Η προέλευση του κόσμου – Νάνσυ Σ.

Η προέλευση του κόσμου, Γκυστάβ Κουρμπέ (1866)

nancysigma.blogspot.gr

Ήδη βρισκόμαστε στο τέλος του καλοκαιριού που κάθε άλλο παρά χαλαρό ήταν. Το πολιτικό θερμόμετρο συναγωνίστηκε σε υψηλές θερμοκρασίες αυτό του φετινού καλοκαιριού, με τον υδράργυρο να χτυπάει κόκκινα στην υπομονή μας, η οποία έχει εξαντληθεί προ πολλού. Ο λόγος η ψήφιση του 3^ο και χειρότερου μνημομίου που κατά κοινή ομολογία είναι ανεφάρμοστο και καταδικασμένο ν’ αποτύχει συμπαρασύροντάς μας στα ερείπια ενός συστήματος που είναι για τα μπάζα. Αυτό όμως δεν θα γίνει όσο περνάει από το χέρι μας. Η χειραφέτησή μας είναι έργο δικό μας και κανενός άλλου. Περιμένοντας την άφιξη της υπερβατικής φιγούρας που θα μας σώσει από την κατάρρευση, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση και η επιλογή διαφορετικού βοσκού – ηγέτη στη λογική της ανάθεσης αποτελούν και αποδείχτηκαν φενάκη.
Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος, ως γυναίκα στερήθηκα τη θάλασσα κάποιες μέρες του μήνα κι αυτό επί τρεις μήνες, ενώ ένας άντρας στην ηλικία μου δεν το χει αυτό το «πρόβλημα». Με αφορμή τρία άρθρα [1],[2],[3], έναν ζωγραφικό πίνακα του Courbet που ονομάζεται «Η Προέλευση του Κόσμου» και ένα 23% ΦΠΑ σε είδη πολυτελείας που κάθε άλλο παρά πολυτελείας είναι, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο.

Ζούμε σε μια άκρως υποκριτική κοινωνία. Από τη μία, η κοινωνία σιχαίνεται την περίοδο η οποία εξακολουθεί να είναι ταμπού. Δίνει ελαφρυντικά στο βιαστή, αν το μήκος της φούστας είναι προκλητικό, κακοποιεί τη γυναίκα ψυχολογικά και συναισθηματικά εμφυτεύοντάς της την ντροπή για ένα κομμάτι της φύσης της που τη συνοδεύει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της από την πρώτη στιγμή που θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς της.  Από την άλλη, η ίδια η κοινωνία ξημεροβραδιάζεται σε οίκους ανοχής εικονικής πραγματικότητας ή μη,   στήνοντας μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους στο βωμό της αιχμαλωσίας στην εικόνα του ψεύτικου, μακιγιαρισμένου, βαμμένου, σιλικονάτου, αδυνατισμένου, πλαστικού, κατασκευασμένου και δήθεν θηλυκού για ν αρέσει στο αρσενικό θεοποιώντας… «την προέλευση του κόσμου» κάνοντάς την να πιστεύει ότι κάθεται πάνω σε χρυσάφι ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύεται αυτό το «χρυσάφι» με το χειρότερο τρόπο.

Πάντα μιλώντας για τη Δύση γιατί στην Ανατολή τα πράγματα είναι όχι μόνο τελείως διαφορετικά αλλά πολύ πιο σκληρά και απάνθρωπα, η γυναίκα κέρδισε την ελευθερία να ξεβρακώνεται, αλλά βεβαίως τόσο όσο να μην προκαλεί, φορώντας πάντα κάτι που θα ενισχύει τις αδυναμίες της στο βαθμό που θα φαντασιώνονται οι άντρες αλλά όχι πολύ, γιατί πρέπει να κυκλοφορεί με τα βυζιά κρυμμένα και όχι πλήρως εκτιθέμενα όπως όταν θηλάζει σε δημόσιο χώρο γιατί αυτό είναι κάτι ανήθικο και σιχαμερό. Δεν μπορεί ν’ ανεβάζει φωτογραφίες στο Instagram με την περίοδό της να έχει «λερώσει» το σεντόνι της γιατί προσβάλλεται η δημόσια αιδώς. Μπορεί κάλλιστα όμως κάθε μήνα να τα σκάει κανονικά αγοράζοντας σερβιέτες ή ταμπόν που θεωρούνται είδη πολυτελείας και φορολογούνται με 23% ΦΠΑ, γιατί είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…

Στην Αυστραλία, που ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο καμπάνια υπέρ της κατάργησης του φόρου στα είδη πρώτης ανάγκης κατά τις γυναίκες, αλλά είδη πολυτελείας για τους καπιταλι(η)στές, αποφάνθηκαν εν τέλει υπέρ της διατήρησης του φόρου για λόγους… οικονομικούς: κατάργησή του θα σήμαινε απώλειες 22 εκατ. δολαρίων τον χρόνο. Αν αυτό το παράδειγμα δεν αποτελεί κατάφωρη έμφυλη διάκριση και χείριστη εκμετάλλευση από ένα σύστημα που θεωρεί τη γυναίκα ως κοινωνικά κατασκευασμένο αντικείμενο ηδονής και κερδοφορίας με περιορισμένες ελευθερίες, τότε τι;

[1] Περίοδος: Το splatter που κανείς δεν θέλει να δει, της Εύας Πρωτοσύγγελου,
http://skra-punk.com/#!/articles/552166d4461035ad6e79e904

[2] Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία, της Κατερίνας Δήμα (fullmoon) http://kollectnews.org/2015/08/15/%CE%B5%CE%B4%CF%8E-%CE%BC%CF%89%CF%81%CE%AE-%CE%B8%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF/

 

[3] Φόρος… αίματος, της Χριστίνα Πάντζου
http://www.efsyn.gr/arthro/foros-aimatos