Ενάντια στον σεξισμό εντός και εκτός του α/α χώρου: Διαθεματικός αναρχοφεμινισμός

Η αντισεξιστική οπτική μας ως μέρος της εναντίωσής μας στην ευρύτερη κουλτούρα της κυριαρχίας και της επιβολής:

Είμαστε εμείς, εξεγερμένες και περήφανες ατομικότητες, που δεν μπορούμε να ανεχτούμε την υποτίμηση και την οδύνη ατόμων για την ανάδειξη ισχυρών-ηγετικών φυσιογνωμιών κάποιας αγέλης. Αηδιάζουμε με την ιεραρχική αγελαία δομή, σιχαινόμαστε τ#ς ειδικ#ς και τ#ς χειροκροτητ#ς, φρίττουμε όταν βλέπουμε ανθρώπους να θέλουν να επιβεβαιωθούν σκουπιδιάζοντας άλλ#ς, και πλημμυρίζουμε από πόνο και λυσσαλέα οργή στο αντίκρισμα ή το βίωμα περιθωριοποίησης και στιγματισμού. Οι πολιτισμοί που προωθούν αυτές τις συμπεριφορές και σχέσεις μάς βρίσκουν απολύτως πολέμι#ς. Όπου εγκολπώνεται ο ρατσισμός, ο κάθε είδους σεξισμός και lgbtqia+-φοβία, ο κοινωνικός στιγματισμός (απέναντι σε χοντρ#ς, ανάπηρ#ς, sex workers, κατάδικ#ς, οροθετικ#ς, άστεγ#ς, ψυχικά ασθενείς κλπ.), λαμβάνουμε θέση. Και η θέση μας είναι με το ”περιθώριο”, η θέση μας είναι με τ#ς δακτυλοδεικτούμεν#ς. Γιατί η συνείδησή μας είναι ενάντια στην εκάστοτε συστηματοποιημένη κανονικότητα.

Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για δικαιώματα (δηλαδή παραχωρήσεις) και καλύτερη αντιμετώπιση από μια αγέλη ούτως ή άλλως εχθρική, μια αγέλη που εκ φύσεως χτίζει τις σχέσεις της στις βάσεις του ανταγωνισμού και της ιεράρχησης των ατόμων. Είναι ευπρόσδεκτος ο χώρος που μπορούμε να κερδίσουμε στην υπάρχουσα κοινωνική δομή, απλά και μόνο για να αυξήσουμε τα περιθώρια συντριβής της, αλλά, όσο αυτή παραμένει ως έχει, δεν έχουμε αυταπάτες αποδοχής και εναγκαλισμού των επιθυμιών μας από ένα ποίμνιο εμποτισμένο στην κουλτούρα της κυριαρχίας και της κανονιστικής επιβολής. Είναι σα να αποδεχόμαστε τη δύναμη και την ισχύ του πάνω στα σώματά μας, και απλά κυνηγάμε καλύτερες συνθήκες σκλαβιάς και σφαγής. Η λογική του λιγότερο κακού δε μας κάνει. Για την ορατότητά μας, για την ανάκτηση χώρου μέσα σε αυτό το σύμπλεγμα σχέσεων, και εν τέλει για την επίθεσή μας σε ή/και την ανεξαρτητοποίησή μας από αυτό, επιλέγουμε τον δρόμο της αμετανόητης σύγκρουσης με όσα μέσα συνάδουν με τις επιθυμίες σε συνάρτηση με τις δυνατότητές μας. Δεν αναγνωρίζουμε τη θεσμοθετημένη και συστηματοποιημένη δύναμη του cis heterosexual άντρα, του κράτους, του πλουσίου, του λευκού, του αποδεκτού απ’ τα πρότυπα ομορφιάς, τ# ”έξυπν#” και ”εύστροφ#” που θέλει να ταπεινώνει τ# ”χαζ#”, τ# ”τρελ#”.

Αν θέλουμε να κερδίσουμε χώρο, δεν έχει νόημα να περιμένουμε από τους ευυπόληπτους, τίμιους πολίτες να μας τον δώσουν. Δεν έχει νόημα να περιμένουμε τη δυτική ηθική να αποφανθεί αν συμπλέουμε με αυτήν ή αν πρέπει να λιθοβοληθούμε. Σιχαθήκαμε να μαθαίνουμε για εξύβριση, διαπόμπευση, ξυλοδαρμούς, βιασμούς και δολοφονίες lgbtqia+ ατόμων, μεταναστ#ν, σεξεργατ#ών, οροθετικών, ναρκοχρηστ#ών, και όλων των μη κοινωνικά αποδεκτών ατόμων, σιχαθήκαμε να μην μπορούμε να περιφρουρήσουμε τ#ς εαυτ#ς μας από τις ορέξεις του κάθε ματσό σεξιστή, ρατσιστή, φιλήσυχου τυπάκου, και ακόμη πιο πολύ σιχαθήκαμε να μην έχουμε επαρκή αντανακλαστικά απέναντι σε όλες τις παραπάνω καταστάσεις.

Η λύση των προβλημάτων μας δε θα έρθει μέσω παραχωρήσεων των εξουσιαστών. Μέσω της επίθεσης σε αυτούς δομούμε νέες δυνατότητες:

Δε ζητάμε από τους εξουστιαστές απολύτως τίποτα, γιατί, ό,τι και να μας παρασχεθεί νομικά και ηθικά, δε νομιμοποιούμε εμείς κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι μας που να τολμά να μας νομιμοποιεί, ή γενικά να αποφασίζει για εμάς. Όσο στεκόμαστε στο να ζητάμε δικαιώματα-παραχωρήσεις, δίνουμε δύναμη στην εξουσία, γιατί δείχνουμε ότι μόνο αυτή μπορεί να ελέγξει τις κοινωνικές δυναμικές και ισορροπίες. Στην τελική, πρακτικά και βιωματικά, ο κοινωνικός βούρκος -οι περαστικοί, οι γείτονες, το κοινωνικό μας περιβάλλον, ακόμα και πολύ κοντινά μας πρόσωπα- είναι που θα καθορίσει στον μεγαλύτερο βαθμό την καθημερινότητά μας. Ο κοινωνικός βούρκος είναι που θα διαιωνίζει την ανασφάλειά μας όταν κυκλοφορούμε στον δρόμο. Ο κοινωνικός βούρκος είναι που θα μας σχολιάζει ή που θα έρθει να μας τσακίσει όταν θα αράζουμε οπουδήποτε.

Πολεμάμε διαθεματικά και πολυεπίπεδα. Οι εξουσιαστικές (ιεραρχικές πολιτικές και οικονομικές) δομές, ο ρατσισμός, ο σεξισμός και κάθε είδους lgbtqia+-φοβία, και γενικά οι κοινωνικές διακρίσεις, θεωρούμε πως έχουν την ίδια βάση: την επιθυμία για επιβολή και ταπείνωση, την κουλτούρα της ταυτοτικής επιβεβαίωσης ως επιβεβαίωση της ταυτοτικής ανωτερότητας. Συνεπώς, όσο αυτό το σύμπλεγμα σχέσεων υφίσταται, δεν μπορούμε να περιμένουμε επί μέρους λύσεις, καθώς δεν είναι ”επί μέρους” το πρόβλημά μας. Δεν περιμένουμε λοιπόν απ’ τον μπάτσο να συλλάβει τον βιαστή, δεν περιμένουμε απ’ την αρρενωπή λαϊκή πολιτοφυλακή να δείρει τον σεξιστή, δεν περιμένουμε από τον δικαστή να καταδικάσει τον ρατσιστή, ούτε από το φιλήσυχο ετεροσεξιστικό κοπάδι να χύσει κροκοδείλια δάκρυα για τους τραυματισμούς, τις διαπομπεύσεις και τις δολοφονίες ατόμων της lgbtqia+ κοινότητας (όσο το ίδιο κοπάδι το βουλώνει όταν πυροβολούνται, τσακίζονται και δέχονται κάθε είδους βία, σε καθημερινή βάση, αντίστοιχα άτομα σχεδόν δίπλα του). Επιδιώκουμε έναν συνολικό πόλεμο που θίγει όλα τα παραπάνω ζητήματα ως ολότητα. Έναν πόλεμο ενάντια σε κάθε επικείμενο δυνάστη των σωμάτων και των επιθυμιών μας.

Προτάσσουμε κατειλημμένους χώρους, που θα στεγάζουν σχέσεις αγάπης, αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού, που θα αποτελούν safe places για κάθε ατομικότητα που βιώνει το περιθώριο, αλλά που ταυτόχρονα δεν επιδιώκει να δομήσει οποιουδήποτε είδους επιβλητική κανονικότητα. Προτάσσουμε τη δημιουργία γυναικείων και queer ομάδων που θα μιλούν από την κοινωνική τους θέση, θα βάζουν μπροστά την κοινότητα των βιωμάτων τους και θα επιτίθενται ανοιχτά στο κοινωνικό σύμπλεγμα που διαβρώνει τις ατομικότητές τους. Προτάσσουμε την άμεση δράση σε κάθε επίπεδο: σαμποτάζ και υλική καταστροφή κρατικών και καπιταλιστικών στόχων, πυρπόληση εταιρειών που συντηρούν και αναπαράγουν πρότυπα ομορφιάς-συμπεριφοράς / έμφυλες διακρίσεις / αντικειμενοποίηση των σωμάτων, τσάκισμα σεξιστών, ρατσιστών, μπάτσων, δικαστικών υπαλλήλων, αφεντικών. Προτάσσουμε την κατάκτηση χώρου και ορατότητας μέσω δημόσιων παρεμβάσεων, μαζόξεων, μπαχαλοκαταστάσεων, μέσω της δημόσιας παρουσίας μας και ταυτόχρονα της λήψης μέτρων αυτοάμυνας απέναντι σε επιθέσεις γαμιάδων που θίγονται να βλέπουν cross-dressers, trans, πάνκισσες, ταραχοποιά στοιχεία, sex workers, χοντρούς μουσάτους άντρες να φιλιούνται ή να είναι αγκαλιασμένοι κλπ. Προτάσσουμε την ανάδειξη του λόγου μας με κάθε ευφάνταστο και παιχνιδιάρικο τρόπο, καθώς επίσης και συλλογικά αντικανονικά αράγματα σε πλατείες και δημόσιους χώρους για να έχουμε τον νου για ρατσιστικά, σεξιστικά, κατασταλτικά σκηνικά που μπορεί να προκύπτουν, και να επεμβαίνουμε ή/και να τα δημοσιοποιούμε.

Ο σεξισμός στον α/α χώρο, και γιατί ο τελευταίος δεν αποτελεί safe place για queer ταυτότητες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες:

Όχι, δε βιώνει ”αντίστροφο” σεξισμό ο cis heterosexual άντρας. Όχι, το θύμα του βιασμού δε συνέβαλε με κανέναν τρόπο στον βιασμό. Όχι, δεν ”έχουν τρελαθεί οι φεμινίστριες και βλέπουν παντού εχθρούς”. Όχι, δε φταίνε # άλλ# που δεν ανέχονται να σε ακούνε να χρησιμοποιείς λέξεις περιθωριοποιημένων κοινωνικών ταυτοτήτων ως βρισιές. Όχι, δεν είναι ηλίθι# όσ# χρησιμοποιούν ως κατάληξη στις λέξεις με έμφυλο φορτίο τη ”#” ή το ”@”, επιμένοντας για την ορατότητα των ”άσημων” – non-binary queer τατοτήτων. Όχι, δεν είναι οι θηλυκότητες ανίκανες να συγκρουστούν με μπάτσους, φασίστες και λοιπά εχθρικά υποκείμενα, και όχι, δεν είναι κατώτερ# και πιο ασήμαντ# όποι# για οποιονδήποτε λόγο δεν επιλέγει την άμεση-σωματική σύγκρουση ως μέσο του αγώνα τ#. Και κάτι πολύ βασικό: Όχι, οι αναρχοφεμινιστ#ς δε μιλάμε για ”μητριαρχία” (Να δούμε τι άλλο ωραίο θα σκεφτεί ο προνομιούχος για να μην ξεβολευτεί απ’ τη θέση του)! Όσο κυριαρχούν στον α/α χώρο οι αντιλήψεις που θίγονται παραπάνω, αυτός θα παραμένει ο λόγος που εξακολουθεί να είναι ένας αρρενωπός βόθρος, μονοσήμαντος και μονοδιάστατος, με ελάχιστο χώρο για τα βιώματα και για την ίδια τη δραστηριοποίηση queer ατομικοτήτων και περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων.

Στον α/α χώρο εγκολπώνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλη η κουλτούρα και η νοοτροπία που θέλει τον αρρενωπό άντρα ως το πρότυπο συμπεριφοράς, ως τον εκφραστή του αρχέτυπου του ισχυρού πολεμιστή. Η ”αδυναμία” δεν έχει χώρο, και τα παράσημα για όποι# δε συγκρούεται και δεν παίζει ξύλο είναι σαφώς ελάχιστα. Είναι φανερό σε άπειρες συνελεύσεις πως είναι πολύ ευκολότερο να περάσει η γνώμη όποιου αρσενικού βροντοφωνάζει περισσότερο. Είναι φανερό πως σε άπειρες συγκρούσεις υπάρχουν υποτιμητικά βλέμματα, αν όχι και σχόλια, απέναντι σε θηλυκότητες που θέλουν να λάβουν θέση μάχης. Είναι φανερό πως σε πάρα πολλά μέρη διασκέδασης, όταν ”σχολάνε απ’ το κινηματικό προφίλ”, πολλοί ”σύντροφοι” έχουν κακοποιητικές και επιθετικές συμπεριφορές απέναντι σε θηλυκότητες που στοχοποιούν ερωτικά, και αυτοδικαιοδοτούνται να γίνονται χυδαίοι, λεκτικά και σωματικά, απέναντί τους. Είναι επίσης φανερή και η υποτίμηση των φεμινιστικών οπτικών και τάσεων (όπως και των αντισπισιστικών, σε άπειρες περιπτώσεις), και ο χαρακτηρισμός τους ως ”κομπλεξικές” και ”υπερβολικές”. Είναι, τέλος, φανερά τα στραβά μάτια που γίνονται σε πολλές σεξιστικές και ευρύτερα κακοποιητικές συμπεριφορές, επειδή προέρχονται από φίλους μας ή άτομα με τα οποία έχουμε κάποιο συναισθηματικό δέσιμο.

Είναι τουλάχιστον αστεία η ανάλυση που λέει ότι, ”αφού θεσμικά έχει καθιερωθεί ισότητα των φύλων, ο αντισεξισμός είναι κάτι το ξεπερασμένο, και μόνοι μας εχθροί είναι ο κρατισμός και ο καπιταλισμός”. Καλούμε τους φορείς της συγκεκριμένης ανάλυσης να ψαχτούν, όχι μακριά, ακόμα και στον κύκλο τους, για το πόσες θηλυκότητες έχουν δεχτεί από κακοποιητικά σχόλια και χειρονομίες (ακόμα και σε ”αντιεξουσιαστικούς” και ”απελευθερωμένους” χώρους), μέχρι ξυλοδαρμούς και βιασμούς. Καλούμε τα άτομα αυτά να αναλογιστούν λίγο για το πόσα πρότυπα συμπεριφοράς τσακίζουν και προσφέρουν άπειρους τόνους shaming, από την παιδική κιόλας ηλικία, και πόσο δαιμονοποιημένη και αμαρτωλή φαντάζει στα πιο πολλά μάτια η σεξουαλική επιθυμία μιας θηλυκότητας, ακόμα και μέρη του ίδιου της του σώματος. Καλούμε τα συγκεκριμένα άτομα, πριν ξεστομίσουν αυτό το περίφημο: ”Μα τώρα οι γυναίκες έχουν πάρει και θέσεις εξουσίας και αφεντικού”, να στοχαστούν κατά πόσο έχει σχέση η συγκεκριμένη φαινομενική ισότητα με το καθημερινό βίωμα μιας θηλυκότητας μέσα σε μια κοινωνία και μια κουλτούρα που π.χ. σταυρώνει το σεξ από μικρή ηλικία (για τη θηλυκότητα μόνο, καθώς για το αρσενικό είναι κάτι cool και εγείρει τον αντρισμό), που σταυρώνει την επιθυμία για σεξ , που θίγεται απ’ το γυμνό σώμα (π.χ. απ’ τη γυναικεία θηλή, αλλά βέβαια όχι και από την αντρική), που όταν μαθαίνει για περιστατικό βιασμού η πρώτη σκέψη που της έρχεται είναι μήπως το θύμα ”προκάλεσε”, και ένα σωρό άλλα καθημερινά παραδείγματα. Ας δούμε λοιπόν ξεκάθαρα πως όλα τα παραπάνω δεν είναι ”μεμονωμένες συμπεριφορές συγκεκριμένων ατόμων”, αλλά μια ευρύτερη κανονικότητα, μια κουλτούρα, ένα σύστημα συμπεριφορών, το οποίο είναι κυρίαρχο, και στο οποίο η προνομιακή θέση ανήκει στον cis heterosexual άντρα. Και επίσης, όπως αποδεικνύεται, υπάρχει διάσταση ανάμεσα στους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς, και στην κουλτούρα, το σύστημα κοινωνικής συμπεριφοράς που κυριαρχεί, καθώς αφομοιώνεται απ’ την κοινωνική πλειοψηφία.

Ο α/α χώρος βρωμάει σε πάρα πολλές περιπτώσεις ματσίλα και αντριλίκι και ζέχνει έμφυλες διακρίσεις. Η αναρχία από μόνη της δε σημαίνει απολύτως τίποτα εν τέλει. Το ότι πολεμάμε την εξουσία, δηλαδή την πολιτική και οικονομική ιεραρχία (που είναι και η κοινή συνισταμένη όλων όσων δηλώνουν αναρχικ#), και το ότι έχουμε τον αντιρατσισμό και τον αντισεξισμό απλά ως θολές αναφορές στα προτάγματά μας, δε σημαίνει ότι δε δίνουμε χώρο σε έμφυλες διακρίσεις και ότι δεν είμαστε εχθρικ# και κακοποιητικ# απέναντι σε θηλυκότητες και ατομικότητες που δε χωράνε σε έμφυλα δίπολα και κανονιστικά συστήματα συμπεριφοράς. Ούτως ή άλλως, ”το ζήτημα του σεξισμού και της έμφυλης βίας είναι δευτερεύον μωρέ, είναι ασήμαντο, και είναι άλλωστε το μόνο εύκολο να λυθεί”. Σωστά; Δεν πρέπει να μας φαίνεται λοιπόν παράξενο και μάλλον δεν πρέπει να έχουμε τέτοιου επιπέδου απαιτήσεις από τον χώρο αυτό. Ξερνάμε σκατά στη μάτσο αναρχία σας και σε κάθε άτομο-φορέα του προτύπου του αρρενωπού-γαμιά-πολεμιστή, που αρέσκεται συναισθηματικά στο να ταπεινώνει και να προκαλεί οδύνη σε άλλα άτομα για λόγους ταυτοτικού επεκτατισμού.

Διάλογος τέλος:

Η διάθεσή μας για ήπιο διάλογο και χάιδεμα αυτιών έχει λάβει τέλος προ πολλού. Όσο καθημερινά παίζουν περιστατικά έμφυλης βίας, είναι άμεσος εχθρός όποιος αναπαράγει σεξιστικές συμπεριφορές. Είναι άμεσος εχθρός όποιος δεν αντιλαμβάνεται τα προνόμια που του δίνει η πατριαρχία και όποιος υποτιμά την αναγκαιότητα του αντισεξιστικού αγώνα. Και ως τέτοιον οφείλουμε να τον αντιμετωπίζουμε, με κάθε διαθέσιμο μέσο και σε καθημερινή βάση: σε στέκια και καταλήψεις, σε συνελεύσεις, σε πορείες και δημόσια γεγονότα, στον δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στη συναυλία και στο πάρτυ, στους χώρους εργασίας, σε σχολές και σχολεία, στο σπίτι, οπουδήποτε κινούμαστε.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ
ΑΝΩΜΑΛΗ, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

ΥΓ.: Αμέριστη αλληλεγγύη και δύναμη στις γυναίκες που το 2012, από τον Λοβέρδο, τα κανάλια, τις εφημερίδες, και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, διαπομπεύτηκαν ως οροθετικές. 11 εξ αυτών έχουν συνέχεια της δίκης τους, η οποία αναβλήθηκε από 2 Νοέμβρη για τις 15 Νοέμβρη.

Uroborus

indymedia