Το κολαστήριο του ψυχιατρείου στη Λέρο (Ντοκιμαντέρ)
Το 1957 διαµορφώθηκε η ιδέα να µετατραπούν τα άδεια κτίρια του ιταλικού ναυαρχείου στη Λέρο σε µια αποικία ψυχασθενών µε στόχο την απασχόλησή τους σε γεωργικές ασχολίες. Το Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο Λέρου ιδρύθηκε µε τα Βασιλικά ∆ιατάγµατα στις 28-5-57 και δέχτηκε τους πρώτους 300 ασθενείς στις 2-1-1958 από το Λοιµοκαθαρτήριο Αθηνών, που είχαν µεταφερθεί εκεί από το ∆αφνί το 1953.
Η πλειοψηφία του προσωπικού, που είχε φυλακτικό ρόλο, προήλθε απ’ το ντόπιο πληθυσμό, ενώ για πολλά χρόνια ήταν ανύπαρκτη η επιστημονική στήριξη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του ιδρυματισμού και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης των εγκλείστων, αφού δεν υπήρχε θεραπευτικό πλάνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ξέσπασαν οι πρώτες καταγγελίες για τις κακές συνθήκες διαβίωσης των εγκλείστων στο ΚΘΛ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσουν οι μεταφορές ασθενών στη Λέρο με απόφαση του Υπουργείου Υγείας το 1982.
Το 1994 η εφημερίδα Observer του Λονδίνου έφτασε στο νησί για να αποτυπώσει τις άθλιες συνθήκες. Αναφέρθηκε ότι το προσωπικό έμοιαζε περισσότερο με προσωπικό σωφρονιστικού ιδρύματος. Το νοσοκομείο έγινε γνωστό για τη μεταφορά των χειρότερων περιπτώσεων ασθενών από όλη τη χώρα.
Δεν ζούσαν απλά επιβίωναν. Η βία ήταν το μόνο εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ των «φρουρών» και των ασθενών. Για χρόνια οι ασθενείς ζούσαν γυμνοί ή ντυμένοι με χαλιά. Το 1990, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα χρηματοδότησε ένα έργο για να κλείσει το νοσοκομείο, αναθέτοντας την ευθύνη σε μια ομάδα ψυχιάτρων και εργαζομένων της ψυχικής υγείας από την Τεργέστη.
Το παρακάτω Ντοκιμαντέρ παρουσιάζει μαρτυρίες τόσο ασθενών όσο και εργαζομένων, την ιστορία του άθλιου χώρου καθώς και την σημερινή κατάσταση.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι φωτογραφίες που πήρε ο Alex Majoli για λογαριασμό του περιοδικού Magnum, επίσης το 1994.
Ένας ασθενής και μια εργαζόμενη ξαπλωμένοι στον ήλιο.
Το φαγητό σερβιριζόταν με τα χέρια και τρωγόταν με τα χέρια.
Ασθενείς που απεβίωσαν και έκαναν να ταφούν ακόμα και μια εβδομάδα.
Ο συγκεκριμένος ασθενής γέμιζε το σώμα του, με τα περιττώματα του και χοροπηδούσε μπροστά στο προσωπικό.
Μέσα στην ψυχιατρική κλινική.
Το κλείσιμο της πτέρυγας 11 το 1994.
Στην Πτέρυγα 14.