Τελικά μια βάρκα με βρήκε – Δε βρήκαν ποτέ τον άντρα μου.

«Ο σύζυγός μου και εγώ πουλήσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Δουλέψαμε 15 ώρες την ημέρα στην Τουρκία μέχρι να μαζέψουμε αρκετά χρήματα για να φύγουμε. Ο διακινητής έβαλε 152 από εμάς σε μια βάρκα. Μόλις είδαμε το σκάφος, πολλοί θέλαμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά μας προειδοποίησε πως όποιος τολμούσε να γυρίσει την πλάτη του δε θα έπαιρνε επιστροφή των ‘’ναύλων’’. Δεν είχαμε καμία επιλογή. Τόσο το κάτω μέρος όσο και το κατάστρωμα ήταν γεμάτα ανθρώπους. Σηκώθηκαν κύματα , ο καπετάνιος είπε σε όλους να ρίξουν τις αποσκευές τους στη θάλασσα. Μεσοπέλαγα χτυπήσαμε σε ένα βράχο, μα ο καπετάνιος μας είπε να μην ανησυχούμε. Νερά άρχισαν να μπαίνουν στη βάρκα, αλλά και πάλι μας είπε να μην ανησυχούμε. Ήμασταν στο κάτω μέρος το οποίο γεμίζε νερό. Ήμαστε τόσο στριμωγμένοι που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε. Όλοι άρχισαν να ουρλιάζουν. Ήμασταν οι τελευταίοι που βγήκαμε ζωντανοί. Ο σύζυγός μου με τράβηξε έξω από το παράθυρο. Μέσα στη θάλασσα έβγαλε το σωσίβιό του και το έδωσε σε μια γυναίκα. Εμείς κολύμπησαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε. Μετά από αρκετές ώρες μου είπε ότι ότι ήταν πολύ κουρασμένος για να συνεχίσει να κολυμπά και ότι επρόκειτο να επιπλέει με την πλάτη για να ξεκουραστεί. Ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσε να δει. Τα κύματα ήταν ψηλά. Τον άκουγα να με φωνάζει αλλά όλο και ξεμάκραινε. Τελικά μια βάρκα με βρήκε. Εκείνον δεν τον βρήκαν ποτέ.Δε βρήκαν ποτέ τον άντρα μου. »(Κως, Ελλάδα)

Photo via Humans of New York
Μετάφραση Νόστιμον ἦμαρ