Για την αποχώρηση της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας από το Στέκι Μεταναστών

Την Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2016, κλήθηκε έκτακτα μία συνέλευση ομάδων του Στεκιού Μεταναστών για να συζητηθεί η καταγγελία μιας γυναίκας για τη σεξουαλική της παρενόχληση από μέλος του Στεκιού.
Πριν από το τέλος αυτής της συνέλευσης, αποχωρήσαμε από το Στέκι, γιατί δεν μπορούσαμε να ανεχτούμε την αναπαραγωγή σεξιστικών συμπεριφορών, πατριαρχικού λόγου, υποτίμησης της γυναίκας, δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας του βιασμού και τη βία που βιώσαμε εκεί μέσα.

Τα περιστατικά που μας οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση είναι τα εξής:
Στην έκτακτη συνέλευση, μία γυναίκα έφερε τη μαρτυρία της για το περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης και παραβίασης των ορίων του σώματός της από μέλος του Στεκιού. Η κατατροπωτική πλειοψηφία αρνήθηκε ότι έχει συμβεί οτιδήποτε παραβιαστικό και βίαιο. Δεν δόθηκε ούτε βάση ούτε χώρος στην ίδια την περιγραφή του περιστατικού όπως τη βίωσε η γυναίκα, ενώ, όπως μας έχει συνηθίσει το κυρίαρχο σεξιστικό αφήγημα, έγινε αποδεκτή η περιγραφή του σκηνικού από το δράστη, που ήταν τελείως δυσανάλογη της σοβαρότητας του περιστατικού.
Ο λόγος της γυναίκας αυτής, ο δικός μας και όσων τη στήριξαν αντιμετωπίστηκαν με ειρωνεία και διαρκή απαξίωση. Η συνέλευση, καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας μας εκεί, επιβεβαίωνε το σις στρειτ αντρικό προνόμιο που κυριαρχούσε μέσα στον χώρο χωρίς να αφήνει περιθώρια για την έκφραση, το βίωμα και την προσπάθεια να ανοίξει διάλογος για το ζήτημα του σεξισμού απέναντι στη γυναίκα, στη μετανάστρια.
Όταν αυτή η έκθεση του προνομίου μέσα στο χώρο δεν έλεγε να υποχωρήσει, και όταν δεν αντέχαμε άλλο τη βία που λάμβανε χώρο, εμείς αποχωρήσαμε. Να τονιστεί ότι σε καμία χρονική στιγμή δεν υπήρξε αναγνώριση του προνομίου τους, παρά μόνο από ελάχιστες ατομικότητες.
Μη λαμβάνοντας υπόψιν καθόλου τη δυσκολία μιας γυναίκας να καταφέρει να σπάσει τη σιωπή και να μιλήσει για τη βία που βίωσε (βλ. εικόνα), οι τοποθετήσεις περιστράφηκαν γύρω από το αντιρατσιστικό έργο που έχει παράξει για σειρά ετών ο θύτης και γύρω από τη λειτουργική του θέση μέσα στις διαδικασίες του Στεκιού.
Η τυπικά και επιθετικά σεξιστική κουλτούρα της “έλα μωρέ τώρα” παραβίασης των ορίων του σώματος μίας γυναίκας έγινε πλήρως αποδεκτή από την ομήγυρη, η οποία παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια έκπληκτη για το χαρακτηρισμό του περιστατικού ως σεξιστικού. Ακόμη πιο ενδεικτική ήταν η εμμονική άρνηση να ακουστεί ο τρόπος που βίωσε τη σεξουαλική παραβίαση η γυναίκα, ενώ αμέσως υιοθετήθηκε ως αλήθεια ο τρόπος που το περιέγραψε ο θύτης, κατηγορώντας τη γυναίκα για διασυρμό. Με κλασικό πατερναλιστικό τρόπο, οι χαρακτηρισμοί που δόθηκαν στη γυναίκα επικεντρώθηκαν στα σωματικά της χαρακτηριστικά κι υποτιμήθηκαν οι φεμινιστικές της ζυμώσεις, ως “κακές παρέες”.
Βγήκαμε από κει μέσα έχοντας ακούσει όλα τα στερεότυπα του αντιφεμινιστικού, λεσβοφοβικού, σεξιστικού μπίνγκο. Αυτό είχε διπλό αντίκτυπο σ’ εμάς. Πρώτον, συνειδητοποιήσαμε ότι δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον χώρο. Εάν οι “σύντροφοι” κι οι “συντρόφισσες” δεν κατανοήσουν ότι ζήσαμε ένα ρεσιτάλ της κουλτούρας του βιασμού, τότε θα πρέπει να περιμένουμε ότι τα περιστατικά της βίας ενάντια στις γυναίκες στο χώρο, θα αυξάνονται και θα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα με τη βαθιά άγνοια και άρνηση της ξεκάθαρης ύπαρξης κουλτούρας του βιασμού που επισκιάζει και το Στέκι Μεταναστών (που ίσως όχι τυχαία, λέγεται Μεταναστών κι όχι και Μεταναστριών). Και δεύτερον, το περιστατικό μάς δημιούργησε την ανάγκη να μιλήσουμε παραπάνω για την κουλτούρα του βιασμού, να ζυμωθούμε και να ενδυναμωθούμε μεταξύ μας και με άλλες ομάδες δημιουργώντας ασφαλείς χώρους που να χωράνε τις διαφορετικότητές μας και τους πολλούς φεμινισμούς μας, διαθεματικά.
Ως κατακλείδα, αναγνωρίζουμε με μεγάλη στενοχώρια γι’ αυτό που συνέβη, ότι το Στέκι ήταν από τους πρώτους μη-ΛΟΑΤΚΙ χώρους που μας δέχτηκε με ανοιχτή αγκαλιά από το 2001 και έκτοτε η αλληλοστήριξη ήταν αδιαπραγμάτευτη. Επίσης, θυμόμαστε με συγκίνηση τη στήριξη του Στεκιού ως πρώτου συμμάχου στο Athens Pride του 2005. Γι’ αυτό, όλα τα παραπάνω είναι πολύ βαριά για μας. Δεν είναι απλώς ένας χώρος που του γυρίζουμε εύκολα την πλάτη λόγω του αντιφεμινισμού, σεξισμού και μισογυνισμού του. Περιμένουμε πραγματικά από τους τέως συντρόφους και τις τέως συντρόφισσες του Στεκιού να πάρουν όλα τα μέτρα που χρειάζονται για να καταλάβουν ότι οι φεμινισμοί είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής αλλαγής και συμπερίληψης όλων των διαφορετικοτήτων μας.

Δεκέμβρης 2016, Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, www.loa.gr