Kείμενο από parallax
Ποτέ δε γράφω συναισθηματικά πράγματα. Από μικρή μάλλον είχα μια σχέση με το λόγο που δε μου το επέτρεπε. Ποτέ δεν κράτησα ημερολόγιο. Πάντα υπήρχε ένα βλέμμα πάνω από το κεφάλι μου που με αστυνόμευε, που μου έλεγε πως αυτά που γράφω είναι βλακείες. Το βλέμμα αυτό ήταν αντρικό. Μεγαλώνοντας, έμαθα να μιλώ τη γλώσσα τη σωστή, την εκλεπτυσμένη, τη λογική, τη θεωρητική, τη στιβαρή… δεν μπορούσα να την κατοικήσω, έμαθα όμως να τη μεταχειρίζομαι, αρκετά καλά ώστε να γίνω μέλος σε διάφορα κλαμπ, που κατά κύριο λόγο απαρτίζονταν από ιντελέκτσουαλ σις στρέιτ άντρες. Πήρα κάποιες θετικές εμπειρίες και αρκετές απογοητεύσεις, υπήρξα με κάποιο τρόπο, αλλά ποτέ ολόκληρη.
Η σχέση με το σώμα δεν ήταν καλύτερη. Για χρόνια πίστευα πως δεν ήταν επαρκής λόγος να χωρίσω επειδή ένας πρώην γκόμενος μου μου άσκησε βία όταν δεν ήθελα να κάνουμε σεξ, ότι έπρεπε να κρατήσω στον εαυτό μου το γεγονός ότι ο καθηγητής μου με παρενοχλούσε σεξουαλικά ή ότι ο δάσκαλος οδήγησης μου έβαζε χέρι, ότι δεν είχα δικαίωμα να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να στρέψω το βλέμμα αλλού όταν ο τύπος στο λεωφορείο έγραφε στο κινητό ότι θέλει να με γαμήσει και μου το έδειχνε πιεστικά. Αυτά δεν είναι καμιά φοβερή ομολογία, δεν ξέρω καμία γύρω μου που δεν έχει υπομείνει αυτά ή και χειρότερα. Το πιο φριχτό απ’όλα ήταν όταν όλη αυτή η βία ήταν διαμοσολαβημένη από πραγματικά συναισθήματα, αγάπη, τρυφερότητα, εκτίμηση. Ήταν δύσκολο να αναγνωρίσω πως αυτά μπορούν να συνυπάρχουν. Για να μη χάσω τον άλλο, ήταν προτιμότερο να θυσιάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Το σώμα μου έγινε ξένο, ένα δοχείο, ένα εργαλείο. Δε νομίζω ότι έχω νιώσει μεγαλύτερο μίσος για κάτι άλλο από ότι για αυτό το σώμα.
Σήμερα λοιπόν είναι μια διαφορετική μέρα. Γιατί η φωνή μου βγαίνει μέσα από το κορμί μου. Γιατί μαζί με τις συντρόφισσές μου ήμασταν μια εβδομάδα έξω στο δρόμο, γεμίζοντας την πόλη με αφίσες, συνθήματα, τρικάκια, τσιρίδες και τραγούδια ενάντια στην πατριαρχία και την κουλτούρα του βιασμού. Όλες αυτές οι ιστορίες, διαφορετικές αλλά και ίδιες, που βγαίνουν μέσα από τα έντερά μας και γίνονται πολιτική, που είναι εντός και πέρα από το βίωμα, που μετατρέπουν τις ουλές σε δύναμη, που μιλούν για την καταπίεσή μας χωρίς να ξεχνούν τα προνόμιά μας, μας επιτρέπουν να ανακαταλαμβάνουμε αυτό το σώμα και αυτό το χώρο που βίαια μας στερήθηκε. Και αν το καταφέρνουμε, αυτό δε μας χαρίστηκε, ιδρώσαμε, φάγαμε σκατό και πολεμήσαμε γι αυτό. Χάρη στις αδερφές μου, βιολογικές και μη, ντόπιες και διεθνείς με τις οποίες μοιράστηκα αυτή την εβδομάδα μπορώ σήμερα να βουρκώνω και να το γράφω εδώ χωρίς να ντρέπομαι γι αυτό.
Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες αλιεύτηκαν από φίλες στο facebook, συντρόφισσες και τουίτερ.
Κείμενο από lili
Το Σάββατο στις 12 Νοέμβρη 2016 στις 12:00 συναντηθήκαμε συντρόφισσες και σύντροφοι έξω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Θησείο με σκοπό να συμμετέχουμε στην πορεία ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού. Ήμασταν περίπου 800 αποφασισμένες να σπάσουμε τη σιωπή για τη σεξιστική βία, την ενοχή, τη ντροπή και το φόβο. Κατεβήκαμε στο δρόμο περίπου στη μία και μισή ακολουθώντας το κεντρικό πανό που έγραφε ‘στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά θέλουμε να είμαστε ελεύθερες όχι γενναίες’. Διασχίσαμε την Ερμού, στρίψαμε στην Αθηνάς, περάσαμε μπροστά απ’ το δημαρχείο, στρίψαμε στην Ομόνοια και ανεβήκαμε τη Σταδίου με συντροφικότητα και παλμό. Γύρω στις τρεις φτάσαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος όπου αποχαιρετηθήκαμε και υποσχεθήκαμε η μια στην άλλη να βρεθούμε ξανά πολύ σύντομα.
Εκείνες τις ώρες πήραμε πίσω την πόλη. Οικειοποιηθήκαμε τους δρόμους της Αθήνας που γέμισαν με τρικάκια, αφίσες, στένσιλ και συνθήματα στους τοίχους για όλα όσα θα θέλαμε και όλα όσα μας πληγώνουν. Φωνάξαμε δυνατά ενάντια στο σεξισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία και την τρανσφοβία, μιλήσαμε με περαστικές, γνωριστήκαμε ξανά και στηρίξαμε η μια την άλλη, επιτεθήκαμε στην πατριαρχική συνθήκη της καθημερινότητας μας, ντυθήκαμε προκλητικά, αναμετρηθήκαμε με τις αρρενωπότητες στο δρόμο, αμφισβητήσαμε τη ματσίλα στο δημόσιο χώρο. Το Σάββατο κατεβήκαμε στο δρόμο για να συναντήσουμε όλες εκείνες που μας δίνουν θάρρος, εκείνες που νιώθουν φόβο, εκείνες που θέλουν να είναι ελεύθερες και ήταν πολύ όμορφα. Καταστρώνουμε τις επόμενες συναντήσεις μας … ΜΕΧΡΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ.
Αντί ανταπόκρισης από την διαδήλωση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού [12 Νοεμβρίου 2016]