“Η κάτω μεριά του κόσμου” – ή αλλιώς ακόμη μια ιστορία φρίκης δουλεύοντας σεζόν

Εργαζόμενη σεζόν στη Σαντορίνη “τολμά” να ζητήσει το αυτονόητο: να πληρωθεί. Το αφεντικό της απαντάει με χαστούκι και το ” θα σε σκοτώσω βρωμοπούτανο”. Άλλη μια ιστορία φρίκης με άρωμα ατελείωτης ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης από τις σεζόν στα κάτεργα του τουρισμού. Μίσος ταξικό για κάθε τουριστική ανάπτυξη που περνάει από πάνω μας.

“Σαντορίνη, 07/07/2018

“Η ΚΑΤΩ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.”

Μερικούς μήνες αργότερα από τον διαδικτυακό αποκλεισμό* της επώνυμης μαρτυρίας μου με τίτλο “Άλλο ένα κείμενο για την κουλτούρα του βιασμού”, είμαι ευτυχής που μπορώ ακόμα να διεκδικώ αλήθειες αυταπόδεικτες για τη ζωή. Μ’όσες αράδες μου ΄χουν απομείνει, με τρεμάμενα χέρια λουσμένα από ιδρώτα παρά τα ηρεμιστικά, ανάμεσα στο παραλήρημα και τη διαύγεια, γράφω αυτή τη φορά με στόχο την “Κάτω μεριά του κόσμου”.

Είναι η τελευταία κάτι παραπάνω απο πινέζα στο χάρτη, η πατρίδα των “χωρίς” : Χωρίς ασφάλεια, χωρίς ωράριο, χωρίς μισθό. Ένα ακόμα μέρος όπου η εργοδοσία φανερώνει το αληθινό της πρόσωπο και, για την ακρίβεια το ακόμα πιο αληθινό της χέρι όταν το σηκώνει για να μπατσίσει εργαζόμενες. Μία απ’ αυτές ήμουν κι εγώ. Μία εργάτρια του δεκαεξάωρου, χωρίς ειδικότητα και ένσημα, εργάτρια που πήρα για απάντηση στο “Θέλω τα λεφτά μου” χαστούκι.

Ένα χαστούκι στο σανίδι μπυχνερικού θεάτρου, θεάτρου της διεστραμμένης εξουσίας με πρωταγωνιστ@ς ελεύθερ@ς καταπιεσμέν@ς σκλάβ@ς που στέκουν μακιγιαρισμέν@ με διαστρεβλωμένη ηθική, ντυμέν@ με το άγχος της ύπαρξης. Παίζουν για να τ@ς απολαύσουν συλλέκτ@ς πλούτου αδίστακτ@. Λένε τα λόγια τους και στο τέλος της παράστασης τ@ς πετάνε πνιγερή αδικία με αγκάθια έμφυλης, φυλετικής και εθνικής ανωτερότητας.

Αντί για χειροκρότημα ξύλο και ένα “Θα σε σκοτώσω βρωμοπούτανο!” όταν σβήσουν οι προβολείς.

—

Σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο χώρο εργασίας, ξυλοδαρμοί που οδηγούν στο νοσοκομείο, απολύσεις εγγύων και ατόμων με προβλήματα υγείας εξαιτίας “μειωμένης απόδοσης”, απειλές, αποκλείσεις και τόσα άλλα. Το σενάριο της Κάτω Μεριάς ξεπερνάει το δικό μου περιστατικό και κάθε δικό “μου”. Γίνεται δικό μας, όσο κρατάμε τον ρόλο του αντιήρωα όλ@ς εμεις.

εμείς

οι κάτω, οι κακοποιημένες, οι βιασμένες, οι προλετάριες, οι πρόσφυγες, οι αμόρφωτες που δεν ξεμείναμε από λέξεις, οι αδέσποτες και οι άμισθες εργάτριες της οικιακής εργασίας, οι τσούλες, οι τρελές

εμείς,

θα ουρλιάζουμε πάντα τις απαντήσεις της ζωής μας προς πάσα κατεύθυνση

εμείς,

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΞΟΦΛΙΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΑΣ.

Νανά Ρ.

Στην Χριστίνα για την στήριξη του πρώτου μου κειμένου

απ΄την αρχή μέχρι το τέλος

Στην Ηλέκτρα που λέει ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και το εννοεί”

*το συγκεκριμένο post μετά από δημοσιοποίηση του στο fb είχε αφαιρεθεί από αναφορές για “παραβίαση των κανόνων”….