Επιχειρήσεις αναψυχής τα μπαράκια της κονσομασιόν και του trafficking

Τις έχουμε όλοι δει. Τριγυρίζουν στην Ερμού συνήθως γύρω από την “έδρα” τους. Σαν γαζέλες που αντί να τρέχουν ελεύθερες στην φύση, καλπάζουν μέσα σε τσίρκο. Γυναίκες με βλέμμα άδειο απευθύνουν το κάλεσμα στον ηλικιωμένο θαμώνα του “μπαρ”, μόλις εμφανιστεί με το μηχανάκι του στην οδό Ερμού. Κι εκείνος διαλέγει, να φύγει μαζί της για λίγα λεπτά στα φτηνά ή να συνεχίσει στο “μπαρ” για ουίσκι και ψώνισμα κάποιας άλλης…

Δεν θυμίζουν σε τίποτε τις “πιάτσες” της Συγγρού. Με ένα απλό κότσο πιασμένες τις μαύρες μπούκλες τους και ένα εμπριμέ κολάν, βαδίζουν αργά αναζητώντας τον τύπο του άντρα που ψάχνει λίγη “εκτόνωση” για 20 ευρώ ή και λιγότερο.

Οι γυναίκες αυτές συνήθως έχουν ως “βάση” κάποιο “μπαρ” στα στενά της Ερμού. “Μπαρ” που λειτουργούν με άδειες αναψυκτηρίου, δηλωμένα ως “επιχειρήσεις αναψυχής”, με άδειες παράτασης μουσικής και πολλά άλλα που χρήζουν εισαγωγικών στην διατύπωσή τους.

Σε αυτά τα μαγαζιά ποτέ δεν θα δεις καταγγελία για ηχορύπανση. Θα δεις όμως Κυριακή βράδυ των Αποκριών σε μπαρ στην Τ. Οικονομάκη, που περιμένουν την συγκεκριμένη βραδιά για να έχουν κίνηση και να βγάλουν τα έξοδα του μήνα. Αυτοί οι επιχειρηματίες, βλέπετε, συνηθίζουν να παλεύουν να πληρώσουν τα πάντα, νοίκι, λογαριασμούς, δημοτικά τέλη και άλλα πολλά. Σε αντίθεση με τους άλλους “επιχειρηματίες” του trafficking και της κονσομασιόν.

Όμως καθώς είμαστε “νοικοκυραίοι” σε τούτη τηνπόλη,τον καθωσπρεπισμό μας βρωμίζουν οι οίκοι ανοχής εντός πολεοδομικού συγκροτήματος της πόλης. “Είναι δυνατόν; Οίκοι ανοχής σε κατοικημένη περιοχή; Με οικογένειες, με παιδιά;” Ισχυρίζεται η καλή νοικοκυρά με το εικονοστάσι στο σπίτι και ο πατέρας μικροεπιχειρηματίας.

Όμως αγαπητοί νοικοκυραίοι αυτής της πόλης, στην ίδια κατοικημένη περιοχή λειτουργούν τα προαναφερθέντα “μπαρ”, όμως δεν είδα ποτέ παράπονο για αυτά. Μόνο για τα μπαρ όπου πραγματικά συχνάζει και διασκεδάζει κόσμος, χωρίς trafficking, χωρίς κονσόμα, χωρίς νταβατζιλίκια, είδα καταγγελίες για όχληση. Δεν μας πειράζει λοιπόν που ο οικογενειάρχης θα πάει να αδειάσει τα απωθημένα του όλα πάνω σε μια μετανάστρια που συχνά είναι συνομήλικη της κόρης του. Δεν μας πειράζει που αυτές οι γυναίκες βαδίζουν με μια αόρατη μπάλα να σέρνεται δεμένη με αλυσίδα στο πόδι τους, που δεν έχουν ζωή. Δεν μας νοιάζουν τα στραβά μάτια του δήμου στις παρανομίες αυτών των “επιχειρήσεων” που παίζουν στη διαπασών σκυλάδικο ως το χάραμα. Μας στιγματίζουν τον καθωσπρεπισμό οι οίκοι ανοχής. Είναι άραγε το κόκκινο φως που χτυπάει στραβά;

Οίκοι ανοχής vs “Μπαρ αναψυχής”. Στην πρώτη περίπτωση, όλα λειτουργούν νομότυπα. Στην δεύτερη, όλα παράνομα. Στην πρώτη μιλάμε για εργαζόμενες γυναίκες. Στην δεύτερη για σκλάβες.

Κι αν δεν υπήρχε η δεύτερη περίπτωση κανείς δεν θα ξεσηκωνόταν εναντίον της πρώτης.

Το γιατί; Τροφή για σκέψη…

Ηλέκτρα Προσήλια