Το σχολείο: πλοίο των σκλάβων για τη γη της δουλείας
Μαθητές και μαθήτριες ή αλλοιώς σκλάβοι και σκλάβες. Η όλη προσπάθεια της αστικής τάξης βρίσκεται στο να σκοτώσει τον άνθρωπο και να τον αναγκάσει ν’ αφομοιώσει τον ρόλο του ή τους ρόλους του.
Το πλέον αντιδραστικό μέσο που χρησιμοποιεί είναι το σχολείο. Εκεί ο μαθητής σε συνεργασία με την οικογένεια προετοιμάζεται για μια ολική άρνηση της ατομικότητας και της προσωπικότητάς του.
Συνηθίζει σ’ ένα αστικό τρόπο ζωής δέχεται τον πρώτο του αστικό ρόλο: του πειθαρχημένου, επιμελή μαθητή.
Το σχολείο οπλισμένο μ’ απέραντη εξουσία πάνω στο μαθητή, φτειάχνει πτώματα που από πάνω τους ανενόχλητα θα περάσει η κάθε μορφή εξουσία πετσοκόβει ό,τι μπορεί να μείναι έξω από το καλούπι της αστικής τάξης των πραγμάτων.
Δολοφονεί και έπειτα επιδεικτικά σκάβει μέσα στην αστική ηθική και θάβει τα πτώματά του.
Κι αυτή η αστική ηθική δεν είναι τίποτ’ άλλο από εξουσιαστικά και σεξουαλικά απωθημένα.
Μαθητές και μαθήτριες:
Στο σχολείο σας ληστεύουν το κάθε τι πούχετε πάνω σας, που μόνοι σας ψάξατε και βρήκατε με την δικαιολογία την εντελώς αβάσιμη: είστε μικροί και κάνετε λάθη. Σας γδύνουν κυριολεκτικά κι έπειτα σας ντύνουν με τα κουρέλια της αστικής ηθικής. Σας μεταβάλλουν σε ζητιάνους του συστήματος. Σας αποξενώνουν με τον γελοίο ανταγωνισμό τους από τους συμμαθητές σας. Σας αναγκάζουν να χάνετε ολόκληρες ώρες διαβάζοντας πράγματα, που ποτέ δεν θα ομορφύνουν τη ζωή σας, κι απ’ αυτό αποδεικνύεται ότι εκεί μέσα ενδιαφέρονται μόνο για να σας ετοιμάσουν να υπηρετήσετε τους αστούς. Θέλουν να σας κάνουν να σκέφτεστε όπως κι αυτοί. Να πειθαρχείτε σ’ ότι σας ζητάνε. Να έχετε τα ίδια γούστα μ’ αυτούς. Να νομίσετε ότι είναι αλάνθαστοι και μοναδικοί. Ακούσατε ποτέ στα σχολείο τίποτα για τον έρωτα, την τέχνη, τη μουσική, την αναρχία και τον κομμουνισμό. Σας έδωσε ποτέ κανένας εκεί μέσα την δυνατότητα να παρουσιάσετε τον εαυτό σας σαν κάτι τ’ όμορφο και πολύτιμο. Σας μίλησε ποτέ κανείς για τα κοινόβια, που ο μοναδικός θεός είστε εσείς οι ίδιοι-τ’ άτομο. Έψαξε ποτέ κανένας καθηγητής να βρει μέσα σας άλλες ικανότητες εκτός από τις κατεστημένες: πειθαρχία, επιμέλεια. (Αυτές δηλαδή που πρέπει νάχετε για να διαδεχτήτε τους φονιάδες-καπιταλιστές). Σας αλυσοδένουν στα θρανία και μηχανικά βάσει της ιεραρχίας (εγώ καλύτερος-εσύ χειρότερος, εγώ μεγαλύτερος-εσύ μικρότερος)χωρίς να μπορείτε ν’ αντισταθήτε. Σας ματοκυλάνε πνευματικά, ψυχολογικά και συχνότατα σωματικά.
Μαθήτριες και μαθητές:
Η αστική εκπαίδευση είναι μια μπουλντόζα, που ισοπεδώνει ό,τι προεξέχει-σαν δήθεν παραφωνία-στον δρόμο της εξουσίας. Τ’ άτομό σας είναι μια πέτρα, που σίγουρα πάνω του θα σκοντάψει η εξουσία. Γι’ αυτό πριν χρησιμοποιηθούν τα πολύ βίαια μέσα (αστυνομία,φακέλλωμα,φυλακές,στρατός,βασανιστήρια)γίνεται στα σχολεία μια πονηρή προσπάθεια αυτή η “επικίνδυνη” πέτρα να μπει στην άκρη, να χαθεί…
Μαθητές και μαθήτριες ή σκλάβοι και σκλάβες:
ΚΑΙΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ.
ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ τα παραμοφωμένα είδωλα του πραγματικού σας εαυτού σπάζοντας τον ραγισμένο καθρέφτη της αστικής, αναμορφωτικής εκπαίδευσης.
Τα σχολεία είναι ένα από τα πλέον αιματηρά σφαγεία του κατεστημένου.
Μ.Κ.
Πηγή: Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΠΟΥ ΛΑΛΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, τεύχος πρώτο, Γενάρης 1977