Οι βιασμοί θα σταματήσουν όταν συντρίψουμε τη πατριαρχία.
Μας μαθαίνουνε πώς να ντυνόμαστε, να περπατάμε και να φλερτάρουμε χωρίς να προκαλούμε. Μας λένε να προσέχουμε τα βράδια όταν γυρνάμε στα σπίτια μας και να μη περνάμε από σκοτεινά σοκάκια χωρίς τη συνοδεία κάποιου. Ζούμε με τη σκέψη πως μπορεί να μας βιάσουν, διαμορφώνουμε τις συμπεριφορές μας έτσι ώστε να προφυλασσόμαστε από τον πιθανό κίνδυνο του βιασμού. Είναι αδιανόητο για μια ερωμένη ή μία παντρεμένη να βιαστεί απ΄τον εραστή ή τον άντρα της, όπως και για μία πουτάνα ή μία ηλικιωμένη γυναίκα να κακοποιηθούν σεξουαλικά. Είναι αδιανόητο καθώς, ο βιαστής όπως ξέρουμε, θα είναι άγνωστος, θα είναι μετανάστης, αλλοδαπός, θα ανήκει στη κατώτερη κοινωνική/οικονομική τάξη, θα είναι τοξικομανής, αλκοολικός και τρελός, σε σημείο που να μη μπορεί να διαχειριστεί τη καύλα του. Μόλις στο 4% των καταγεγραμμένων βιασμών, ο βιαστής έχει κάποιο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Ο βιασμός είναι ένας από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς της πατριαρχίας. H πρακτική αυτή προϋποθέτει σώματα, έμφυλα δηλαδή υποκείμενα. Προϋποθέτει τουλάχιστον έναν κυρίαρχο στο πεδίο της έμφυλης αρένας. Ο βιασμός εκφράζει την ηγεμονία των προνομιούχων ανδρών, εκείνων που δικαιωματικά αισθάνονται ισχυροί και υπεύθυνοι να ”τιμωρούν” τις παρεκκλίσεις· να περιφρουρούν την αρρενωπότητα βιάζοντας κακέκτυπα π.χ. θηλυπρεπείς άντρες, καταδεικνύοντας έτσι τον ‘’ελλιπή’’ ανδρισμό τους και ενοχοποιώντας τους για την έκφραση του κοινωνικού τους φύλου, τιμωρώντας τις γυναίκες, τις κόρες και τις ανιψιές τους, τις υπηρέτριeς, τις πουτάνες, ή και μια περαστική, ξεσκίζοντας τα μέρη των σωμάτων τους, εκείνα που στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, τις κάνουν να μοιάζουν πιο ανίσχυρες από εκείνους. Ο βιασμός είναι η σωματική, ψυχική ηδονή, καθώς και ηθική ικανοποίηση των έμφυλων αστυνόμων.
Οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική είναι άνδρες καθημερινοί! Βιαστής μπορεί να είναι οποιοδήποτε άτομο επέμβει σεξουαλικά σε ένα σώμα χωρίς την συγκατάθεση του. Έτσι λοιπόν ο βιαστής μπορεί να είναι πατέρας, αδερφός, θείος, σύζυγος, εραστής, φίλος, εργοδότης, πελάτης, καθηγητής, ιερέας, πλούσιος, φτωχός, ημεδαπός, αλλοδαπός, κ.ά. Οποιοσδήποτε έχει προνομιακή θέση σε μία έμφυλα δομημένη κοινωνία, μόνο εξ αιτίας του φύλου του ή και της έκφρασης αυτού, δηλαδή ένα cis, αρρενωπό άτομο που θεωρεί πως οποιοσδήποτε παρεκκλίνει αυτών των χαρακτηριστικών, υπάρχει για ικανοποιήσει τις εξουσιαστικές ορμές του, τη καύλα του.
Το θύμα του βιασμού εξακολουθεί, σε πολλές περιπτώσεις, να κακοποιείται και μετά το βιασμό του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα θύματα ντρέπονται να μιλήσουν για αυτό, αισθάνονται ενοχές, έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι προκάλεσαν το βιασμό τους· δεδομένου ότι το 61% των βιασμών δεν δηλώθηκαν ποτέ. Σε άλλες περιπτώσεις, θυμάτων που εν τέλει ανέφεραν τον
βιασμό τους, δεν θεωρήθηκαν αξιόπιστα, είτε από τα οικογενειακά/φιλικά πλαίσια, είτε από το ίδιο το δικαστήριο. Πολλά θύματα βιώνουν το βιασμό ως ένα βαθύ τραύμα, από το οποίο δε μπορούν να απαλλαχθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους, αισθάνονται τα σώματά τους βρώμικα, λερωμένα, στιγματισμένα, και τις εαυτές ή τους εαυτούς τους, αδύναμους, ανήμπορους με μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Από τη στιγμή της γέννησής μας και έπειτα, κοινωνικοποιούμαστε βάσει των έμφυλων χαρακτηριστικών που μας αποδίδονται. Πιο συγκεκριμένα τα κοριτσάκια, μαθαίνουμε να είμαστε αγαθές, σιωπηλές, μετρημένες, σοβαρές, περιποιημένες, καθαρές, ανεκτικές, υπομονετικές, όμορφες, με ωραίες σιλουέτες. Μαθαίνουμε πως δεν είναι πρέπον να ανεβάζουμε τους τόνους, να συγκρουόμαστε και να οριοθετούμαστε, πρέπει δηλαδή να συμφωνούμε με ό ,τι μας επιβάλλεται, ή και όταν διαφωνούμε, να το κάνουμε σιωπηρά. Στον αντίποδα, τα αγοράκια μαθαίνουμε να είμαστε άμεσα, απότομα, δυναμικά, να μην εκφράζουμε συναισθήματα, ενεργητικά, ηγετικά, αλάνια, γαμιάδες, αρρενωπά. Οι ενασχολήσεις μας σχετίζονται πάντα με τη βία και την επίδειξη δύναμης πχ τα αθλήματα και τα παιχνίδια που παίζουμε. Ο έμφυλος αυτός διαχωρισμός δεν απορρέει μόνο από τα πλαίσια της οικογένειας αλλά και από εκείνα της εκκλησίας, του κράτους, των σχολείων, του εργασιακού χώρου, των Μ.Μ.Ε., του αθλητισμού και του κοινωνικού χρόνου ψυχαγωγίας. Η κουλτούρα του βιασμού δεν είναι ξέχωρη από τη κοινωνικοποίηση μας, είναι μέρος της· είναι εντυπωμένη στο λόγο μας και σε φράσεις όπως «Ήθελε και τα έπαθε», «Αφού προκαλούσε», «Οι γυναίκες δε ξέρουν τι θέλουν», «Ένα γαμήσι θέλει για να στρώσει», «Να σε βάλω κάτω να σου δείξω ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα», «Γάμησε τον να ισιώσει».
Εξακολουθώντας να αναπαράγουμε αυτές τις διακρίσεις και αυτό τον τρόπο σκέψης και έκφρασης, ενισχύουμε ,διαιωνίζουμε και νομιμοποιούμε τη κουλτούρα του βιασμού, η οποία θα πάψει να υπάρχει μόνο όταν σταματήσουμε να κάνουμε διακρίσεις βάσει φύλου, όταν θα καταδικάζουμε την έμφυλη βία, όταν απαρνούμαστε τα έμφυλα προνόμια, όταν αντιτασσόμαστε σε μία ετεροκανονική κοινωνία.
Οι βιασμοί θα σταματήσουν όταν συντρίψουμε τη πατριαρχία.
(Το παρόν κείμενο, γράφτηκε στο πλαίσιο των πανελλαδικών δράσεων κατά της κουλτούρας του βιασμού, και πήρε την μορφή εισήγησης στις παγκρήτιες δράσης της ομάδας κατά την διάρκεια του χειμώνα του 2016)
ΦΥΛΟ ΚΑΙ ΦΤΕΡΟ