Υπόθεση στο φάκελο: βιασμός ανηλίκου

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν παύει να σοκάρει την κοινή γνώμη, καθώς έρχεται σε πλήρη κόντρα με την ανθρώπινη ευαισθησία, αλλά και που δεν παύει να υπάρχει.

Η πλειοψηφία των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδική ηλικία δεν μίλησαν ποτέ. Δεν μίλησαν ποτέ καθώς ο βιαστής προερχόταν από το στενό οικογενειακό περιβάλλον.

“Ήμουν 4 χρονών. Η μητέρα μου με άφηνε συχνά τα μεσημέρια και τα απογεύματα στην καρκινοπαθή πολυαγαπημένη θεία της, η οποία χαιρόταν γιατί δεν είχε παιδιά, αλλά τα μεσημέρια κοιμόταν τουλάχιστον ένα τρίωρο. Δεν καταλάβαινα γιατί με άφηνε εκεί. Το περιβάλλον ήταν καταθλιπτικό. Όμως σώπαινα γιατί η μητέρα μου είχε φροντίσει να με τρομοκρατήσει πως αν μάθαινε ο πατέρας μου ή η γιαγιά μου ότι περνάω τα μεσημέρια μου εκεί, θα έτρωγα πολύ ξύλο…

Ο άντρας της θείας με κακοποιούσε σεξουαλικά και συστηματικά κάθε μεσημέρι. Εξασφάλιζε τη σιωπή μου λέγοντάς μου πως αν το πω πουθενά ή αν φωνάξω, η θεία θα στεναχωριόταν πολύ και θα πέθαινε εξαιτίας μου. Ή πως αν το έλεγα στον πατέρα μου, εκείνος θα σκότωνε τη μητέρα μου…Όλα αυτά ήταν ο πρόλογος κάθε φορά που με ακινητοποιούσε στο τραπέζι της κουζίνας.

Αυτό κράτησε ένα χρόνο, μέχρι που πέθανε η θεία. Προσπαθούσα να καταλάβω πως γινόταν ενώ συμπαθούσα τη θεία, η οποία μόλις ξυπνούσε φρόντιζε να φάμε μαζί πάστες από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς και να παίξει μαζί μου, να ένιωθα τόση ευχαρίστηση που πέθανε.

Όποτε τον συναντούσα σε οικογενειακά τραπέζια άρχιζα να κινούμαι νευρικά και να ζητώ να φύγουμε. Έβαζα τα κλάματα και αναζητούσα τον πατέρα μου, ο οποίος με τη σειρά του πάντα απουσίαζε, αλλά στο μυαλό μου τότε ήταν ο μόνος που μπορεί να με σώσει. Ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Ένας ήρωας που θαύμαζα, αλλά με είχε εγκαταλείψει. Φυσικά παρά τις αντιδράσεις μου το μόνο που πετύχαινα ήταν να με μαλώσει όλο το σόι της μητέρας μου με μεγάλη επιτυχία, καθώς κουνούσαν το δάχτυλο αυστηρά πάνω από το κεφάλι μου.

Ευτυχώς η συμπεριφορά μου κρίθηκε ανάρμοστη κάποια στιγμή και σταματήσαν οι συγκεκριμένες οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Η μητέρα μου ποτέ δεν ξεπέρασε την παθολογική της εξάρτηση από την θεία που είχε από χρόνια πεθάνει.

Έτσι όταν κάποια στιγμή στα 23 μου βρήκα τη δύναμη να της πω τι συνέβαινε όταν με άφηνε στο σπίτι της θείας της, άρχισε να πλένει τα πιάτα γυρνώντας μου την πλάτη και πέταξε την αξέχαστη ατάκα “τα φαντάστηκες”

Λίγα χρόνια αργότερα ξανασυνάντησα στην κηδεία της γιαγιάς μου το βιαστή μου, ο οποίος ήρθε με θράσος να μου πει πως μεγάλωσα και ομόρφυνα. Η μητέρα μου με τράβηξε παραπίσω αμέσως “κοίτα μην πεις καμιά από τις βλακείες σου και με ρεζιλέψεις στους συγγενείς μου”.”

Είναι άγνωστο το πόσα κορίτσια μεγάλωσαν χωρίς ποτέ τους να βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν. Αυτά τα κορίτσια πιθανώς κουβαλώντας το τραύμα και το φόβο, γίνανε ξανά θύματα του συζύγου τους, του φίλου, του εργοδότη και πάει λέγοντας. Θύματα ψυχολογικής ή σωματικής βίας, ή και σεξουαλικής ακόμη.

Πόσα όμως κορίτσια θα είχαν γλυτώσει από όλη αυτή την κόλαση των παιδικών χρόνων, αν οι γονείς ως όφειλαν ήταν εκεί για να τα προστατέψουν;

Η απάντηση είναι ΟΛΑ.

Vectrum