποστεί σεξουαλικές επίθεσεις;

«Δεν μπορούμε πλέον να φλερτάρουμε». Οι υπογραφούσες του κειμένου συγχέουν σκόπιμα το φλερτ που βασίζεται σεβασμό και την επιθυμία με την βία. Το να τα ανακατεύεις όλα, είναι μία καλή τακτική. Σου επιτρέπει να τα τσουβαλίασεις όλα. Κατά βάθος, αν η παρενόχληση ή η επιθετικότητα είναι «έντονο φλερτ» αυτό δεν είναι και τόσο σοβαρό. Οι υπογραφούσες ξεγελιούνται. Δεν είναι ποσοτική η διαφορά ανάμεσα στο φλερτ και την παρενόχληση αλλά μία διαφορά στην ποιότητα. Οι βιαιότητες δεν είναι έντονο φλερτ. Στη πρώτη περίπτωση, αντιμετωπίζουμε τον/την άλλον ως ίσο/η σεβόμενοι τις επιθυμίες του/της όποιες και αν είναι αυτές. Στην δεύτερη περίπτωση, τον/ την αντιμετωπίζουμε ως ένα διαθέσιμο αντικείμενο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις επιθυμίες ή την συγκατάθεση του.
«Είναι ευθύνη των γυναικών». Οι υπογραφούσες του κειμένου μιλούν για την εκπαίδευση που πρέπει να δίνουμε στις μικρές κοπέλες ώστε να μην εκφοβίζονται. Οι γυναίκες θεωρούνται υπεύθυνες ως προς το να μην γίνουν αντικείμενο επίθεσης. Πότε θα θέσουμε το ζήτημα της ευθύνης των αντρών να μην βιάζουν ή να επιτίθενται; ‘H της εκπαίδευση των αγοριών;

Οι γυναίκες είναι ανθρώπινες υπάρξεις. Όπως όλοι. Έχουμε δικαίωμα στο σεβασμό. Έχουμε το θεμελιώδες δικαίωμα να μην είμαστε αντικείμενο προσβολής, να μην μας σφυρίζουν στο δρόμο, να μη μας επιτίθενται ούτε να μας βιάζουν. Έχουμε το θεμελιώδες δικαίωμα να ζούμε τις ζωές μας με ασφάλεια. Στη Γαλλία, στην Αμερική, στη Σενεγάλη, στη Ταϋλάνδη ή στη Βραζιλία. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Πουθενά.
Πόλλες ανάμεσά τους (στις υπογραφούσες του κειμένου) είναι συχνά πρόθυμες να καταγγείλουν το σεξισμό όταν πηγάζει από τους άντρες των λαϊκών γειτονιών. Αλλά κάνουν τις πάπιες όταν αυτός προέρχεται από άντρες του δικού τους περιβάλλοντος και τότε υπάρχει σύμφωνα με αυτές «το δικαίωμα της ενόχλησης». Αυτή η γελοία αμφιθυμία επιτρέπει να αντιληφθούμε την προσήλωσή τους στο φεμινισμό τον οποίον διακηρύσσουν.
Με αυτό το κείμενο, προσπαθούν να ξανασφείξουν τις αλυσίδες που έχουμε ξεκινήσει να σπάμε Δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς είμαστε θύματα της βίας. Δε ντρεπόμαστε. Είμαστε όρθιες. Δυνατές. Παθιασμένες. Αποφασισμένες. Εμείς θα τελειώσουμε με τη σεξιστική και σεξουαλική βία.
Τα γουρούνια και οι σύμμαχοί τους ανησυχούν; Είναι εύλογο. Ο παλιός τους κόσμος είναι σε διαδικασία αποσύνθεσης. Πολύ αργά -υπερβολικά αργά- αλλά αμείλικτα. Κάποιες σκονισμένες αναμνήσεις του δεν θα την ανακόψουν, ακόμα κι αν δημοσιεύονται στη Le Monde.

Το παραπάνω υπογράφουν οι: Adama Bah, militante afroféministe et antiraciste, Marie-Noëlle Bas, présidente des Chiennes de garde, Lauren Bastide, journaliste, Fatima Benomar, co-porte-parole des Effronté.es, Anaïs Bourdet, fondatrice de Paye ta Shnek, militante féministe, Sophie Busson, militante féministe, Marie Cervetti, directrice du FIT et militante féministe, Pauline Chabbert, militante féministe, Madeline Da Silva, militante féministe, Caroline De Haas, militante féministe, Basma Fadhloun, militante féministe, Giulia Foïs, journaliste, Clara Gonzales, militante féministe, Leila H., de Check tes privilèges, Clémence Helfter, militante féministe et syndicale, Carole Henrion, militante féministe, Anne-Charlotte Jelty, militante féministe, Andréa Lecat, militante féministe, Claire Ludwig, chargée de communication et militante féministe, Maeril, illustratrice et militante féministe
Chloé Marty, assistante sociale et féministe, Angela Muller, militante féministe, Selma Muzet Herrström, militante féministe, Michel Paques, militant féministe, Ndella Paye, militante afroféministe et antiraciste, Chloé Ponce-Voiron, militante féministe, metteuse en scène, réalisatrice et et comédienne, Claire Poursin, coprésidente des Effronté.es, Sophie Rambert, militante féministe, Noémie Renard, animatrice du site Antisexisme.net et militante féministe, Rose de Saint-Jean, militante féministe, Laure Salmona, cofondatrice du collectif Féministes contre le cyberharcèlement et militante féministe, Muriel Salmona, psychiatre, présidente de l’association Mémoire traumatique et victimologie et militante féministe, Nicole Stefan, militante féministe, Mélanie Suhas, militante féministe, Monique Taureau, militante féministe, Clémentine Vagne, militante féministe, l’association En Avant Toute(s), l’association Stop harcèlement de rue.