"Δεν είναι ότι δεν μ’ αγαπάει, αλλά είναι οξύθυμος μωρέ, κι εγώ όλο του πάω κόντρα…"

Πρόκειται για μια ημέρα που απλώς μας υπενθυμίζει το πρόβλημα. Η έμφυλη βία, ο σεξισμός, η σωματική, ψυχολογική και ψυχική κακοποίηση της γυναίκας, τόσο σε ενδοοικογενειακό περιβάλλον, σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων αλλά και επαγγελματικών, είναι τα “πατήματα” του καπιταλισμού μέσα από την “γερά” δομημένη πατριαρχική κοινωνία.

Η γυναίκα στον καπιταλισμό εκπαιδεύεται από νωρίς να υπακούει, να υποτάσσεται, να προστατεύεται από τον βιασμό, να ακολουθεί τα πρότυπα της μόδας και του lifestyle όπως αυτό προβάλλεται από ΜΜΕ και το σύστημα γενικότερα, να μην αγαπά το σώμα της αλλά να καταβάλλει συνεχώς προσπάθειες ώστε να το μετατρέψει σε θελκτικό και σε ελκυστικό με την “κατάλληλη” ενδυμασία και εμφάνιση, ώστε να προσελκύσει έτσι το αρσενικό ταίρι.

Το αρσενικό ταίρι αποτελεί το εισητήριο στον γάμο, την οικογένεια, τα παιδιά. Εκπαιδεύεται σε αυτή την περίσταση να είναι η “καλή νοικοκυρά” – μάνα – σύζυγος, σε ένα ρόλο υποταγμένο, υπηρέτριας, σεξουαλικής σκλάβας των ορέξεων του συζύγου και μηχανής αναπαραγωγής.

Εκπαιδεύεται ώστε να πετύχει μια επαγγελματική αποκατάσταση που θα της εξασφαλίζει την οικονομική της ανεξαρτησία (;). Να σιωπά τις προσβολές του αφεντικού αλλά και στο “πέσιμό” του, ώστε να διατηρήσει την θέση της.

Μάνα, νοικοκυρά, σύζυγος, εργαζόμενη, sex symbol, σιωπηλή, σκλάβα, βράχος ηθικής – κατά τα πρότυπα ηθικής των “νοικοκυραίων” ανθρώπων – κα μια σειρά ακόμη ρόλων, τους οποίους καλείται η γυναίκα στον καπιταλισμό να υποδυθεί “σωστά”, ώστε να θεωρείται αποδεκτή μέσα στους πολλαπλούς κύκλους της κοινωνίας.

Παράλληλα η κοινωνία εξασφαλίζει δήθεν ασφάλεια στη γυναίκα όταν κακοποιείται. Όταν βιάζεται, όταν πέτει θύμα σωματικής κακοποίησης. σε αυτό το σημείο α αναφέρουμε ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό βιασμών, ο θύτης είναι γνωστός, φίλος ή συγενής. Ποτέ όμως δεν προστατεύεται από την ψυχολογική και ψυχική βία που της ασκείται μέσα στο πλαισιο των παραπάνω ρόλων.

Αντίθετα το σύστημα έχει εμφυσήσει με μεγάλη επιτυχία στη γυναίκα τις τύψεις πως η ίδια προκαλεί την βία που της ασκείται ως τιμωρά γιατί δεν επιτελεί σωστά τους παραπάνω κοινωνικούς ρόλους. Και να δικαιολογεί αντίστοιχα τον θύτη.

Παγκόσμια ημέρα κατά της γυναικείας κακοποίησης σήμερα 25 Νοέμβρη.

Και όπως εύστοχα γράφει ο αύγουστος Κορτώ:

“Δεν είναι ότι δεν μ’ αγαπάει, αλλά είναι οξύθυμος μωρέ, κι εγώ όλο του πάω κόντρα…”
“Η αλήθεια είναι ότι τον έχω παραμελήσει τρομερά με τη δουλειά, και δεν είμαι και σπουδαία νοικοκυρά, οπότε κι αυτός με το δίκιο του τα παίρνει…”
“Δεν θα το ξανακάνει, αυτή τη φορά είμαι σίγουρη. Πάνω στα νεύρα του έγινε, κι αμέσως μετά έβαλε τα κλάματα και μου ‘λεγε πως μ’ αγαπάει…”