Ο ΒΙΑΣΜΟΣ «…γιατί υπάρχουν εγκλήματα, στα οποία τα θύματα τιμωρούνται περισσότερο από τους δράστες»

(αποσπάσματα από το ομότιτλο δοκίμιο του βιβλίου : «20 ΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΖΩΗΣ», από τις σελ. 153, 155, 156 & 157)

–

[…] το κοινό διαπνέεται από την αυθαίρετη άποψη ότι ο βιασμός είναι συνυφασμένος με τη γυναικεία φύση, η οποία είναι δήθεν μαζοχιστική και παθητική. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα έχει την «κρυφή επιθυμία» να βιασθεί και, για αυτό, προκαλεί το βιασμό της με τη συμπεριφορά, το ντύσιμο, τις κινήσεις της (Cohn, 1975• Griffin, 1975).

Στο πλαίσιο αυτό, ο Τσιγκρής (2000) αναφέρει:

Ο βιασμός είναι το μοναδικό ποινικό αδίκημα -και ακόμη περισσότερο το μοναδικό κακούργημα- στο οποίο ολόκληρη η κοινωνία αντιδρά αντανακλαστικά και αυθόρμητα καταδικάζοντας, πρώτα το θύμα και μετά το δράστη. Μ’ αυτή τη λογική το θύμα αξίζει ό,τι και αν συμβεί, ευθύνεται για το βιασμό του και προκάλεσε τον -ανήμπορο να αντισταθεί- δράστη. (σ. 100) […]
–

[…] Στο πλαίσιο αυτό, καταγράφονται:

• Εφιάλτες και τραυματοφοβίες (δηλαδή φοβίες οι οποίες συνδέονται με την τραυματική κατάσταση) (Burgess & Holmstrom, 1974)
• Συναισθήματα φόβου και άγχους (Allison & Wrightsman, 1993)
• Φόβος για μία ενδεχόμενη δεύτερη θυματοποίηση (Τσιγκρής, 2000)
• Μείωση της αυτοεκτίμησης της γυναίκας, της ανεξαρτησίας της και της εμπιστοσύνης στους άλλους ανθρώπους (Weis & Borges, 1975)
• Αίσθημα ανασφάλειας και έλλειψης αυτονομίας (Dowdeswell, 1986)
• Αλλαγές στον καθημερινό τρόπο ζωής (πχ. αλλαγή εργασίας ή αλλαγές στην εμφάνιση) (Allison & Wrightsman, 1993)
• Διατάραξη των σχέσεων με τους σημαντικούς άλλους (πχ. με τα μέλη της οικογένειας) (Schram, 1978• Dowdeswell, 1986)
• Ψυχική αποδιοργάνωση και αυτοκτονικές συμπεριφορές (Groth, 1979• Τσαλίκογλου 1996).
• Εμφάνιση της λεγόμενης «διαταραχής μετά από τραυματικό στρες» (Post – Traumatic Stress Disorder), η οποία παρατηρείται, συχνά, σε θύματα εγκληματικών πράξεων και εμφανίζει εκτεταμένη και ποικιλόμορφη συμπτωματολογία (Kilpatrick et al, 1995) […]
–

[…] ο στιγματισμός που υφίσταται το θύμα, τόσο από το ευρύτερο κοινό, όσο και από τους φορείς του συστήματος απονομής ποινικής δικαιοσύνης, αποτελεί ένα ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό γνώρισμα του βιασμού (Τσαλίκογλου, 1996). Είναι αλήθεια, ότι σε κανένα άλλο έγκλημα το θύμα δεν αντιμετωπίζεται με τόση καχυποψία και αμφιβολία (Williams, 1984)• ενώ, παράλληλα, διαπιστώνεται ότι, όταν ορισμένες υποθέσεις βιασμών παραπέμπονται σε δίκη, οι ένορκοι και ο δικαστής συμπεριφέρονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε φαίνεται ότι τη θέση του υπόπτου παίρνει το θύμα και όχι ο θύτης (Allison & Wrightsman, 1993). […]
–
●▬▬▬▬▬▬▬●

«Ειρήνη – Βαρβάρα Λαγουβάρδου»
«20 ΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΖΩΗΣ»
Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ