O κορονοϊός αποκαλύπτει ποιες ζωές έχουν αξία και για ποιους.

Όπως η πανούκλα στην ειδυλλιακή πόλη του Καμύ, έτσι κι ο κορονοϊός αποκαλύπτει ποιες ζωές έχουν αξία και για ποιους.
Η ευρώπη, το φρούριο του καπιταλισμού έπαθε πανικό στα πρώτα κρούσματα.
Η ελλάδα, που ζει εξαρχής στους μύθους και θρύλους του εθνοπατριωτισμού και του θρησκευτικού συντηρητισμού αξιώνοντας θρόνους και άλλα φαιδρά (ουσιαστικά αξιώνοντας ιμπεριαλισμό με ότι συνεπάγεται), έπαθε πανικό αδειάζοντας ράφια και καταπίνοντας τρόμο.
Το κράτος έχει ταλέντο να υποδεικνύει την απειλή χωρίς να βρίσκει αντίλογο. Όσο περισσότερες οι απειλές, τόσο πιο αποτελεσματικός ο κοινωνικός έλεγχος. Απειλή στα σύνορα από την τάξη των εξαθλιωμένων. Απειλή οι εχθροί του έθνους, της θρησκείας, του πατριωτισμού, της πατριαρχίας, του ρατσισμού, της ταξικής εκμετάλλευσης, του κράτους. Απειλή κι όσοι κατάγονται από κίνα, τα κινέζικα προϊόντα, τα εισαγόμενα.
Ο πανικός και η ταραχή για τα κρούσματα του κορονοϊού, που αφορούν μεσοστρώματα μέχρι στιγμής, δεν συγκρίνονται με την αδιαφορία και άγνοια για όλους τους θανάτους λόγω τάξης μέσα στην τελευταία δεκαετία τουλάχιστον.
Έγινε είδηση τρόμου ο αριθμός των νεκρών στην κίνα, ενώ ο αριθμός των εκεί ταξικών θανάτων που είναι κατά χιλιάδες μεγαλύτερος, δεν απασχόλησε ιδιαίτερα. Όμως σχολιάζεται έντονα το “είναι εργατικός λαός. χτίσαν νοσοκομείο σε 7 μέρες”
Μπορεί η κρατική προπαγάνδα να διαπερνά τις τάξεις, όμως ο φόβος του κορονοϊού αντικατοπτρίζει τον διαρκή φόβο των μεσοστρωμάτων πως θα εκπέσουν ταξικά. Όπως ο πανικός με τα capital controls. Όπως ο πανικός του χρηματιστηρίου (λίγο πριν τον ξέφρενο πλαστικό καταναλωτισμό των πιστωτικών καρτών και των δανείων). Τώρα αποτελεί περισσότερο φόβο η ακύρωση κρατήσεων δωματίων και airbnb, η ακύρωση τουριστικών εκδρομών κ.α. παρά η αναπαραγωγή του ιού. Που αν τους πεις πως κόλλησαν κορονοϊό στη Μόρια θα ανακουφιστεί ο εθνικός κορμός των εισοδηματιών και των αφεντικών.
Είναι θέμα τάξης. Γιατί αυτό φοβούνται τα μεσοστρώματα. Την ολίσθηση στην εργατική τάξη. Κι αυτό που διαρκώς επιθυμούν είναι η αναρρίχηση στην αστική τάξη, πατώντας πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη δεν έχει να φοβάται και πολλά. Μόνο να χάσει τα κεφάλια της.
Η τάξη των αθλίων μετράει θανάτους κάθε μέρα. Από φτώχεια, από δουλειά, από πείνα, από κρύο, από σύνορα, από κανονικότητα. Θάνατοι στην άσφαλτο, θάνατοι στα κάτεργα, θάνατοι στα χωράφια, θάνατοι σε λατομεία, θάνατοι στα σύνορα και πίσω από συρματοπλέγματα, θάνατοι στη θάλασσα, θάνατοι από μαγκάλι, από ηλεκτροπληξία, θάνατοι αργοί και απότομοι λόγω τάξης.
Μήπως νομίζατε πως οι άνθρωποι του μεροκάματου άδειασαν τα ράφια των σούπερ μάρκετ κι άφηναν τα κατοστάρικα στα ταμεία;
Οι αλήθειες ενός τόπου είναι στις παροιμίες του. Κι αυτό που σίγουρα εκφράζει τον πολύχρονο πληθυσμό εντός ελληνικών συνόρων σε μεγάλο βαθμό είναι το “μακριά από τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι”. Όχι η αλληλεγγύη. Σίγουρα όχι η ταξική αλληλεγγύη. Και σίγουρα ο ατομικισμός και ο ανταγωνισμός συμφέρει πολύ το κράτος στον κοινωνικό έλεγχο πληθυσμών.
Η κατασκευή του “Άλλου”, του εχθρού, εσωτερικού και εξωτερικού, ο τρόμος είναι τα καλύτερα εργαλεία. Κι απέναντι στους σύγχρονους μύθους της κρατικής μηχανής δεν πιάνει ούτε η λογική, ούτε η επιστήμη, ούτε ο διαφωτισμός, ούτε καμιά διαλεκτική.
Αν η εκκλησία Α.Ε. πει πως από το κουτάλι της δεν μεταδίδεται ο ιός, οι πιστοί θα προσκυνήσουν και θα αναθέσουν τη ζωή τους σε ότι είπε η εκκλησία.
Αν το κράτος πει πως όλα πάνε ρολόι, οι υπήκοοι θα σκύψουν το κεφάλι και θα αναθέσουν την ζωή τους στα χέρια του.
Κι όταν πια το κράτος θα χει ξεπουλήσει φόβο, ύστερα θα πουλήσει ελπίδα.
Την συνέχεια την ξέρετε. Είναι το ποντίκι που τρέχει σε μια στατική ρόδα σε ένα κλουβί.

Vectrum