Ξένιος Δίας: Σημειώσεις ενός μετανάστη – Α. (Ιράν)

Ήταν απόγευμα, περπατούσα μόνος από την πλατεία Αττικής προς την πλατεία Βικτωρίας. Με σταμάτησε ένα περιπολικό και μου έκαναν νόημα οι αστυνομικοί να πλησιάσω. Προφανώς είδαν ότι έχω σκούρο δέρμα και είπαν να με ελέγξουν. Ζήτησαν τα χαρτιά μου. Τους έδωσα το δελτίο αιτούντος άσυλο, την περίφημη ροζ κάρτα, και τους εξήγησα ότι πηγαίνω σπίτι μου.

Απαίτησαν, με άσχημο τρόπο, να πάω μαζί τους στο Τμήμα. Μου πέρασαν χειροπέδες και με έβαλαν στο πίσω κάθισμα του περιπολικού με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια. Ο ένας τους έπιανε τα χέρια μου πίσω από την πλάτη και τα τράβαγε προς τα πάνω, έτσι που το κεφάλι μου να πιέζεται όσο πάει προς τα πόδια. Φώναζα ότι πονούσα, δεν έδινε σημασία.

Φτάσαμε στο Τμήμα. Με πήγαν σε ένα δωμάτιο κι έδωσαν τα χαρτιά μου σε άλλο αστυνομικό να πάει να τα ελέγξει. Ηρθαν τρεις στο δωμάτιο και μου ζήτησαν να γδυθώ τελείως. Εβγαλα τα ρούχα μου, μου ζήτησαν να γυρίσω, να σκύψω και να βήξω, για να ελέγξουν αν κρύβω κάτι παράνομο. Ελεγξαν και τα γεννητικά μου όργανα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου κάνουν σωματικό έλεγχο, ήξερα τη διαδικασία και δεν αντιστάθηκα. Ηξερα ότι θα χρειαστεί να περιμένω αρκετές ώρες σε ένα κελί μέχρι να με αφήσουν να φύγω.

Κάποια στιγμή, καθώς έψαχνε κάποιος απ’ αυτούς τα ρούχα μου, έπαθε σοκ. Είχε δει ένα χαρτί που έγραφε ότι είμαι οροθετικός. Ηταν μια βεβαίωση που μου είχαν δώσει από το νοσοκομείο. Φώναξε τους άλλους: «Ρε σεις, αυτός έχει AIDS». Eτρεξαν οι άλλοι, είδαν το χαρτί και άρχισαν να με βρίζουν γιατί δεν τους το είχα πει όταν με συνέλαβαν. Μιλούσαν μεταξύ τους, ήταν πολύ ανήσυχοι.
Με είχαν ακουμπήσει και φοβούνταν ότι είχαν κολλήσει. Ετρεξαν να πλύνουν τα χέρια τους, ένας έλεγε «με χλωρίνη», ο άλλος έλεγε «όχι, με σαπούνι».

Λίγα λεπτά αργότερα ξαναμπήκαν μαζί με έναν που φαινόταν ότι είναι ο διοικητής. Αρχισε να με βρίζει κι αυτός και να φωνάζει ότι προσπάθησα να τους κολλήσω. Φώναζε ότι πρέπει να γυρίσω στη χώρα μου διότι εδώ είμαι απειλή γι’ αυτόν και για την οικογένειά του, ότι μπορεί να τους κολλήσω.
Εβαλα τα κλάματα. Μέσα μου σκεφτόμουν: «Δεν κολλάς έτσι, ηλίθιε». Ευτυχώς, φοβήθηκαν τόσο πολύ που δεν χρειάστηκε να μείνω άλλο εκεί. Με πέταξε ο ίδιος έξω από το Τμήμα φορώντας γάντια και πέταξε δίπλα και τα ρούχα μου.

Α. (Ιράν)