Αν δεν καθαρίζεις τους χώρους της εταιρείας με χαρά, απολύεσαι

Αναδημοσίευση από Iforinterview

Στις 18 Σεπτέμβρη του 2017, με την ολοκλήρωση της βάρδιάς μου, αιφνιδιαστικά μου ανακοινώνεται η απόλυσή μου από τον εργοδότη μου στην εταιρεία Aromalab στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Μεγάλη ήταν η έκπληξή μου όταν πληροφορήθηκα  πως απολύομαι όχι γιατί δεν είμαι καλή στη δουλειά μου -μιας και μου κατέστη σαφές πως η εταιρεία είναι πολύ ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες μου- αλλά γιατί είμαι απρόθυμη, απείθαρχη και ασέβαστη. Απρόθυμη, καθώς όταν μου ζητούνταν να πραγματοποιήσω από κοινού με τους υπόλοιπους εργαζομένους καθαριότητες κοινόχρηστων χώρων της εταιρείας (τουαλέτες, κουζίνα, γραφεία εργοδοτών κτλ) προέκυψε πως το έκανα μεν αλλά δεν το έκανα με χαρά(!), άρα και προθυμία. Απείθαρχη, καθώς τόλμησα να αμφισβητήσω -παρόλο που έκανα όπως μου ζητήθηκε- τη διαρκή απαίτηση του αφεντικού για τις καθαριότητες υποστηρίζοντας πως αυτή δεν προκύπτει από τις συμβάσεις μας και δεν είναι στις αρμοδιότητές μας. Τη στιγμή μάλιστα που η σύμβασή μου με απασχολούσε ως υπάλληλο γραφείου ενώ στην πραγματικότητα εργαζόμουν ως χημικός αναλαμβάνοντας μια σειρά εργασιών που δεν αναλογούσαν στο καθεστώς υπό το οποίο προσλήφθηκα. Ασέβαστη, καθώς δε σέβομαι το αφεντικό μου μιας και σύμφωνα με υλικό από κάμερες ασφαλείας που καταγράφουν ολημερίς τους εργαζομένους με εικόνα και ήχο(!) –όπως περήφανα μου γνωστοποίησε το αφεντικό μου καθώς με απέλυε, πράγμα για το οποίο ουδέποτε συναίνεσα- χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα για να καταδείξουν πως όχι μόνο κατέκρινα τις απαιτήσεις του αφεντικού μου αλλά προσπάθησα να συνομιλήσω σχετικά και με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Η επιτόπια «δίκη φρονημάτων» που συνόδευσε την απόλυσή μου και συμπεριέλαβε επιχειρήματα τύπου “δεν ξέρεις πως είναι, δεν έχεις εμπειρία”, “δε θα βρεις αλλού δουλειά”, “δε βγαίνεις στο ταμείο, δε δικαιούσαι αποζημίωση”,  όπως και παρελθοντικά επιχειρήματα τύπου “δε μετράν τα χαρτιά σας εδώ, δε σημαίνουν τίποτα αυτά” θεωρώ ήταν υπεραρκετά ώστε από τη μία να προσβάλουν την αξιοπρέπειά μου ως εργαζόμενης αλλά και ως ανθρώπου, μιας και στόχευαν στο να διαβάλλουν την προσωπικότητα και το ήθος μου και από την άλλη να προπαγανδίσουν και να επιβάλουν και στην εν λόγω εταιρεία τη λογική του εργασιακού μεσαίωνα που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς.

Από την επόμενη κιόλας μέρα κατήγγειλα την εκδικητική και καταχρηστική απόλυσή μου στην επιθεώρηση εργασίας. Ήταν βέβαια προφανές ότι η επιθεώρηση εργασίας, όντας κρατική υπηρεσία δεν μπορούσε παρά να παραμείνει πιστή στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών, που αφαιμάσσουν καθημερινά τις ζωές του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Έτσι, η υπάλληλος που κατέγραψε την καταγγελία φρόντισε με διάφορα επιχειρήματα τύπου “αφού ήταν έτσι γιατί δεν παραιτήθηκες”, “πότε πρόλαβες να βάλεις όρια για το πώς θα εργάζεσαι, νέα κοπέλα είσαι ακόμα”, “μη νομίζεις πως θα κερδίσεις και τίποτα”, “μάνα είμαι και γω, δεν θα ήμουν περήφανη αν η κόρη μου έκανε έτσι”, να με αποθαρρύνει από το να προχωρήσω στην καταγγελία, διατυμπανίζοντας μάλιστα πως ο ρόλος της επιθεώρησης είναι απλά να προγραμματίσει ένα ραντεβού όπου ενώπιόν της οι δύο πλευρές –εργοδότης και εργαζόμενος- θα καταθέσουν τις απόψεις τους για το ζήτημα και ότι από εκεί και πέρα αυτό μεταφέρεται στα αστικά δικαστήρια (εννοείται με δική μου οικονομική επιβάρυνση).

Με τη γνωστοποίηση της καταγγελίας μου στον εργοδότη, άμεσα η εργοδοσία θορυβημένη από το γεγονός επαναστοχάστηκε το ζήτημα της απόλυσης καταλήγοντας στην αλλαγή της τοποθέτησής της, παρουσιάζοντας την εντελώς διαφορετικά μιας και από ό,τι φάνηκε τα πραγματικά γεγονότα δεν βόλευαν ενώπιον της επιθεώρησης, στο ραντεβού που πραγματοποιήθηκε στις 20/11. Έτσι, η εργοδοσία υποστήριξε και υποστηρίζει πως απολύθηκα για λόγους απόδοσης, έλλειψης ομαδικότητας, συνεργασίας και σωστής επιμέλειας της εργασίας. Ενώ όταν ρωτήθηκε για το εάν υπάρχει έστω και ένας  εργαζόμενος/η που απασχολείται στον τομέα της καθαριότητας, έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί πως είναι μια οικογενειακή επιχείρηση της οποίας τα μέλη φροντίζουν και αυτά την καθαριότητα των χώρων τους, υποδεικνύοντας απλά στους εργαζόμενους να διατηρούν κι αυτοί το χώρο καθαρό έπειτα από κάθε χρήση!

Τα τελευταία 6 χρόνια και εν μέσω μιας αδιάκοπης σειράς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα επιχειρεί να διαλύσει ό, τι μέχρι τώρα θεωρούσαμε εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα, διαλύοντας τις ζωές των εργαζομένων, των ανέργων και γενικότερα των πληβείων αυτού του κόσμου. Η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η κατάργηση του οκτάωρου, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι εξευτελιστικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας κ ά. αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα της αδυσώπητης επίθεσης που εξαπολύουν τα αφεντικά σε βάρος της εργατικής τάξης. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, μιας και η κλιμάκωση της επίθεσης που βιώνουμε σήμερα μεθοδεύεται σταθερά από τους εκάστοτε κρατικούς διαχειριστές την τελευταία 20ετία, οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας φτωχοποιείται βίαια, εξαθλιώνεται και αποκλείεται ακόμη και από τα βασικά αγαθά της σίτισης, της στέγασης, της παιδείας και της υγείας.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι πειθήνιοι, πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να βρουν ή να μη χάσουν τη δουλειά τους, να μη συνομιλούν με τους συναδέλφους τους αλλά να είναι ανταγωνιστικοί σε αυτούς, να βγάζουν τη δουλειά περισσοτέρων, να αμείβονται με μισθούς πείνας, να δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια, να θυσιάζονται στα εργατικά κάτεργα στο βωμό του κέρδους, να αποτελούν λάστιχα και πολυεργαλεία στα χέρια των εργοδοτών, να φοβούνται να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους γιατί θα απολυθούν, να μπορούν να απολυθούν ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε εργοδότη και πάνω απ’ όλα να αποδεχθούν πως έτσι είναι τα πράγματα στον κόσμο που ζούμε.

Από την πλευρά μου δε θα μπορούσα παρά να δηλώσω πως εάν έτσι είναι ο κόσμος τότε αυτός θα πρέπει να αλλάξει. Πως οι εργαζόμενοι έχουμε δικαιώματα και κανένας δε μπορεί να μας απολύει επειδή τα διεκδικούμε. Πως είμαι απρόθυμη όχι για καθαριότητες αλλά για να ορίζουν τι είμαι και τι δεν είμαι τα αφεντικά μου. Πως αμφισβητώ το δικαίωμα των εργοδοτών να απολύουν αναίτια και να ζητάν τα πάντα. Πως καταγγέλλω την εκδικητική στάση της εταιρείας στο πρόσωπό μου που καταχρηστικά προχώρησε στην απόλυσή μου. Πως είναι θέμα αξιοπρέπειας και αυτονόητο να αντιστεκόμαστε όλοι εμείς εργαζόμενοι ή μη σε όποιον επιθυμεί να κανιβαλίζει στις ζωές μας. Πως τελικά, ο μόνος τρόπος για μη ζήσουμε σαν δούλοι είναι εμείς οι από τα κάτω αυτού του κόσμου οργανωμένα, αλληλέγγυα και χωρίς φόβο να αντισταθούμε στα σχέδια κράτους και αφεντικών και να αγωνιστούμε για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς δούλους και αφέντες, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Αιτούμαι την άμεση επαναπρόσληψή μου με την πραγματική σύμβαση εργασίας που μου αντιστοιχεί ως χημικό.

Κυριακή Βλάχου, 21-11-2017

δημοσιεύτηκε από την συλλογικότητα Δυσήνιος Ίππος