Ακολούθησε τις ηλιαχτίδες, και θ'ανταμώσουμε ξανά – του Π. Κοντοστέργιου

Όποτε μια ηλιαχτίδα διαπερνούσε μέσα στο σπίτι καμιά φορά χάζευα τους κόκκους σκόνης που αιωρούνταν στο φως της.
Από μικρό παιδί μου φαίνονταν κάτι ξεχωριστό όταν συνέβαινε.
Σαν μια παράσταση ονείρου με πρωταγωνιστές μικρά πλάσματα που με παρότρυναν να τα κοιτώ και να χαμογελάσω μαζί τους.
Μικρή στιγμή στο μεγαλείο της, και τη μαγεία της.
Σαν να σήμαινε κάτι καλό. αγνό, κι απέραντα όμορφο.
Λίγα λεπτά κρατούσε, μα έπιανα κάποιο νόημα σαν να διάβαζα ένα μήνυμα εμψύχωσης απo έναν κόσμο άγνωστο μα τόσο κοντινό στην καρδιά μου..