Πανεπιστήμιο για τις επιχειρήσεις και όχι για τις ανάγκες μας
Αυτό που βιώνουμε σπουδάζοντας σήμερα είναι ότι στα πανεπιστήμια εντατικοποιούνται οι ταξικοί αποκλεισμοί και το καθεστώς ελέγχου των πολιτικών ελευθεριών.
Με κάθε νέο νομοσχέδιο μετακυλύεται ολοένα και περισσότερο το κόστος σπουδών στις πλάτες μας. Πληρώνουμε τα αναλώσιμα από τις τσέπες τις δικές μας και των οικογενειών μας ενώ οι αποκλεισμοί από τη δωρεάν σίτιση και στέγαση βάση οικονομικών κριτηρίων συνεχώς αυξάνονται. Οι συγχωνεύσεις των τμημάτων, τα μεταπτυχιακά με τα ακριβά δίδακτρα και τα επί πληρωμή συγγράμματα έρχονται να προστεθούν στα μέτρα του κράτους που επιτίθενται στις σπουδές μας. Η «δωρεάν» πρόσβαση στα μεταπτυχιακά για ένα ποσοστό της τάξης του 30% αφορά άτομα που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά στη πραγματικότητα είναι πλασματική καθώς ήδη το συνολικό κόστος σπουδών είναι αρκετά υψηλό.
Πλέον και επίσημα τα πανεπιστήμια λειτουργούνε ως Ανώνυμες Εταιρίες (με συγκέντρωση κεφαλαίου ακίνητης και κινητής περιουσίας) και οι σπουδές μας δεν έχουνε σκοπό τη γνώση αλλά τη δημιουργία ευέλικτου και ειδικευμένου εργασιακού δυναμικού, που θα καλύπτει τις ανάγκες της οικονομίας της αγοράς. Η είσοδος των εταιρειών μέσω της χρηματοδότησης ερευνητικών προγραμμάτων (δηλαδή η απλήρωτη εργασία των φοιτητ.ρι.ών) που εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, μονάδων επιχειρηματικότητας και καινοτομίας, επαγγελματικών συμβούλων επικυρώνει αυτή τη λειτουργία του πανεπιστημίου, δηλαδή αυτή που λειτουργεί προς όφελος του κεφαλαίου και όχι των αναγκών μας. Το αντικείμενο σπουδών των επιμέρους σεμιναρίων, διετών προγραμμάτων, προγραμμάτων κατάρτισης διαμορφώνονται και ορίζονται βάσει των αναγκών της οικονομίας της αγοράς ανά Περιφέρεια, Δήμο κλπ. Με τα πτυχία διαφορετικών ταχυτήτων εντείνεται η ανταγωνιστικότητα και η εντατικοποίηση των σπουδών σε ένα αγώνα δρόμου για να έχουμε πιο «επαρκή» προσόντα στην αναζήτηση μιας αυριανής θέσης εργασίας. Συνεπώς οι υποψήφιοι/ες θα είναι πολλοί/ες, ο ανταγωνισμός μεγάλος και η εργασία θα είναι φθηνή και υποτιμημένη.
Παράλληλα με όλα αυτά εντατικοποιείται ο κοινωνικός έλεγχος εντός των πανεπιστημιακών χώρων με την σταδιακή μεθόδευση της πολιτικής αποστείρωσης, τις κάμερες παρακολούθησης σε κτίρια σχολών (βλέπε Π.Θ., κτίριο Λέσχης σίτισης κλπ.), το κλείδωμα των εισόδων των πανεπιστημίων από νωρίς το βράδυ, τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών μας, τις κλειδωμένες αίθουσες για τον περιορισμό πολιτικών δραστηριοτήτων (συνελεύσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις κλπ). Αντιθέτως η έκφραση της εθνικιστικής προπαγάνδας βρίσκει την απόλυτη ελευθερία μέσα στο πανεπιστήμιο όταν πρόκειται για εκδηλώσεις που εξυμνούν τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, τον συντηρητισμό, όπως για παράδειγμα η «Ομιλία του Καθηγητή Αστέριου Αργυρίου για την Αργοναυτική Εκστρατεία και την Ενότητα της Ελληνικής Φυλής μέσα από Χριστιανικά Αφηγήματα», που πραγματοποιήθηκε στις 11/10/2017 στο κτίριο του Οικονομικού του Π.Θ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν δομικά στοιχεία ενός ταξικού πολέμου εναντίον των σπουδών μας, εναντίων των ζωών μας. Ένας πόλεμος που βρίσκει έδαφος στην αδιαφορία και στην ανάθεση των ζητημάτων που μας αφορούν άμεσα σε «αυθεντίες» και θεσμικούς εκπροσώπους.
ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ. ΕΜΕΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ ΜΕ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ