Χρυσή Αυγή προς Μάγδα Φύσσα: Άκου κυράτσα του πένθους

Αντιγράφουμε από το εξαιρετικό xyzcontagion.wordpress.com

Το μεγαλοστέλεχος της Χρυσής Αυγής με το εωσφορικό ποιητικό ‘έργο’ υβρίζει τη μητέρα του Παύλου Φύσσα «κυράτσα του πένθους», την ημέρα της κατάθεσής της στο δικαστήριο, 06/10/2015

Σήμερα Τρίτη 06/10/2015 είναι η δεύτερη ημέρα της μαρτυρίας της κ. Μάγδας Φύσσα στο δικαστήριο και η αξιοπρεπέστατη μητέρα δήλωσε στην έδρα πως «Χωρίς κανέναν ενδοιασμό και μετά τη δολοφονία συνεχίζουν να είναι προκλητικοί».

Σαν να το ήξερε, τις ίδιες ώρες, ένας αρχετυπικός χρυσαβγίτης και ιδρυτικό μεγαλοστέλεχος της οργάνωσης, ο Οδυσσέας Πατεράκης, από τους πολύ σκληρούς αντισημίτες και με περίεργες δοσοληψίες με τα μεταφυσικά ζητήματα, ένιωσε την ανάγκη να της απευθύνει τον λόγο μέσα από τις ιστοσελίδες, που σύμφωνα με την κ. Ζαρούλια, αποτελούν επίσημα ΜΜΕ της ΧΑ.

Ποιος είναι ο Οδυσσέας Πατεράκης;;;

Με μια σύντομη αναζήτηση στις ιστοσελίδες της ΧΑ στο google, πληροφορούμαστε

– Πατεράκης Οδυσσέας, εποχικός πυροσβέστης,
– γραμματέας της ΤΟ Ηρακλείου,
– από τους πρώτους αρθρογράφους στο περιοδικό της ΧΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, λ.χ. έγραφε άρθρα όπως ‘Υπατία’ (τχ #009),
– έχει εκδώσει το 1982 στις εκδόσεις ‘Ελεύθερη Σκέψη’ ποιητική συλλογή όπου εξυμνεί τον Εωσφόρο,
– έχει δικαστεί και φυλακιστεί την ίδια εποχή, αρχές 1980, επειδή μαζί με άλλους είχαν μπει στο Καπετανάκειο και είχαν ασχημονήσει επάνω στην ελληνική σημαία και σε πορτραίτα ηρώων του 1821,
– είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα ΧΑ,
– είναι τακτικότατος αρθρογράφος στις ιστοσελίδες της ΧΑ,
– στις εκλογές του 2014 αρχικώς ανακοινώθηκε ότι θα είναι υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Ηρακλείου αλλά κατόπιν το όνομά του εξαφανίστηκε από τους συνδυασμούς και αντικαταστάθηκε από τον Μακρυδάκη Παντελή,
– γράφει επιστολές στους «συντρόφους δεσμώτες του Μαλανδρίνου» με καρφιά για τους «Α’ κατηγορίας δεσμώτες, τους βουλευτές», ως εξής:

«Ο Φαρισαϊσμός, αυτή η υποκρισία ενός ολόκληρου συστήματος, είναι ο μόνος όρος που μπορεί ν’ αποδώσει τα κίνητρα για το μαρτύριο που κάποιοι επέβαλαν στην οικογένειά σου και σένα. Μιας β’ κατηγορίας δεσμώτης, απ’ το κράτος βαφτίστηκες, σύντροφε, απλά γιατί δεν έτυχες κι εσύ του ‘προσόντος’ μιας ιδιότητας, εκείνης του ‘βουλευτή’».

Φυσικά, δεν είναι χιτλερόψυχος, ούτε τίποτα ναζιστής.

Εθνικιστές είναι όλοι αυτοί, τα είπαμε, να μη μας πουν πως τους συκοφαντούμε κιόλας (βλ. και Οταν η Χρυσή Αυγή ομολογούσε την εξαπάτηση: «Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές και δεν αλλάζουμε, αλλά θα παριστάνουμε τους ‘εθνικιστές’ για τον χαζό κόσμο»)

Παρακάτω μπορείτε να δείτε ολόκληρο το ποιητικόν του πόνημα με τίτλο ‘Το αστραφτερό σκοτάδι του Εωσφόρου’, έκδοση 1982 από τη ‘Νέα Σκέψις’, με πρόλογο Μιχαλολιάκου και με τίτλους ποιημάτων όπως Χρυσή Αυγή, Τι είπε το φίδι στους Πρωτόπλαστους, Εωσφορικός ύμνος, Η εξομολόγηση ενός παγανιστή, Φθονώ, Εμείς οι ποιητές, Οράματα, Σύμβολο σκυφτής πίστης, Το τραγούδι της μάγισσας, Θάνατος και Ο αρχηγός των δαιμόνων -και άλλες παλαβομάρες
Απαύγασμα τέχνης και αισθητικής, τι να λέμε τώρα.

Σήμερα, λοιπόν, προφανώς λόγω της ημέρας, ο κ. Πατεράκης ένιωσε την ανάγκη να γράψει ένα είδος ανοικτής επιστολής στη μητέρα του Παύλου, αφού όπως βλέπουμε το άρθρο απευθύνεται στην κυρία Μάγδα Φύσσα και προσπαθεί να ‘περιγράψει’ τον ψυχικό της κόσμο. Εχει τίτλο στα κεφαλαία: ‘ΑΚΟΥ «ΚΥΡΑΤΣΑ» ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ …’. Στο τέλος, θέλει να τη διαβεβαιώσει ότι «δεν έχει φονικά ένστικτα», αλλά ενδιάμεσα την κατηγορεί πως τρέφει μίσος (έτσι γενικά κι αόριστα), πως είναι εγωίστρια, πως έχειαλλοπρόσαλλο σκεπτικό, πως θορυβεί «σαν αλαλάζον κύμβαλο που παράγει ανούσιους ήχους και χύνει χολή» (το κύμβαλο), πως γι’ αυτήν όλα ξεκινούν και τελειώνουν «γύρω απ’ τον θλιβερά ατομικό της μικρόκοσμο», πως κατασκεύασε, λέει, «βωμό με τ’ όνομα του πεθαμένου της παιδιού σου», στον οποίο βωμό θα ξεδιψάσει «το πάθος της για ανθρωποθυσία» (;;;)

Και τέλος, απηυδισμένος πλέον («Γι’ αυτό, άκου από μένα τούτο»), αποκαλεί τη μητέρα του Παύλου Φύσσα με τη φράση ‘κυράτσα του πένθους’.

Σταχυολογούμε:

– Κι’ εσύ διάλεξες για υποκατάστατο το μίσος. Και δεν τρέφω την αυταπάτη πως ίσως και να νόμισες πως συμμερίστηκαν τον πόνο σου, ακόμη κι’ εκείνοι που στήριξαν ακριβώς πάνω στον πόνο σου τις ποταπότερες των σκοπιμοτήτων.

– Απλά, πιστεύω πως είσ’ απ’ τη φύση σου πλάσμα εγωιστικό, από κείνα που θαρρούν πως ο κόσμος φτιάχτηκε αποκλειστικά για δαύτα. Πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν γύρω απ’ τον θλιβερά ατομικό τους μικρόκοσμο.

– Όμως, εσύ, τον αυτονόητο σεβασμό για τον πόνο σου, μοιάζεις η ίδια να μην τον θες ν’ αντανακλά και σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό σου. Γιατί ζητάς να καταστρέψεις ανθρώπους αθώους και ξέμακρους απ’ τον περίγυρο της αιτίας του πόνου σου, ζητώντας να πάρεις εκδίκηση απ’ όλη την κοινωνία. Γι’ αυτό και θορυβείς σαν αλαλάζον κύμβαλο, παράγοντας ανούσιους ήχους και χύνοντας χολή.

– Πίσω απ’ τον υποτιθέμενο «ανθρωπισμό» μιας επίπλαστης ψευδοταυτότητας «ιδεολογικού» αυτοπροσδιορισμού […] δεν κρύβεται παρά μονάχα το πάθος σου για ανθρωποθυσία στο βωμό του αιμοβόρου ψευτοθεού που κατασκεύασες, δίνοντάς του τ’ όνομα του πεθαμένου παιδιού σου.

– […] Ασφαλώς, δεν προσμένω να πάρω απάντηση. Σιγά μη σ’ αφήσει το το μίσος.

– Μόνο, που υπάρχει μια λέξη, βγαλμένη απ’ το λαό, για να προσδιορίσει τη διαφορά ανάμεσα στη γυναίκα εκείνη που κατέχει από δικού της τα προσόντα να «διοικεί» κι’ εκείνη που επιχειρεί να το πράξει, στην ιδιότητα στηριζόμενη απλά της «συζύγου» του «αφεντικού». Είναι η διαφορά ανάμεσα στην «κυρά» και την «κυράτσα». Κι’ εσύ, αντί, μέσ’ απ’ τον αυτοσεβασμό, να διαλέξεις το ρόλο της κυράς στου παιδιού σου το πένθος, επέλεξες, των αναλογιών τηρουμένων, το δεύτερο, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται σ’ επίπεδο συμπεριφοράς. Μιας συμπεριφοράς αναιδούς, έστω και ψυχικά αιτιολογημένης, μα, σίγουρα, ηθικά αδικαιολόγητης […]

– Ε λοιπόν, «κυράτσα» του πένθους, σου αρνούμαι το δικαίωμα, μέσ’ απ’ το αλλοπρόσαλλο «σκεπτικό» σου, επειδή απλά κοινωνώ σε μια Ιδέα, ασύστολα να με συκοφαντείς ως συνένοχο. Γιατί απλά δεν έχω φονικά ένστικτα. Το κατάλαβες ; Μάλλον όχι …

Το άρθρο βρίσκεται σε αυτό εδώ το λινκ, και προσέξτε παρακάτω, παρακαλώ, και την εικονογράφηση: Μια πλερέζα από ένα αρχείο με όνομα ‘ΧΗΡΑ’. Καλόγουστα πράγματα, δεν μπορεί να πει κανείς.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ  ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ – ΑΚΟΥ «ΚΥΡΑΤΣΑ» ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ …, 06/10/2015

[Γραφικό: ‘χηρα’]

Όντως, βαρύ ‘ναι το άχθος του γονιού, μ’ απ’ όλα πιο βαρύ του πένθους το φορτίο, που κουβαλάει ισόβια, αν έτσι ορίσει η μοίρα.  Κι’ «ο Θιος μη δίνει του παιδιού, τα βάνει ο νους τση μάνας», στην κρητική ντοπιολαλιά, απ’ όπου το «όσα» απουσιάζει, γιατί  ‘ναι λόγος έμμετρος, ακόμη κι’ ο «πεζός» στην Κρήτη. Μα σε τούτο το «όσα» είναι κι’ όλο το νόημα. Οι θεολόγοι του κόσμου κι’ οι φιλόσοφοι επικέντρωσαν ακριβώς στην πληρότητα διά της απουσίας, της ικανής να γεμίσει το κενό της εικόνας, του λόγου, του χώρου, κι’ ίσως και της συνείδησης. Είναι ο λόγος ο άρρητος που πάντα πληρεί το κενό. Όμως, περιφρονιέται και καταφρονιέται στις μέρες μας η «απουσία». Κι’ αντί ν’ αναζητούν οι άνθρωποι εκείνο που κατ’ ουσίαν πληροί τα κενά, βρίσκουν, όπως – όπως, μια λύση μεσοβέζικη : τη λύση του «υποκατάστατου». Μα το υποκατάστατο δεν είναι παρά μια μέθη, μια εικόνα πλασματική. Να «κακίσει» κανείς τους μετέωρους και σαστισμένους, μπροστά στο ανερμήνευτο «είναι», ανθρώπους, κι’ ειδικά τους πονεμένους τούτου του κόσμου, γι’ αυτό ; Ασφαλώς όχι. Μόνο που ποικίλουν τα υποκατάστατα. Κι’ ο καθένας διαλέγει ό,τι θα κρίνει ικανό ν’ απαντήσει στις απορίες του, ή ν’ απαλύνει τον πόνο του, ανάλογα με την ποιότητα της πρόσκαιρης ύπαρξής του. Κι’ εσύ διάλεξες για υποκατάστατο το μίσος.  Και δεν τρέφω την αυταπάτη πως ίσως και να νόμισες πως συμμερίστηκαν τον πόνο σου, ακόμη κι’ εκείνοι που στήριξαν ακριβώς πάνω στον πόνο σου τις ποταπότερες των σκοπιμοτήτων. Απλά, πιστεύω πως είσ’ απ’ τη φύση σου πλάσμα εγωιστικό, από κείνα που θαρρούν πως ο κόσμος φτιάχτηκε αποκλειστικά για δαύτα. Πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν γύρω απ’ τον θλιβερά ατομικό τους μικρόκοσμο. Κι’ αυτό, γιατί στη ζωή μου γνώρισα πολλούς πονεμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που τυλίχτηκαν απ’ τη θλίψη, που βούτηξαν μέσα της, μα κράτησαν το πιο αναντικατάστατο εκείνο στοιχείο που λέγεται απλά αξιοπρέπεια. Ανθρώπους που αξίζουν το σεβασμό. Όμως, εσύ, τον αυτονόητο σεβασμό για τον πόνο σου, μοιάζεις η ίδια να μην τον θες ν’ αντανακλά και σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό σου. Γιατί ζητάς να καταστρέψεις ανθρώπους αθώους και ξέμακρους απ’ τον περίγυρο της αιτίας του πόνου σου, ζητώντας να πάρεις εκδίκηση απ’ όλη την κοινωνία. Γι’ αυτό και θορυβείς σαν αλαλάζον κύμβαλο, παράγοντας ανούσιους ήχους και χύνοντας χολή. Πίσω απ’ τον υποτιθέμενο «ανθρωπισμό» μιας επίπλαστης ψευδοταυτότητας «ιδεολογικού» αυτοπροσδιορισμού και κυρίως ….ετεροπροσδιορισμού των «άλλων» ( «η κόλαση είναι οι άλλοι», για να σου θυμίσω λιγάκι τον, εν …αντιφασισμώ, «ομοϊδεάτη» σου Σαρτρ), δεν κρύβεται παρά μονάχα το πάθος σου για ανθρωποθυσία στο βωμό του αιμοβόρου ψευτοθεού που κατασκεύασες, δίνοντάς του τ’ όνομα του πεθαμένου παιδιού σου. Πες μου μόνο τούτο : το παιδί σου το ρώτησες, ό,τι κι’ αν τραγούδησε ζώντας, αν θα ‘θελε τούτο το κατασκότεινο «είδωλο» για υποκατάστατο της νεκρής ύπαρξής του ; Κι’ αν βούρκος, που θα ‘λεγε κι’ ο ποιητής, μαυρίζει το νεράκι που ξεδιψούν οι ψυχές, κι’ αναμοχλεύει πικρές παλιές θύμησες, φαντάσου πόσο το πικραίνει η χολή, ακόμη κι’ αν δεν τη συγκατάλεξε στη «Λήθη» του ο Μαβίλης. Κι’, ασφαλώς, δεν προσμένω να πάρω απάντηση. Σιγά μη σ’ αφήσει το το μίσος. Μόνο, που υπάρχει μια λέξη, βγαλμένη απ’ το λαό, για να προσδιορίσει τη διαφορά ανάμεσα στη γυναίκα εκείνη που κατέχει από δικού της τα προσόντα να «διοικεί» κι’ εκείνη που επιχειρεί να το πράξει, στην ιδιότητα στηριζόμενη απλά της «συζύγου» του «αφεντικού». Είναι η διαφορά ανάμεσα στην «κυρά» και την «κυράτσα». Κι’ εσύ, αντί, μέσ’ απ’ τον αυτοσεβασμό, να διαλέξεις το ρόλο της κυράς στου παιδιού σου το πένθος, επέλεξες, των αναλογιών τηρουμένων, το δεύτερο, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται σ’ επίπεδο συμπεριφοράς. Μιας συμπεριφοράς αναιδούς, έστω και ψυχικά αιτιολογημένης, μα, σίγουρα, ηθικά αδικαιολόγητης, ακόμη κι’ απέναντι στο δράμα του δικαστή που ορκίστηκε να σταθμίζει, χωρίς φόβο και πάθος, το βάρος της ηθικής απόδειξης μ’ εκείνο των αληθινών περιστατικών, ανεπηρέαστος πασχίζοντας να κρατηθεί, απ’ όσους κι’ όσα προσβάλλουν τον νομικό μας πολιτισμό, υπερθεματίζοντας στα ιδεοληπτικά τους «λαοδικεία».Γι’ αυτό, άκου, από μένα τουλάχιστον, τούτο : Ε λοιπόν, «κυράτσα» του πένθους, σου αρνούμαι το δικαίωμα, μέσ’ απ’ το αλλοπρόσαλλο «σκεπτικό» σου, επειδή απλά κοινωνώ σε μια Ιδέα, ασύστολα να με συκοφαντείς ως συνένοχο. Γιατί απλά δεν έχω φονικά ένστικτα. Το κατάλαβες ; Μάλλον όχι…

ΟΔΥΣΣΕΥΣ  ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ