Το μέσο ελληνικό σαλόνι μαζεύτηκε για να αποθεώσει 2 φελούς και μερικές κουράδες που βούλιαξαν νωρίς.

Πόσο εύκολο είναι τελικά να σε λατρέψει ο μέσος έλληνας. Πόσο εύκολο είναι να γίνεις η υγρή,ανείπωτη ονείρωξη της μέσης ελληνίδας, ο γαμπρός που πάντα ήθελε η απανταχού πεθερά.Δεν χρειάζεται να είσαι φαινόμενο.Όχι, το αντίθετο μάλιστα…Πρέπει να είσαι απλός και αυθεντικός, έστω και αν η απλότητα στο τρόπο σκέψης σου πλησιάζει αυτή του χιπαντζή.

Το κυριότερο είναι να δείχνεις πόσο καλός χριστιανός είσαι κάνοντας τον σταυρό σου εκατομύρια φορές , γυρίζοντας το χέρι σου σαν να κρατάς έναν αόρατο κοσμικό μοχλό που σε ανυψώνει φτάνοντάς σε κοντά στον θεό σου. Επίσης βοηθαει πολύ στην εικόνα σου να βγάζεις βουκολικές κραυγές σαν άλλος Κόναν σφίγγοντας τις γροθιές σου ενώ κοριτσάκια και αγοράκια τεσσάρων και πέντε ετών, με την συναίνεση των γονιών, ουρλιάζουν στα ποδια σου..

Ο νικητής, ο μεγάλος νικητής και οι ακόλουθοί του ,που κατέκλεισαν εχθές τις κερκίδες της αυτοσχέδιας αρένας.

Το μέσο ελληνικό σαλόνι μαζεύτηκε για να αποθεώσει 2 φελούς και μερικές κουράδες που βούλιαξαν νωρίς.

Τύποι που κάθονται στην ουρά για ένα εισιτήριο στο Δελφινάριο, που κλαίνε με τις  απογευματινές σαπουνόπερες, που ξοδεύουν τέσσερα ευρώ για να ψηφίσουν τον αγαπημένο τους παίχτη, που εύχονται στους αντιπάλους ψόφο και καρκίνο. Η κιτς ελληνική πραγματικότητα, η υποκουλτούρα της πολυκατοικίας μαζεύτηκε χθές, έκανε την δική της συγκέντρωση και έχρισε τον νέο της αρχηγό που σε κάνα 2 μήνες θα ξεθυμάνει σαν ανοιχτό μπουκάλι αναψυκτικού,που θα πάρει τη θέση του Τσάκα στο πάνθεον των ηρώων της μιας νύχτας.

Το συγκεκριμένο σκηνικό ακόμη μια φορά αποδεικνύει με τον τρόπο ξεκάθαρο, οτι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Πρέπει επιτέλους να το δεχτούμε.Είμαστε υποκριτές, λίγοι.Δεν υπάρχει ελπίδα γιατί όλη αυτή η γάγγραινα έχει περάσει και στους πρώην υγιείς κύκλους.Όπως π.χ. στον καλλιτεχνικό χώρο. Τί συμβαίνει σήμερα στον χώρο του θεάτρου;Ανεβαίνουν στην ελλάδα 1000 παραστάσεις τον χρόνο που ζήτημα είναι αν αξίζουν 2-3.Δηθεν ψαγμένοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί ανεβάζουν παραστάσεις που ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν, θυσιάζοντας αριστουργήματα στον βωμό της ψευτοκουλτούρας.

Συναισθηματικά αναλφάβητοι,χαομένοι συντελεστές παραστάσεων που ψυχαναλύονται πάνω στη σκηνή. Μπερδεμένοι,ζαλισμένοι απόφοιτοι δραματικών σχολών που μετά από 3 χρόνια αηδιαστικού ψυχολογικού μπούλινγκ από τους υποτιθέμενους δασκάλους τους βγαίνουν στην αγορά εργασίας λοβοτομημένοι, άχρωμοι, άοσμοι. Συγγραφείς που αντιγράφουν άλλους συγγραφείς αλλάζοντας τα ονόματα και τις τοποθεσίες, ποιητές που δημιουργούν ντανταϊστικά κακέκτυπα, που αραδιάζουν λέξεις την μια δίπλα στην άλλη χωρίς νόημα, εικαστικοί καλλιτέχνες που φωτογραφίζουν ένα γόνατο ή ένα κουτάκι μπύρας με φόντο ένα λευκό πανί παπαρολογώντας ώρες μπροστά από το έργο τους, έχοντας τυπάκια γύρω που κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους χωρίς να καταλαβαίνουν το παραμικρό.

Για όλους αυτούς τους δήθεν καλλιτέχνες, υπάρχουν πολλαπλάσιοι θεατές, αναγνώστες, χειροκροτητές, που δήθεν καταλαβαίνουν.Δεν σήκωσε κανείς το κεφάλι να πεί πως δεν καταλαβαίνω τί θέλει να πεί ο τύπος στη σκηνή που χτυπιέται σαν δαιμονισμένος, φτύνοντας και χτυπώντας τα πόδια του στο πάτωμα, κανείς δεν είπε όταν τον ρώτησαν πώς του φάνηκε  η ποιητική συλλογή του ποιητή Φανφάρα, ότι δεν κατάλαβε τίποτα.

Δεν υπάρχει καμία ελπίδα,γιατί είμαστε υποκριτές, δήθεν, ψεύτικοι και στη σχέση μας με το γκόμενο μας, με τη φίλη μας, με την οικογένειά μας, με τον συνάδελφο, με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Καλοφάγωτα φίλο, αν και..

S.H.

 

Πηγή: artbloggr.wordpress.com

μέσω iforinterview