Γλυτώνουν τον πόλεμο και συναντούν τον τρόμο – Αντιστεκόμαστε;

Το κράτος δικαιοσύνης και πρόνοιας στην Ελλάδα λειτουργεί ρολόι και προστατεύει τους Έλληνες πολίτες από οποιαδήποτε απειλή – εισβολή.

Θα έπρεπε σε αυτό το σημείο να αναρωτηθούμε τι μας απασχολεί πραγματικά:

Είναι οι πολιτικές δηλώσεις, οι αποχωρήσεις, οι διασπάσεις, οι υποψηφιότητες;

Ότι το κράτος λειτουργεί είτε με αριστερή είτε με δεξιά κυβέρνηση, ως κράτος απόλυτης καταστολής που καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα; – Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο και με υπηρεσιακή κυβέρνηση, οι δυνάμεις καταστολής δρουν ανεξέλεγκτα και βίαια εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων και δεν έχουν καμιά διαφορά από τις εποχές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ότι το κράτος καταστολής δεν αλλάζει από χώρα σε χώρα;

Ότι στο πολιτικό συνοθύλευμα των ημερών μόνο ένα κόμμα έχει βρει το έδαφος να απλώσει τον “αντιμνημονιακό – αντισυστημικό” του λόγο; Την ρητορική του μίσους. Και αυτή η ρητορική εκφράζεται στην πράξη με σκηνές λιμανιού Μυτιλήνης πρωί Κυριακής 6/9/15. Αστυνομικά γκλομπ ανεβοκατεβαίνουν αναίτια και ανεξέλεγκτα πάνω σε ανυπεράσπιστους Σύριους πρόσφυγες. Μπουνιές σε φωτορεπόρτερ από αστυνομικούς επειδή καλύπτουν τα γεγονότα. Η ρητορική μίσους παίρνει σάρκα και οστά εδώ και χρόνια είτε από νυχτερινές οργανωμένες εφόδους, είτε μέσα από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.

Η κοινωνική καταστροφή που ήδη ισχύει και που ακολουθεί; Το άγχος ότι δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί; Φυσικά πόση καταστροφή μπορούν να αναχαιτίσουν δομές αλληλεγγύης; Και δεν γίνεται οι δομές αλληλεγγύης να αντικαταστήσουν το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας.

Είναι το μούδιασμα απέναντι σε όλα αυτά που μας ανησυχεί ή η βιασύνη να αντιδράσουμε χωρίς σκέψη;

Είναι ότι η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων έχει απογοητευτεί από όλο το πολιτικό σκηνικό όπως εξελίχθηκε μετά το δημοψήφισμα – που είναι λες και συνέβη πριν χρόνια ήδη – και δεν βρίσκει τίποτε που να εκφράζει τις αγωνίες, τα άγχη και τη σκέψη τους; Το δυστύχημα είναι ότι άνθρωποι που ήταν έτοιμοι να παλέψουν για το αύριο όλων μας χωρίς φιλοδοξία, απογοητεύτηκαν τόσο που με έντονο το αίσθημα της απογοήτευσης, της εσωστρέφειας και της παραίτησης, πάνε σπίτι τους.

Μας ανησυχεί το ότι οι άνθρωποι που γλυτώνουν τον πόλεμο συναντούν το θάνατο και τη φρίκη στην προσπάθεια να επιβιώσουν; Μας ανησυχεί ότι παιδιά πνίγονται; Ότι ο κόσμος αυτός σκοτώνει τα παιδιά του και ότι η Μεσόγειος έχει γίνει τάφος κι η Ευρώπη κρεματόριο;

Δεν είναι ξένα παιδιά. Είναι τα παιδιά μας. Είναι το μέλλον μας κι οι ζωές μας;

Αντιστεκόμαστε;

Vectrum