Το φάντασμα του βάλτου

Το φάντασμα του βάλτου

Την έλεγαν Aγνή.

Γυναίκα μιας παλιάς εποχής που δούλευε σκληρά για το σπιτικό της χωρίς μια γλυκιά κουβέντα απ’το σύντροφό της και καμιά αναγνώριση του αγώνα της για τη ζωή μέσα στο γάμο της. Ο άντρας της ψυχρός, σκληρός χωρίς συναισθηματισμούς και καμιά εκτίμηση για’κείνη. Δεν τον ευχαριστούσε τίποτε και πάντα έβγαζε μια απαισιοδοξία στην καθημερινότητα. Όποτε η φτώχεια τον τρομοκρατούσε έδειχνε δειλία και ξεσπούσε βασανίζοντας την δόλια Αγνή που έκανε ό,τι περνούσε απ’το χέρι της να γίνει η κατάσταση πιο ανεκτή απο τη ανεξέλεγκτη μιζέρια που θέριευε όλο και πιο πολύ με το πέρας του χρόνου.

Η βία έφτασε την Αγνή σε μια τρέλα, κι ένα σημείο της ψυχής της όπου η μόνη παρηγοριά ήταν σαν έμενε μόνη στα χωράφια και σιγοτραγουδούσε παραπονεμένα θλιβερούς στίχους κι έκλαιγε με αναστεναγμούς στην έρημη γη. Ο κόσμος της φαίνονταν τόσο άδειος χωρίς καμιά ανταπόκριση απο γονείς για τα βάσανά της. Εκείνοι βλέπετε ακολουθούσαν υποταγμένα μια νοοτροποία του χωριού τόσο σκληρή και άδικη. Όποιο κορίτσι παντρεύονταν όπως και να εξελισόταν η συνέχεια δεν θα υπήρχε επιστροφή.

Όποτε γυρνούσε κουρασμένη απ’τους αγρούς η δόλια πέραν τους κόπους της, ήταν περισσότερο μαρτύριο για εκείνη να ξαναπεράσει το κατώφλι του κατοικιού της ζώντας την φρίκη και τον τρόμο για άλλη μια φορά. Η ζωή της είχε πλέον φτάσει στο πιό έσχατο σημείο απογοήτευσης. Έτσι λοιπόν ο θάνατος την παραμόνευε βιαστικά, και φάνταζε στο μυαλό της απέραντα λυτρωτικός. Αποφάσισε να πάει να γλιτώσει την ψυχή της μέσα στα πιό δύσβατα σημεία ενός βάλτου.

Έτρεξε ένα βράδυ χωρίς φόβους πιά και χάθηκε μέσα στις καλαμιές. Κανείς δεν την ξανάδε απο τότε. Πολλοί την αποζήτησαν, την έψαξαν μα δεν βρήκαν ίχνος της. Έτσι με τα χρόνια η ιστορία της έγινε ένας μύθος που μέχρι σήμερα αφηγούνται οι παλαιότεροι, περνώντας απο γενιά σε γενιά. Κι εκείνο το όμορφο μέρος του βάλτου συνεχίζει να κεντρίζει το ανθρώπινο ενδιαφέρον του κόσμου ακόμα.Ένας ήχος που βγαίνει μέσα απο τις καλαμιές να μοιάζει με άγνωστη μελωδία και τόσο αφάνταστα όμορφη. Χαμογελάει κάθε περαστικός παρά τρομάζει.

Η ιστορία της χαμένης γυναίκας κατέληξε να γοητεύει μαγεύοντας όποιον άκουγε το τραγούδι της, σαν περνούσε απ’τον άγριο βάλτο. Σαν να γεννούσε η θλίψη ελπίδα, κι ο καημός χαμόγελο. Πως άλλαξε έτσι ο χρόνος έναν αβάσταχτο πόνο σε ζεστή γαλήνη κι αύρα που μοσχοβολούσε ολόγυρα; Νιώθει κανείς την παρουσία της σαν να ήταν τόσο κοντά κρυμμένη και ψιθυρίζει λόγια εγκάρδια γεμάτη χαρά μέσα απ’τον καινούργιο υπέροχο κόσμο της. Κι όση απόσταση περπατούν οι διαβάτες θαρρώντας πλάι της μέχρι να απομακρυνθούν γίνεται μια μέθη και μια έλξη συνάμα.

Ποτέ δεν ξεχάστηκε. Πάντα εκεί παραμένει κι αιώνια ζωντανή στις ψυχές των ανθρώπων.

Αγνή, η αγαπημένη νεράιδα όσων την έμαθαν και την αισθάνθηκαν μέσα απ’τη γλυκόπικρη ιστορία της.

Πάνος Κοντοστέργιος