Κακοποιήτρια “παιδαγωγός” με άρωμα ελληνικού ρατσιστικού μίσους

Πριν αρκετά χρόνια η διευθύντρια σχολείου σε νησί, γνωστή για τις φασιστικές της απόψεις στην τοπική κοινωνία, κακοποίησε ένα μαθητή…

Η Μ.Α. γνωστή και για τις παιδαγωγικές της μεθόδους όλα τα χρόνια της καριέρας της ως παιδαγωγός, φρόντισε να αφήσει την στάμπα της σε μια παιδική ψυχή, όπως σταμπάρουν με πυρωμένο σίδερο ζώα στο δέρμα.

Το χρονικό

Δύο μαθητές δημοτικού παίζανε. Κυνηγιόνταν, πιθανά ποιος θα προλάβει να μπει πρώτος στην αίθουσα. Ο πρώτος που μπήκε έκλεισε πίσω του την πόρτα. Ο δεύτερος είχε ήδη βάλει το χέρι του για να αποτρέψει την πόρτα να κλείσει. Όμως η πόρτα έκλεισε και το δάχτυλο του δεύτερου πιάστηκε στην πόρτα.

Η Μ.Α. τώρα έπρεπε να πείσει όλη την τάξη ότι αυτό το περιστατικό δεν έπρεπε να ξανασυμβεί και να πειθαρχήσει το “κακό” μαθητή που έκλεισε την πόρτα. Να αποδώσει “δικαιοσύνη” δηλαδή πάντα σε “εκπαιδευτικά” πλαίσια. Το περιστατικό συνέβη μετά το 2000…

Η Μ.Α. μπροστά σε όλη την τάξη κούρεψε το μαθητή. Ο μαθητής ήταν αλβανικής καταγωγής και η οικογένειά του ήδη βίωνε τον ρατσισμό της ελληνικής επαρχίας. Η Μ.Α. καθαρή πατριώτισσα μισούσε ήδη κάθε μη ελληνικό στοιχείο και άσκησε εξουσία πάνω στο σώμα ενός ανηλίκου, ποντάροντας από τη θέση της διευθύντριας πως η οικογένειά του παιδιού θα φοβόταν να αντιδράσει στην εξουσία της. Έστειλε λοιπόν το μήνυμα στην οικογένεια πως “στην Ελλάδα αυτά δεν περνάνε και είστε ανεπιθύμητοι”.

Οι αντιδράσεις

Λίγοι γονείς άλλων παιδιών πήγαν να καταγγείλουν το γεγονός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Χωρίς αποτέλεσμα. Η ανώτερη εξουσία πάνω από την διευθύντρια την κάλυψε αδιαφορόντας για το περιστατικό. Το περιστατικό δεν μαθεύτηκε παραπέρα από τα όρια της μικρής τοπικής κοινωνίας. Η συγκάλυψη περιστατικών βίας είναι ένα σύνηθες φαινόμενο σε μικρές κοινωνικές ομάδες. Και η Μ.Α από θέση εξουσίας το γνώριζε αυτό. Η Μ.Α. ήδη θεωρούνταν κακή παιδαγωγός στον τόπο που δούλευε, αλλά αυτό δεν αποτελούσε απειλή απέναντι στην εξουσιαστική και ρατσιστική της συμπεριφορά.

Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του 1990 οι αναμνήσεις του έντονου αντιαλβανικού ρατσισμού δεν έχουν ξεθωριάσει. Θυμόμαστε συμμαθητές και συμμαθήτριες, όπως και τους γονείς τους, τις οικογένειές τους, να βιώνουν καθημερινά το ρατσισμό. Αυτό το περιστατικό αν και συνέβη χρόνια πριν δεν μπορεί να κανονικοποιηθεί. Και δεν αποτελεί καμιά εξαίρεση. Ο αντιαλβανικός ρατσισμός δεν έχει εκλείψει στα 30 σχεδόν χρόνια που άνθρωποι αλβανικής καταγωγής ζουν στον ελλαδικό χώρο. Και αυτό που δεν έχει και δεν θα ξεχαστεί ποτέ, είναι η ψυχολογική και σωματική κακοποίηση που βίωσαν χιλιάδες παιδιά (αλλά και ενήλικες) μεγαλώνοντας στον ελληνικό κοινωνικό περίγυρο.

Το κείμενο αυτό γράφεται λίγες ώρες μετά από την ενημέρωση για το περιστατικό. Δηλαδή μετά από πολλά χρόνια που συντηρούνταν στην αφάνεια. Δεν αλλάζει το περιστατικό ούτε το βίωμα του παιδιού, που θα κουβαλάει για πάντα το τραύμα. Όμως η σιωπή και η ανοχή σε κάθε μορφή εξουσίας και βίας, θα αποτελεί για πάντα ένα μαλακό υπόστρωμα για να συνεχίζουν να αναπαράγονται τέτοιες ιστορίες, ενώ παράλληλα μετατρέπεται σε συνενοχή.

Καμιά ανοχή.

Vectrum