Ένα ποίημα της Lucía Sánchez Saornil

Θέλουμε να γράψουμε ξανά τη λέξη ΓΥΝΑΙΚΑ. Οι γροθιές υψώνονται, γυναίκες του κόσμου Προς τους ορίζοντες τους εγκυμονούντες φως Σε φλεγόμενα μονοπάτια, μπροστά προς το φως.Fists upraisedαπό Το Κόσκινο

Διαβάστε περισσότερα

Παζλ πολύχρωμο – της Ελένης Ιωαννάτου

Παζλ πολύχρωμο Αυτή η Γη χωράει όλο τον κόσμο.Όλες τις ηλιαχτίδες.Όλες τις βροχές.Μάνα ανάδοχος.Μεγάλη η αγκαλιά της. Χαμόγελα, δάκρυα.Χαρά, λύπη.Φθόνος, στοργή.Αγάπη, μίσος.Όλα. Συνταιριασμένα σε ένα παζλ.Πολύχρωμο, μοναδικό.Όπως οι χώρες,τα ρούχα,οι άνθρωποι,οι ψυχές. Αλβανία, Ελλάδα, Αφρική…Πόλεμος, Ειρήνη.Καλό, κακό.Εγώ μαύρος.Εσύ λευκός.Το χρώμα σου είναι…Είσαι…Τι χρώμα έχει όμως η καρδιά σου;Λένε, κόκκινη. Τρύπες στην τσέπη, άλλος στο μυαλό.Παλάμες καθάριες, φωτεινές.Άλλες λερωμένες, σκοτεινές. Στροβιλίζεται ο γαλαξίας.Γεμίζει ρωγμές.Μαύρα λουλούδια ξεπηδούναπ’ τις […]

Διαβάστε περισσότερα

Κανείς δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν…

Είναι χαρακτηριστικό πως αποσπάσματα του συγκεκιμένου ποιήματος απαγγέλλει κάθε βράδυ από τη σκηνή της παράστασης Άμλετ, η οποία γνωρίζει τεράστια επιτυχία στη Μ. Βρετανία και στην οποία πρωταγωνιστεί ο ηθοποιός Μπένετικτ Κάμπερμπατς, γνωστός ως Σέρλοκ Χολμς.«Κανείς δεν φεύγει από την χώρα του άμα αυτή δεν είναι σαν το στόμα ενός καρχαρία, κανείς δεν τρέχει στα σύνορα άμα ολόκληρη η πόλη στην οποία […]

Διαβάστε περισσότερα

Ένα συγκλονιστικό ποίημα της Κενυάτισσας ποιήτριας Ουαρσάν Σάιρ

“Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία. Τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη, οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους, το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου…”

Διαβάστε περισσότερα

Κρατήσου

Κρατήσου Κρατήσου.Θα ομορφύνει ο χειμώνας.Καλοκαίρι τα χνάρια μας.Δάκρυα τα χρόνια.Ανείπωτα βλέμματα.Νεφέλη ως φθινόπωρο άλικο.Βουή στην ομίχλη.Σωπαίνουν τα χαμόγελα.Σωριάζονται τα χρώματα.Ψάχνοντας το φως τους. Κρατήσου.Θα γυρίσουν τ’ άστρα.Σε έναν πανάγιο ουρανό.Σε χώμα σιωπής αλλοτινής,θα ανταμωθούμε.Τα κόκαλα άνοιξη εξαγνίζουν.Ξεδιψά η αυγή.Ηλιαχτίδες θα ντυθούμε. Κρατήσου.Θα ημερέψει η αντάρα.Στης λύτρωσης το χάδι.Θα αναπλάσουμετα καράβια μας.Λευκά πανιά.Θρόισμα το αύριο να γενεί.Σταλίδες εμείς.Στης συμπόρευσης τις φλέβεςνα κυλήσουμε ξανά. Κρατήσου.Θα φέρουμε […]

Διαβάστε περισσότερα

Σφαίρα διττή – της Ελένης Ιωαννάτου

Σφαίρα διττή Κρατάω δυο κόσμους στα χέρια μου.Τον έναν μου πρόσφεραν.Τον άλλον ήθελα να πλάσω.Ήλιος με δυο πρόσωπα.Το ένα φως παντοτινό.Το άλλο λαβωμένο, σκοτεινό. Χαμόγελο μισό.Χαρταετός δίχως σκοινιά.Χρόνια στροβιλίζεται,πίσω απ’ τη σκιά.Άνοιξης αλλοτινής. Τα περιστέρια χρόνια αναζητούμε.Δίκοπο όραμα.Αγκάθινο στεφάνι στα μαλλιά.Αλυσοδεμένα τα χέρια μας.Ερμηνεύουν τις απώλειες.Πνοής,ψυχής,αλληλεγγύης. Υποταγή αξιών.Μαρμαρωμένη η φρόνηση.Παγωμένος ο ορίζοντας.Χαμένα χρώματα,σε στιλιζαρισμένο παράδεισο.Βαλσαμωμένα λουλούδια,σε καμβά απελπισίας.Βολεμένα τα μάτια,σε θρόνο πλαστό. Πνεύμα σπαραγμού,στης λήθης […]

Διαβάστε περισσότερα

Ακολούθησε τις ηλιαχτίδες, και θ'ανταμώσουμε ξανά – του Π. Κοντοστέργιου

Όποτε μια ηλιαχτίδα διαπερνούσε μέσα στο σπίτι καμιά φορά χάζευα τους κόκκους σκόνης που αιωρούνταν στο φως της. Από μικρό παιδί μου φαίνονταν κάτι ξεχωριστό όταν συνέβαινε. Σαν μια παράσταση ονείρου με πρωταγωνιστές μικρά πλάσματα που με παρότρυναν να τα κοιτώ και να χαμογελάσω μαζί τους. Μικρή στιγμή στο μεγαλείο της, και τη μαγεία της. Σαν να σήμαινε κάτι καλό. […]

Διαβάστε περισσότερα

Γυάλινο Φεγγάρι, της Ελένης Ιωαννάτου

Γυάλινο Φεγγάρι Πολλά τα πρόσωπα.Ποιο να διαλέξεις;Ποιο να φορέσεις; Τα δάχτυλά σου ξύλινα.Χαράζεις υπεροψία στα μάτια σου.Ζωγραφίζεις με καπνό το πρόσωπό σου..Χαμογελάς στο άχρωμο φόντο της ιδέας σου. Στο λόφο της πλάνηςυψώνεις την φωνή σου.Τη σκιά σου σφυρηλατείςστον καμβά της εξαθλίωσης. Τις αποστάσεις έστησες,προβλέποντας την επόμενη πνοή σου.Τα χρώματά σουσε καλούπι μυστικό αγκυροβόλησες.Σε έναν παράδεισο φθαρτό,τα ανύπαρκτα σωθικά σου κόσμησες.Σταυρός η θηλιά στης πλάτης […]

Διαβάστε περισσότερα

Υπάρχεις;

Υπάρχεις;                                    Αόρατος ανθρωπάκος απόψε… Μια γελάς, μια κλαις. Παλιάτσος στο σπίτι σου ακόμα μια νύχτα. Κρατάς το πινέλο με χάρη. Δάχτυλα κρυσταλλωμένα, χρωματίζουν το περιστέρι στη θηλιά. Όνειρα βαλσαμωμένα… Ένα φεγγάρι μετέωρο θεατής της φωνής σου. Κάποιες ευχές ραγισμένες στα πανιά σου… Μη λυπάσαι. Αυτή η άγνωστη όψη στον καθρέφτη είναι το πρόσωπό σου ζωγραφισμένο απ’ τις σκιές. Σου μένουν ακόμα το χαμόγελο, το χειροκρότημα, η υπόκλιση, το κλείσιμο της αυλαίας… 

Διαβάστε περισσότερα

Άτιτλο – του Δ. Βούλγαρη

Η νύχτα μαύρη Το φεγγάρι μια τρύπα στον κρόταφο του ουρανού να χάσκει παρθένα η πραγματικότητα Ανέγγιχτη Άφταστη Με τα άλφα κεφαλαία να της τρυπούν τη μήτρα Ακυρώνει τον εαυτό της Ξανά Διακόπτεται Τα βήματα μετρημένα Προσχεδιασμένα Παραπατούν στη σκιά του γνωστού παραμυθιού Πάλι θα ξημερώσει το ίδιο άδικα Δ.Β

Διαβάστε περισσότερα

Δυο στίχοι ακόμα…

Δυο στίχοι ακόμα…Μια αρχή… Ένα τέλος… Κύκλος αέναης κλωστής. Θα ανέβω στην επόμενη περιστροφή. Δυο πνοές τραγουδούν. Μυστική συμφωνία στη σκηνή της αιωνιότητας. Χειροκροτούν τα πουλιά ως μόνοι θεατές. Άυλο σύννεφο παγώνει τις φωνές. Βαλσαμώνει τις στιγμές. Τους λεπτοδείκτες μετουσιώνει σε περιγράμματα σιωπής. Μια νότα στην φωτιά. Μια νότα στα φτερά. Ας χαράξω δυο στίχους ακόμα… Ίσως απαλλάξω την σκιά. […]

Διαβάστε περισσότερα

Δια – λόγου χρωμάτων…

Δια – λόγου χρωμάτων…Ακούμπησες το πρόσωπό σου στην ανάσα της καρδιάς σου. Σκάλισες τις ελπίδες με στοργή. Έψαχνες θαύματα να βρεις, να απαλλάξεις τη σιωπή. Το ρυθμό να κυριέψεις. Να χαθείς στο άπειρο της εγκατάλειψης… Αντάμωσες τα μάτια σου στα σοκάκια των σπλάχνων σου. Τα χρώματα δεν φάνηκαν. Ξεγλίστρησαν απ’ την χαραμάδα της φωνής. Μήπως θεριέψουν τις σκιές.. Μήπως λυτρώσουν […]

Διαβάστε περισσότερα

Πως;;; της Ελένης Ιωαννάτου

Πως;;;Δεν είναι που δεν αντικρίζεις.Όχι… όχι,Απλά, δεν βλέπεις!!Κοιτάζεις…Μα δεν ανασαίνεις τον Ήλιο.Σου φαίνονται θολωμένα τα φτερά.Μα δεν μπορείς να μυρίσεις τα λουλούδια.Σου φαίνεται αλλοτινό το άρωμά τους.Πως δεν διαπέρασε ως τώρα τη καρδιά σου;;;Άκου!Αλυχτάει η σκιά,με μια σιωπή όλο φωτιά.Όχι… όχι,δεν λέω πως δεν σε επισκέπτονται τα όνειρα.Απλά, δεν ονειρεύεσαι.Έχεις το πινέλο στα χέρια,ναι… ναι, το ξέρω!Μα τα χρώματα αποκρύπτονταιή […]

Διαβάστε περισσότερα

Είμαι εθισμένος στην υπερβολή – του Δ. Βούλγαρη

Είμαι εθισμένος στην υπερβολήΤρέμω από μανία να σε δω στα πρόθυρα της αυτοκτονίας Να έχω τη χαρά να σου χαρίσω το τελευταίο σπρώξιμο Όχι για να σε σκοτώσω αλλά για να σου προσφέρω μια γεύση από την απόλυτη μοναξιά του να ζεις σαν επιφάνεια Ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν το προτέρημα του όγκου χωρίς οι ίδιοι να σκέφτηκαν ποτέ κάποιο […]

Διαβάστε περισσότερα

Θυμάσαι το πρώτο μας φιλί; Είχε γεύση από κανέλα…

Μια νύχτα… μια ΑυγήΘυμάσαι το πρώτο μας φιλί; Είχε γεύση από κανέλα… και ροδάκινο. Ξέρεις… Ήταν υπέροχη η μουσική σου… Ακολουθεί πια τα βήματα μου. Χορεύω μαζί της, τις ώρες της προσμονής. Μυρίζω το χρώμα της πνοής σου στο δέρμα μου. Μεθώ με τη γεύση της αίσθησης σου. Αγγίζω τ’ άρωμά σου στο απόσταγμα της ψυχής μου. Ανακαλύπτω στο μυαλό […]

Διαβάστε περισσότερα

ΜΙΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ, της Ελένης Ιωαννάτου

ΜΙΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ Ένα χάδι, να σου υπενθυμίσει ότι νιώθεις και αισθάνεσαι.. Ένα χαμόγελο, να σου υπενθυμίσει πως όλα θα πάνε καλά.. Ένα δάκρυ, να σου υπενθυμίσει πως τα πράγματα αλλάζουν.. Ένα χτύπημα στον ώμο, να σου υπενθυμίσει πως δεν είσαι μόνος.. Μια αγκαλιά, να σου υπενθυμίσει πως μπορείς να ακουμπήσεις και να μοιραστείς.. Ένα όνειρο, να σου υπενθυμίσει πως υπάρχει ελπίδα,  προχώρα.. Ένα βλέμμα, να σου υπενθυμίσει […]

Διαβάστε περισσότερα