Σφαίρα διττή – της Ελένης Ιωαννάτου

Σφαίρα διττή

 

Κρατάω δυο κόσμους στα χέρια μου.

Τον έναν μου πρόσφεραν.

Τον άλλον ήθελα να πλάσω.

Ήλιος με δυο πρόσωπα.

Το ένα φως παντοτινό.

Το άλλο λαβωμένο, σκοτεινό.

 

Χαμόγελο μισό.

Χαρταετός δίχως σκοινιά.

Χρόνια στροβιλίζεται,

πίσω απ’ τη σκιά.

Άνοιξης αλλοτινής.

 

Τα περιστέρια χρόνια αναζητούμε.

Δίκοπο όραμα.

Αγκάθινο στεφάνι στα μαλλιά.

Αλυσοδεμένα τα χέρια μας.

Ερμηνεύουν τις απώλειες.

Πνοής,

ψυχής,

αλληλεγγύης.

 

Υποταγή αξιών.

Μαρμαρωμένη η φρόνηση.

Παγωμένος ο ορίζοντας.

Χαμένα χρώματα,

σε στιλιζαρισμένο παράδεισο.

Βαλσαμωμένα λουλούδια,

σε καμβά απελπισίας.

Βολεμένα τα μάτια,

σε θρόνο πλαστό.

 

Πνεύμα σπαραγμού,

στης λήθης τα σοκάκια.

Υπνοβάτες εμείς.

Ασφαλισμένοι.

Ορθά κουρδισμένοι,

με χρονοδιακόπτη οριοθετημένο.

 

Η κλεψύδρα φτάνει στο τέλμα.

Εξατμίστηκε η άμμος.

Η πηγή λιγοστεύει.

Το σιτάρι τελεύει.

Λίγο νερό ουρανέ.

Λίγο ψωμί αδελφέ.

Ένα χέρι να σηκωθώ.

Λίγο οξυγόνο να αναπνεύσω.

Μια ιδέα να λυτρωθώ.

Λίγη αγάπη να ζήσω.