Κοινωνικός κανιβαλισμός από το αρτοποιείο “τα στάχυα” στα Εξάρχεια – Καταγγελία των θυμάτων της επίθεσης
Το βράδυ της Κυριακής 18/9, τέσσερα αγόρια και δύο κοπέλες σταματάμε για να φάμε κάτι στα γρήγορα στο αρτοποιείο ‘’Τα στάχυα’’ (Σπύρου Τρικούπη 12). Κατά τη σύντομη παραμονή μας εκεί, ένα από τα αγόρια και μία από τις κοπέλες αρχίζουν να φιλιούνται έντονα, στο πεζοδρόμιο εξωτερικά του μαγαζιού. Η άμεση αντίδραση του μαγαζάτορα ήταν να κάνει παρατήρηση στα παιδιά με λογική οτι το μέρος του ανήκει και οτι δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Τότε, οι 3 από τους 4 συντρόφους που ήμασταν εκεί, αρχίζουμε να αστειευόμαστε με τον μαγαζάτορα και το κράξιμο του, με ειρωνική (άλλα όχι επιθετική) διάθεση. Εκείνη τη στιγμή, παρατηρούμε τον δεύτερο άνθρωπο του μαγαζιού να παίρνει αγχωμένα τηλέφωνο και να μιλάει καλύπτοντας το στόμα (για να μην ακούσουμε το τι ακριβώς έλεγε). Φυσικά, εκείνη τη στιγμή ούτε που θα μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα επακολουθήσει. Ξαφνικά, το αφεντικό απείλησε έναν από εμάς λέγοντας ‘’τώρα που θα έρθουν θα δούμε αν θα γελάς’’. Η αντίδραση του συντρόφου ήταν να φωνάξει ‘’έλα μόνος σου ρε, ένας με έναν’’ χτυπώντας (νευριασμένος, πλέον) με το χέρι τη γυάλινη προθήκη του μαγαζιού, χωρίς να δημιουργήσει κάποια φθορά.
Μετά από αυτό, ο μαγαζάτορας, μαζί με τον δεύτερο που έκανε το τηλεφώνημα, βγαίνει στο πεζοδρόμιο (οπλισμένος με ένα καδρόνι) αρχίζοντας να μας τραμπουκίζει και να μας σπρώχνει. Εκείνη τη στιγμή (έχοντας περάσει λιγότερο απο ένα λεπτό απο το τηλεφώνημα) καταλαβαίνουμε οτι έχουνε μαζευτεί περίπου 15 άτομα γύρω μας, κυκλώνοντας μας. Οταν αντιδράσαμε στους τραμπουκισμούς, λέγοντας οτι το πεζοδρόμιο είναι δημόσιος χώρος και οτι δεν χρειάζεται να σπρώχνει κάνεις κανέναν, τα 15 περίπου άτομα άρχισαν να μας χτυπάνε συντονισμένα, πισώπλατα και με δολοφονικό τρόπο, καθώς κάποιοι χρησιμοποιούσανε σιδερογροθιές και ζώνες για τα χτυπήματα. Προφανώς, η ξαφνική επίθεση και η αριθμητική υπεροχή των ατόμων μας άφησαν μηδενικά περιθώρια αντίδρασης. Το αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν οι 4 να καταλήξουμε αιμόφυρτοι στα επείγοντα με σπασμένα δόντια, σαγόνια, ράματα στο κεφάλι και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Όσο απαξιωμένη κι αν μας φαίνεται η επιλογή κάποιων να σπάσουν κεφάλια για δυο τσάμπα τυρόπιτες (ή, στην καλύτερη, επειδή είναι το ‘’αγαπημένο’’ τους μαγαζί αφού, καθώς φεύγαμε φωνάζανε ότι ‘’ τα στάχυα μας έχουν θρέψει’’), η βασική ευθύνη για το, παρακρατικού τύπου, ξύλο βαραίνει τους ιδιοκτήτες του μαγαζιού. Για εμάς, αυτό το γεγονός δεν είναι ένας τσαμπουκάς που ξέφυγε ή μια προσωπική διαφορά. Είναι ένα ακόμα μικρό πεδίο της ταξικής μάχης, δηλαδή για το ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές ή όχι από το κεφάλαιο στο δημόσιο χώρο και κατ’επέκταση το πως αντιλαμβάνεται ο καθε λογής επιχειρηματίας ποίος ‘’κάνει κουμάντο’’ σε χώρους και γειτονίες σαν τα Εξάρχεια. Ανεξάρτητα από το αν το αφεντικό ξεκίνησε την όλη αντιπαράθεση από πουριτανισμό ή οικονομικό συμφέρον (μην τυχόν και στραβώσει κανένας πελάτης), εμείς θεωρούμε ότι οι μόνοι οι οποίοι είναι ‘’αρμόδιοι’’ για το τι θα συμβαίνει σε δημόσιο χώρο είναι τα σωματεία των εργαζομένων, οι συνελεύσεις των κατοίκων και οι πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις του κινήματος. Και όχι τα μικρά ή μεγάλα αφεντικά, οι άτυποι ή κανονικοί μπράβοι.