Ο Τάσος, 30 χρόνια μετά, μιλά για πρώτη φορά δημόσια για την εμπειρία του σχολικού εκφοβισμού, που βίωσε στα χρόνια του Δημοτικού.
1. σε τι ηλικία έπεσες θύμα σχολικού εκφοβισμού;
Στην ηλικία των 8 ετών, στη τρίτη δημοτικού για πρώτη φορά
2. ποιος πίστευες ότι ήταν ο λόγος που οι συμμαθητές σου είχαν στραφεί εναντίον σου τότε και ποιος πιστεύεις ότι ήταν σήμερα;
Λόγω προβλήματος που αντιμετώπισα από την ηλικία των 3 ετών με την όραση μου έπρεπε να φορέσω γυαλιά.Για εκείνη την εποχή όμως , την δεκαετία του 1980 ήταν κάτι που προκαλούσε την προσοχή και δυστυχώς αρνητικά σχόλια. Οι συμμαθητές μου το έβλεπαν σαν κάτι “εξωπραγματικό”, αρκεί να σου πω πως σ ένα δημοτικό σχολείο με 200 περίπου παιδιά ήμουν το μοναδικό παιδί που φορούσα γυαλιά. Η πρώτη φορά που έπεσα θύμα βίας ήταν εν ώρα μαθήματος και συγκεκριμένα της γυμναστικής. Τα παιδιά έλεγαν πως δεν μπορώ να παίξω μαζί τους ποδόσφαιρο γιατί είχα πρόβλημα. Όταν ρώτησα το γιατί, τότε ένας συμμαθητής μου, μου άρπαξε τα γυαλιά και μου τα έσπασε. Έφυγα τρέχοντας.όταν γύρισα στο σπίτι μου είπα ψέματα στους γονείς μου πως τα έσπασα εγώ την ώρα του παιχνιδιού. Αυτό συνεχίστηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές ακόμα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι και τη Πέμπτη Δημοτικού. Με χαρακτηρισμούς όπως γυαλάκιας, ανάπηρος, τυφλός κτλ. Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα ότι οι συμμαθητές μου δεν ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν την διαφορετικότητα κάποιων παιδιών που αντιμετώπιζαν διάφορα προβλήματα.
3. οι εκπαιδευτικοί πώς το αντιμετώπιζαν ως γεγονός;
Οι εκπαιδευτικοί δεν έδειξαν το απαιτούμενο ενδιαφέρον και το αντιμετώπισαν ως ένα μεμονωμένο περιστατικό.
4. πώς το αντιμετώπισες εσύ ο ίδιος; είχες μιλήσει σε κάποιον για αυτό;
Αρχικά το έκρυβα. Το κρατούσα μέσα μου. έλεγα ψέματα στους γονείς μου ότι εγώ έσπαγα τους σκελετούς μου και ότι ήμουν απρόσεχτος. Ώσπου ένα απόγευμα ο πατέρας μου ήρθε στο σχολείο για να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Με έβλεπε φοβισμένο και απόμακρο.
5. πότε και πώς σταμάτησε να συμβαίνει;
όπως σου είπα ο πατέρας μου είχε καταλάβει ότι κάτι συνέβαινε στο σχολείο. Την στιγμή λοιπόν που και πάλι ο ίδιος συμμαθητής μου μου ξανάσπασε τα γυαλιά μου , τον είδε. Αμέσως επενέβη και τον οδήγησε στον διευθυντή του σχολείου και από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Βέβαια στη συνέχεια είχα και τη κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη από την οικογένεια μου και σιγά σιγά άρχισα να το αντιμετωπίζω. όταν πλέον πήγα στο Γυμνάσιο τα πράγμα ήταν διαφορετικά και εγώ ήδη αισθανόμουν ψυχικά πολύ δυνατός.
6. πώς σε επηρέασε στην εφηβεία σου και στην μετέπειτα πορεία σου;
Όλο αυτό που έζησα με επηρέασε και θετικά και αρνητικά. Θετικά γιατί είχα μια διαφορετική ευαισθησία πλέον για τα παιδιά που είχαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους και αρνητικά γιατί για περισσότερο από τρία χρόνια αισθανόμουν άσχημα για το πρόβλημα το οποίο είχαν από πάρα πολύ μικρή ηλικία.
7. τι θα έλεγες τώρα σε ένα μαθητή θύμα σχολικού εκφοβισμού και τι στους γονείς του ;
Θα συμβούλευα κάθε παιδί που νιώθει ότι πέφτει θύμα κάθε μορφής βίας αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη να το συζητά με τους γονείς του ή τους εκπαιδευτικούς του. Δεν θα πρέπει να το κρατά μέσα του και να φοβάται. Ούτε να αισθάνεται μειονεκτικά έναντι των υπολοίπων.Όσο πιο γρήγορα το αντιμετωπίσει τόσο το καλύτερο θα είναι για τον ίδιο και τους γύρω του. ίσως να αποτελέσει και ένα καλό παράδειγμα και για άλλα παιδιά που ενδεχομένως έχουν πέσει θύματα βίας και φοβούνται να το αποκαλύψουν.Και εν κατακλείδι να τιμωρηθούν και όσοι ασκούν βία σε βάρος άλλων παιδιών. Στους γονείς θα έλεγαν να ακούν τα παιδιά τους, να είναι συνέχεια δίπλα τους. Πάντα να προσέχουν τις αλλαγές στη συμπεριφορά των παιδιών τους.
8. τι πιστεύεις χρειάζεται ως τομή στην εκπαίδευση ώστε να εκλείψουν τέτοια φαινόμενα;
Το bulling είναι ένα φαινόμενο που υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό που χρειάζεται είναι συνεχής ενημέρωση!!! και γιατί όχι , ίσως θα έπρεπε να μπει ως μάθημα στις τάξεις του Δημοτικού για την αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας.
ερωτήσεις: Ηλέκτρα Προσήλια
