Καμιά δικαίωση του αντισημιτισμού τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έγινε αφορμή για μια τεράστια εκστρατεία αγιοποίησης, δικαίωσης και ηρωοποίησης.
Επίσης όμως, έγινε αφορμή για να εκφραστεί ακόμα μια φορά ο αντισημιτισμός που χαρακτηρίζει τμήματα (και) της ελληνικής αριστεράς, ακόμα και σε ένα θέμα τελείως άσχετο με τους Εβραίους. (Ο αντισημιτισμός όμως είναι ακριβώς αυτό: η εμμονή, και η ικανότητα, να ανακαλύπτεις «Εβραίους» πίσω από οτιδήποτε κακό, και να τους εμφανίζεις ως σύμβολα και αιτίες αυτού του κακού).
Αυτό δεν έγινε μέσω του λόγου με τη στενή έννοια, αλλά μέσω εικόνων –το φαντασιακό χειρίζεται κυρίως εικόνες, και το αντισημιτικό φαντασιακό δεν αποτελεί εξαίρεση. Και ειδικότερα, μίας μόνο εικόνας: αυτής που συνοδεύει ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –της «Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή»- με επικρίσεις κατά του εκλιπόντος και της αγιογράφησής του.
Οι επικρίσεις καθαυτές είναι απολύτως ορθές. Άλλωστε, η πρώτη φράση του παρόντος σημειώματος ουσιαστικά επαναλαμβάνει πρώτη φράση της ανακοίνωσης. Ωστόσο, όπως μπορεί να δει κανείς, πριν ακόμα από το κείμενο της ανακοίνωσης είναι αναρτημένη μία φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη … καθισμένου δίπλα στον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ, Σίμον Πέρες!
Τι είναι άραγε αυτό που δικαιολογεί την επιλογή της συγκεκριμένης φωτογραφίας;
Πρώτα απ’ όλα, δεν υπήρχε κανείς ιδιαίτερος λόγος να υπάρχει καν φωτογραφία. Από τη στιγμή που αποφασίστηκε να μπει μία, δόξα τω θεώ υπήρχε και υπάρχει αφθονία διαθέσιμων εικόνων του μακαρίτη από οποιαδήποτε φάση της μακρόχρονης παρουσίας του στο δημόσιο χώρο. Μεταξύ αυτών και κάποιες από κομβικές και κρίσιμες στιγμές για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας, οι οποίες θα ήταν πολύ καταλληλότερες να εικονογραφήσουν το περιεχόμενο της ανακοίνωσης. Σε αυτήν, ο Μητσοτάκης χαρακτηρίζεται «άνθρωπος για «όλες τις δουλειές» της άρχουσας τάξης, αρχιτέκτονας της βρώμικης αποστασίας του ’65, «γεφυροποιός» της χούντας με το βασιλιά και τον αστικό πολιτικό κόσμο, αρχιερέας του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού που έβαψε τα χέρια του με το αίμα του αγωνιστή καθηγητή Ν. Τεμπονέρα …». Και αρκετά ακόμα.
Ο Πέρες όμως πώς κολλάει με όλα αυτά;
Η επιλογή αυτής της ουσιαστικά άγνωστης και ασήμαντης φωτογραφίας θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαία, εάν βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ήταν το ΝΑΡ. Στο παρελθόν, άτομα, έντυπα ή ομάδες προσκείμενες στο κόμμα αυτό –για παράδειγμα η εφημερίδα ΠΡΙΝ, ο Γιώργος Δελαστίκ, ο Λεωνίδας Βατικιώτης και το Δίκτυο «Σπάρτακος»– έχουν δώσει δείγματα αντισημιτισμού, τα οποία άλλοτε –σπανίως- ανακάλεσαν σιωπηρά, άλλοτε ούτε καν αυτό.
Ο αντισημιτισμός αυτός βέβαια εμφανίστηκε πάντα υπό το κάλυμμα του «αντισιωνισμού» και της «συμπαράστασης στους Παλαιστινίους». Εδώ όμως ούτε αυτή η μεταμφίεση μπορεί να λειτουργήσει: ο Πέρες αν μη τι άλλο ήταν αυτός που διεξήγαγε μακροχρόνιες συνομιλίες με τον Αμπάς και τον Αραφάτ οι οποίες οδήγησαν στη συμφωνία του Όσλο, λίγα μόλις χρόνια πριν από τη συνάντησή του αυτή με τον Μητσοτάκη.
Η μόνη δυνατή εξήγηση που βλέπω εγώ για τη χρήση της φωτογραφίας αυτής είναι ότι, για όσους την επέλεξαν, αποτελεί επιβαρυντική περίπτωση να έχεις απλώς μιλήσει με έναν Ισραηλινό, όποιος και αν είναι αυτός. Ίσως να είναι ακόμη βαρύτερο από το να είσαι αποστάτης και νεοφιλελεύθερος. Ως γνωστόν, όταν μία ανάρτηση περιέχει τόσο εικόνα όσο και κείμενο, την μεν εικόνα την προσέχουν όλοι, το δε κείμενο μόνο ορισμένοι. Οι συντάκτες λοιπόν κλείνουν το μάτι στους αναγνώστες τους, στέλνοντας το άρρητο –αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερο δραστικό- μήνυμα: «δεν τον βλέπετε; ήταν συνομιλητής σιωνιστών. Καταλαβαίνετε πόσο κάθαρμα ήτανε».
του Άκη Γαβριηλίδη
“Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο δαιμονικό απ’ το να μιλάς με ισραηλινούς και ιδίως σε θεσμικό επίπεδο καθώς για ένα μεγάλο κομμάτι της αντισημιτικής ρητορικής το ισραήλ στοχοποιείται σαν τον εβραίο ανάμεσα στα κράτη, οπότε η ίδια του η ύπαρξ ειδικά αυτού και όχι των άλλων κρατών είναι απονομιμοποιημένη , και αναπαρίσταται έτσι ως κράτος παράσιτο στο οποίο αποδίδονται ολα όσα βλέπουν ως άσχημα μέσα στις αντιθέσεις του καπιταλιστικού κόσμου. Δεν αρκούν οι δολοφονικές πολιτικές του μητσοτάκη απέναντι στο πολυεθνικό προλεταριάτο που ζει σε αυτή τη χώρα, οι στρατηγικές του για την ενίσχυση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στα βαλκάνια, η εθνορατσιστική πολιτική του εις βαρος των μεταναστν για να τον στοχοποιήσεις πρέπει να δείξεις ότι σχετίζεται με το ισραήλ, ακόμα και όταν το θέμα του κειμένου είναι τελείως διαφορετικο. Καποι αριστερ για να υπερασπιστούν την ανταρσυα, αρχισαν μια προσωποποιημένη δαιμονοποίηση του περές παράλληλα με τη συνηθισμένη οριενταλιστική εξιδανίκευση του παλαιστινιακού εθνικισμού που κάνουν.” (αναδημοσίευση απο ανάρτηση σε fb)