Κομοτηνή: εκεί που η φωνή του μίσους συναντά τη σιωπή των ανθρώπων

Το παρακάτω αποτελεί μαρτυρία δημοσιευμένη στο facebook σχετικά με την συγκέντρωση των Νεοναζί της Χ.Α. στην Κομοτηνή.

“Περπατώντας στο δρόμο προς την κεντρική πλατεία, είδαμε άντρες των ΜΑΤ και μία κλούβα της αστυνομίας παραταγμενη δίπλα στο ΚΕΠ.

Αν υπήρχε κάποια διαμαρτυρία ή διαδήλωση θα το είχα μάθει, σκέφτηκα, συνηθισμένη από την ενημέρωση για τα κινηματικα στην πόλη καταγωγής μου.

Μπαίνοντας προς την πλατεία Αγ. Ειρήνης, η οποία εσφυζε από κόσμο Σάββατο απόγευμα Ιούνιο μήνα, ακούσαμε ιαχες. “Μαμά, υπάρχει γήπεδο εδώ κοντά; “ρώτησε με την απορία στο βλέμμα της η κόρη μου. “Όχι, παιδί μου “, της απάντησα και μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που ακούστηκαν στ αυτιά του παιδιου οι ιαχες που έρχονταν από την συγκέντρωση; Διαδήλωση; Ήθελα να μάθω. Βγήκαμε στην Ορφέως με προορισμό τη Βενιζέλου ψάχνοντας την “πορεία “.

Στο ύψος των Goodies αντικρισαμε αυτό που ομολογουμενως δεν περίμενα : κάτω από τα γραφεία της χρυσής αυγής στο τέρμα της πλατείας, περι τα εκατο και άτομα, μαυροφορεμενα και κουρεμένα εν χρω, να κρατούν ελληνικές σημαίες και να φωνάζουν ” αίμα, τιμή, χρυσή αυγή ” και άλλα συνθήματα όταν διεκοπτε το φασιστικό και ρατσιστικό του παραλήρημα ο Παναγιωταρος. Η καρδιά μου αρχισε να χτυπά τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα έπεφτε στα πλακάκια της πλατείας για να ξεψυχησει σπαρταρωντας.

Έγινα έξαλλη και ανάμεικτα συναισθήματα θυμού και πικρίας με κατέκλυσαν. Προσπαθούσα να συγκρατήσω το σύνθημα που έφτανε στην άκρη των χειλιών μου το οποίο με βία καταπιεζα, ψάχνοντας με το βλέμμα μου ένα ερεισμα να πατήσω, να ενώσω τη φωνή που δεν τολμούσα να αφήσω να ξεχυθει στο χώρο ώστε να υπάρξει διαμαρτυρία γι αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια παιδιών και ενηλίκων.

Κάποιοι στέκονταν αμήχανοι δίπλα μου, κάποιοι παρακολουθούσαν υπό την παρουσία δυνάμεων της αστυνομίας στην πλατεία. Σκεφτόμουν, από ποια “πλευρά” να ήταν άραγε. Αηδίασα. Περπατούσα πάνω κάτω σαν αγρίμι σε κλουβί αισθανομενη ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε, με την κόρη μου να κοιτάζει μία εμένα και μία την “συγκέντρωση “. Κάποια στιγμή ήρθε η φίλη που περιμέναμε στην πλατεία.

Φύγαμε όλοι μας εμφανώς ταραγμένοι. Είχα τάξει στην μικρή μου να φάμε λαχματζουν. Ο προορισμός μας το μαγαζάκι του “Τούρκου” στην Ιωαννίνων. Στο δρόμο αρκετοί αστυνομικοί διαφόρων σωμάτων “περιφρουρουσαν” την περιοχή λόγω της πορείας των φασιστών στο κέντρο γύρω από το μουσουλμανικο τεμενος και την αγορά. Φτάνοντας στο μαγαζάκι το βρήκαμε κλειστό με το ζευγάρι να τρώει κλειδαμπαρωμενο μέσα.

Μόλις μας είδαν, άνοιξαν την πόρτα. Ακολούθησε σύντομος διάλογος, δεν θυμάμαι, γιατί εκείνη τη στιγμή ανταμωθηκαμε με την πορεία του ρατσιστικου μίσους. Μπήκαμε μέσα και πίσω μας χώθηκαν δύο γυναίκες που μιλούσαν τούρκικα. Σε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών συνυπηρχαμε επτά άνθρωποι, ανήμποροι να αντιδράσουμε. Καθώς περνούσε η πορεία μπροστά από το μαγαζάκι, κάποιοι προετασσαν τα παλούκια που κρατούσαν με καρφωμένη την ελληνική σημαία, άλλοι χειρονομουσαν και όλοι μαζί φώναζαν συνθήματα μίσους. Κρατούσα την κορυφή μίας καρέκλας τόσο σφιχτά που με πόνεσαν τα χέρια μου.

Δε θυμάμαι τι έλεγα καθώς περνούσε το κοπάδι με αρχηγό τον Παναγιώταρο. Αυτό που θυμάμαι ήταν η αηδία και ο θυμός που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή αλλά και τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου. Το πως επέτρεψε η πόλη να γίνει όλο αυτό. Μία πόλη που όταν την επισκέπτεσαι χαίρεσαι την πολυπολιτισμικοτητα της. Που συνυπάρχει ο μιναρες με το καμπαναριό. Που περπατάς στους δρόμους και τις γειτονιές της και η πολυγλωσσία που ακούς είναι κάτι το φυσιολογικό.

Δε μιλάω για τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς και του α. α. χώρου που δραστηριοποιουνται στην περιοχή γιατί έλαμψαν δια της απουσίας τους. Απόρησα και θύμωσα που δεν υπήρξε οργανωμένη και μαζική αντίδραση απέναντι στους φασίστες για την αποτροπή της εκδήλωσης.

Μιλάω για τους ανθρώπους που συνυπηρχαν στην πλατεία με τους νεοναζί και συμπεριφερονταν σα να μην συνέβαινε τίποτα.

Ίσως κι αυτοί μέσα τους να αισθάνονταν όπως κι εγώ. Ίσως όχι. Δε θα το μάθουμε ποτέ μιας και κανείς τους δεν αντέδρασε. Ούτε κι εγώ.”