Τιμούν στα Φάρσαλα τον δοσίλογο Σούρλα οι υμνητές του φασισμού

Σε εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του εκδότη-συγγραφέα Ιωάννη Γιαννάκενα ( λάτρης του Χίτη Γρίβα κ.λ.π) «Γρηγόρης Σούρλας, ο καπετάνιος της Θεσσαλίας» που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 20 Μαρτίου 2016 και ώρα 11:30 π.μ. στην αίθουσα συνεδριάσεων «Αίγλη Palace», πλατεία Λαού, Φάρσαλα. Θα μιλήσουν:

Κωνσταντίνος Πλεύρης, δικηγόρος-ιστορικός συγγραφέας

(Το 1960 ίδρυσε την ακροδεξιά οργάνωση 4η Αυγούστου.[4] Το «Κόμμα 4ης Αυγούστου» (Κ4Α) ήταν μια ολιγομελής ομάδα ατόμων νεαρής ηλικίας με αρχηγό τον Κώστα Πλεύρη και υπαρχηγό το Δημήτριο Δημόπουλο που σχετιζόταν με μέλη της ΕΚΟΦ και της ΕΡΕΝ. Σύμφωνα με σημείωμα του Δημόπουλου που περιλαμβάνεται σε αυτοβιογραφικό βιβλίο του Πλεύρη, οι τεταρταυγουστιανοί ήταν οργανωμένοι με στρατιωτική δομή και «πειθαρχία σιδηρά» υπό πυρηνάρχες, ομαδάρχες, τομεάρχες και φαλαγγάρχες και είχαν «ηθικό συμπαραστάτη» τους το Μανιαδάκη. Τον Ιανουάριο του 1965 ο Πλεύρης είχε εκδώσει το βιβλίο του «Αντιδημοκράτης», στο οποίο υποστήριζε μια δική του παραλλαγή του εθνικοσοσιαλισμού, καλυμμένη πίσω από τον αντικοινοβουλευτισμό του Μεταξά και τον εμφυλιοπολεμικό αντικομμουνισμό. Η δράση του Κ4Α ήλθε στη δημοσιότητα τον Απρίλιο του 1965. Τους επόμενους μήνες το Κ4Α προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το κλίμα των Ιουλιανών για την προώθηση αντικοινοβουλευτικών θέσεων. Στις 4 Αυγούστου του 1965 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας της οργάνωσης, που ανέφερε ότι προωθούσε τις «φυλετικές ιδέες» και στόχευσε στην κατάργηση των δημοκρατικών ιδεών. Το Κ4Α καταφερόταν εναντίον του Τσιριμώκου λόγω του αριστερού παρελθόντος του και καλούσε το βασιλιά Κωνσταντίνο σε πραξικόπημα, ισχυριζόμενοι ότι «ο βασιλεύς έχει δικαίωμα να κάνη ό,τι η εθνική του συνείδηση [επιτάσσει διότι] αι εξουσίαι Του δεν απορρέουν εκ του συντάγματος [και] ο λαός δεν θέλει τους βασιλείς του δούλους της δημοκρατίας».[5]

Στελέχη της «4ης Αυγούστου» υπήρξαν πολλές προσωπικότητες της άκρας δεξιάς, όπως ο ιδρυτής της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος,[6] αλλά και της ευρύτερης δεξιάς, όπως ο βουλευτής Κιλκίς της ΝΔ και τέως υφυπουργός, Κώστας Κιλτίδης.[7] Σε αυτοβιογραφικό του αφήγημα για την περίοδο από το 1965 ως το 1977 ο Πλεύρης περιέγραψε το «Κόμμα 4ης Αυγούστου» ως τη «μήτρα που εγέννησε τας μετέπειτα εθνικιστικάς κινήσεις».[8]

Μετά τα Ιουλιανά το Κ4Α ξεκίνησε να προπαγανδίζει ανοιχτά την ανάγκη επιβολής δικτατορίας. Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 στελέχη του Κ4Α τοποθετήθηκαν σε δημόσιες θέσεις στο πλευρό των ηγετών της δικτατορίας.[5] Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας ο Πλεύρης διετέλεσε καθηγητής στη Σχολή Γενικής Μορφώσεως του Αρχηγείου Στρατού και καθηγητής στις Σχολές Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής, όπου δίδασκε πολιτική κοινωνιολογία. Ήταν στενός συνεργάτης και κουμπάρος του Ιωάννη Λαδά και διορίστηκε, επί υφυπουργίας του, γραμματέας του ιδιαίτερου γραφείου του.[6] Επίσης έδρασε και ως πράκτορας της ΚΥΠ με αντικείμενο τους Έλληνες μετανάστες στη Δυτική Ευρώπη, «προκειμένου να διαπιστωθεί από το τότε καθεστώς η ύπαρξη, η οργάνωση και ο τρόπος δράσης της αντιδικτατορικής δράσης τους στο εξωτερικό».[4] Σε δικαστική απόφαση υπέρ του, κατόπιν μηνύσεως εναντίον συγγραφέα επί συκοφαντικής δυσφημίσεως, έγινε αποδεκτό ότι κατά την περίοδο της χούντας επικοινωνούσε με ιταλικές νεοφασιστικές ομάδες, όπως οι Ordine Nuovo και η Avanguardia Nazionale.[4]

Το 1977 ο Πλεύρης δικάστηκε ως ηθικός αυτουργός των πράξεων του Αριστοτέλη Καλέντζη,[9] που είχε συλληφθεί το Φεβρουάριο με την κατηγορία του βομβιστή[10] και καταδικάστηκε σε δωδεκαετή φυλάκιση, ενώ ο Πλεύρης αθωώθηκε. Μετά την καταδίκη του, ο Καλέντζης κατηγόρησε τον Πλεύρη ότι τον είχε καταδώσει στην ΚΥΠ και δημοσίευσε την κατάθεση του Πλεύρη στον ανακριτή όπου ανέφερε ότι τον Οκτώβριο του 1976 είχε υποβάλει αναφορά στην αστυνομία ότι ο Καλέντζης μαζί με το Μιχαλολιάκο κ.ά. είχαν συστήσει ομάδα που θα προέβαινε σε παράνομες ενέργειες. Ο Πλεύρης αρνήθηκε την κατηγορία και υπέβαλε μήνυση εναντίον του Καλέντζη για συκοφαντική δυσφήμηση.[9]

Σε μία έκθεση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας που διέρρευσε στον τύπο το 1978 αναφερόταν ότι «είναι γνωστό και έχει γραφτεί ότι ο Κωνσταντίνος Πλεύρης προμήθευε πληροφοριοδότες στον αστυνόμο της Γενικής Ασφαλείας Γουρνιά».[11]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Πλεύρης προβλήθηκε μαζί με άλλους οργανικούς διανοούμενους της μετεμφυλιακής και δικτατορικής εθνικοφροσύνης ως ειδικός για το ζήτημα της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, πραγματοποιώντας ομιλίες σε σχολεία. Ο Πλεύρης εκθειαζόταν στον τύπο και ήταν βασικός μάρτυρας κατηγορίας ως «ειδήμων περί τα εθνικά θέματα» στη δίωξη βιβλίου της Οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση για το Μακεδονικό με τις κατηγορίες της «διασποράς ψευδών ειδήσεων», της «πρόκλησης πολιτών σε διχόνοια» και της «διατάραξης των σχέσεων της χώρας με φιλικά κράτη».[12]

  • Γρηγόριος Κράβαρης, συνταξιούχος ΑΤΕ 

(Ο Γρηγόρης Κράβαρης από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΝΕΚ: Το ΕΝΕΚ ιδρύθηκε στις 6 Μαΐου 1979 στον Βόλο, από 88 διαγραμμένα μέλη της νεολαίας της Εθνικής Παράταξης, ΕΝΕΠ, που διαφώνησαν με διάφορες επεμβάσεις της ηγεσίας του κόμματος στα εσωτερικά της νεολαίας. Την ηγεσία του νέου κόμματος που προέκυψε από αυτή τη διάσπαση, ανέλαβε ο μέχρι πρότινος αρχηγός της ΕΝΕΠ, Πολύδωρος Δάκογλου.

Βάση του προγράμματος του ΕΝΕΚ, τέθηκε ως στόχος η «Προοπτική 2000», δηλαδή, η προετοιμασία του κόμματος για τη συμμετοχή σε εθνικές εκλογές το 2000, όταν και σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, το ΕΝΕΚ θα ήταν έτοιμο για μια τέτοια πολιτική αναμέτρηση.

Ιδεολογία

Το ΕΝΕΚ εξέφραζε τον εθνοτικό εθνικισμό, θεωρούσε το έθνος ως την πρωταρχική αξία και υποστήριζε πως το κάθε άτομο πρέπει να δρα υπέρ του έθνους, έναντι του οποίου είναι υπόλογο. Το κράτος θεωρείτο ως η έκφραση του πολιτικά οργανωμένου έθνους και ως εκ τούτου πρέπει να δρα αποκλειστικά υπέρ των εθνικών συμφερόντων[5]. Επίσης, στόχος του ΕΝΕΚ ήταν η δημιουργία μιας «οργανικής κοινωνίας»[6].

Παράλληλα, η ιδεολογία του κόμματος περιείχε στοιχεία αλυτρωτισμού, φυλετισμού, αντικοινοβουλευτισμού και μιλιταρισμού. Επίσης, εξέφραζε αντιδημοκρατικά και ακραία αντικομματικά αισθήματα

  • Στυλιανός Σούρλας, δικηγόρος-θεολόγος (θρησκευόμενος απόγονος του δοσίλογου)
  • Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα, επιμελήτρια της έκδοσης (δόξα, τιμή κλπ κλπ)
  • Διονύσιος Βουλγαρόπουλος, πρόεδρος ΠΑΟ-δημοσιογράφος (χαιρετισμοί, δόξες και τιμές σε εθνικοπατριωτικές εκδηλώσεις)
  • Ιωάννης Γιαννάκενας, εκδότης-συγγραφέας (Αιώνια ελληνική πίστη, δόξα και τιμή σους Χίτες κλπ)

Την εκδήλωση θα χαιρετίσει η κόρη του καπετάνιου Γωγώ Σούρλα και άλλοι εκπρόσωποι συμμαχητών του καπετάνιου. Συντονιστής της εκδηλώσεως θα είναι ο Γιώργος Σαγιάς, παιδαγωγός και δημοτικός σύμβουλος Δήμου Λαμιέων.

Μάλιστα στην προαγγελία αναρωτιόνται «Πως σώθηκε η Θεσσαλία 1942-1949;».  Το 1942, 1943, 1944 την Θεσσαλία από ποιόν την «έσωσαν»; Ποιος ήταν ο βασικός τους αντίπαλος; Μήπως ήταν ο ίδιος αντίπαλος που που είχαν και τα στρατεύματα κατοχής, δηλαδή το ΕΑΜ με τον Λαϊκό του Στρατό;.

Το Βιογραφικό του Γρηγόρη Σούρλα, από τον τοπικό τύπο.

Έτσι αρχίζει το παρακάτω άρθρο στην “ΑΛΗΘΕΙΑ”

«ΑΛΗΘΕΙΑ[2]» 19.4.1945: «Στα νεανικά του χρόνια ακόμα είχε αναγνωριστεί σαν δεινός αλογοσύρτης[3], ρήμαξε τις περιφέρειες Αλμυρού και Φαρσάλων, είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των χωρικών και γύρω του οργάνωσε μια πραγματική μαφία, ένα μπλοκ που θυσαύριζε από τις κλοπές ζώων. Στο τέλος επικηρύχτηκε από το επίσημο κράτος και από τότε δρούσε σαν ληστής μέχρις ότου ψηφίσθηκε ο γνωστός νόμος περί αμνηστίας από την κυβέρνηση Βενιζέλου και ο άτιμος Σούρλας σκότωσε ένα βράδυ τον αγαπημένο του σύντροφο [και παρέδωσε το κεφάλι του] για να σώσει το τομάρι του. Ύστερα από την αμνηστία του δεν περιορίστηκε να ξεκοκκαλίσει το προϊόν των ληστειών του αλλά συνέχισε το έργο του στην αφάνεια για να καταλήξει στο τέλος μεγάλος τσέλιγκας. Αλλά τα «ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα» λέει η λαϊκή παροιμία.

Επί της κατοχής ο Σούρλας καταδιώκεται [ακόμα] και από τους Ιταλούς, άγνωστο για ποια αιτία κατάσχεται η περιουσία του και παίρνει τα βουνά. Αυτό δεν τον ικανοποιεί, ονειρεύεται τις παλιές δόξες του, θέλει να ξαναφτειάξει το παλιό καπετανάτο και να ξαναστεργιώσει το τσελιγκάτο του … ώσπου μια μέρα αφοπλίζεται[4] και ο Σούρλας τρέχει στη νεοσύστατη οργάνωση του ΕΔΕΣ που του αναθέτει – όπως υπερηφανευόταν τη σύσταση του υπαρχηγείου Φαρσάλων. Αργότερα, ύστερα από την συμφωνία της Πλάκας αποκηρύσεται από τον ίδιο το Ζέρβα.

   Δεν περνάει πολύς καιρός και το υπαρχηγείο Φαρσάλων με τις παλακίδες των Ιταλών που περιμαζεύτηκαν απ’ το διεφθαρμένο και έκφυλο καθοδηγητή, του ΕΑΣΑΔίτη Αδαμόπουλο, διαλύεται άδοξα πριν ακόμα αρχίσει την περίφημη δράση του.

Στο μεταξύ έμεινε με 3-4 συντρόφους του γνωστούς στο πάνθεο των αλογοσυρτών και ζούσε σε βάρος των βοσκών καραδοκώντας τη μέρα που ο ΕΛΑΣ θα εγκατέλειπε την περιφέρειά του για ν’ αρχίσει τη δράση που συνοψίζεται με λίγα λόγια στα εξής: φόνοι, ληστείες, εκβιασμοί, βιασμοί, συλλήψεις, λεηλασίες, άγρια τρομοκρατία».

Στην υπόλοιπη διάρκεια της κατοχής «λουφάζει» σε βάρος των Βλάχων βοσκών «στου Μπέη τα τσιφλίκια»[5].

Προς το τέλος της κατοχής, ο Σούρλας, εμπλέκεται ανοιχτά με τα ΕΑΣΑΔ και από κοινού δρα και με το στρατό κατοχής σε τέτοιο βαθμό που παραπέμφθηκε μετά την απελευθέρωση στις δίκες των δοσιλόγων. Οι υποθέσεις που έφταναν στο δικασήριο Δοσιλόγων ήταν οι πιο κραυγαλέες, παρά την προσπάθεια να γίνουν όσο γίνεται λιγότερες δίκες, πολλές αναβολές, πολλά λάθη στην διαδικασία (κλήτευσης, κ.λ.π.), αποκρύβοντας πρόσωπα και γεγονότα, και με δεδομένη σχεδόν την απόφαση για «αθώωση, λόγω αμφιβολιών» ή «ελλειπών στοιχείων». Ακόμα και εκεί που ήταν αναπόφευκτο να απαλλαγούν, καταδίκαζαν έναν ή δυό με διάφορα ελαφρυντικά, όπως «την πράξιν ταύτην εξετέλεσαν ούτοι ευρισκόμενοι εις κατάστασιν αναιτίου συγχύσεως των αισθήσεων και του νοός των λόγω βλακείας…».

Η πρώτη σελίδα των πρακτικών του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων το υπ’ αριθμό 269/11.10.1947, που αποφάσισε για άλλη μια φορά αναβολή της δίκης.

Στις 25 Οκτωβρίου 1946, το Ε.Δ.Δ.[6] Λάρισας και στα πρακτικά τα υπ’ αριθμόν 221, 222, 223/1946 δικάζεται μεταξύ αλλων δοσιλόγων και ο Γρηγόρης Σούρλας για τις παρακάτω πράξεις: «Ιον) Εν Δεμερλί και εν τοις χωρίοις της περιφερείας Φαρσάλων, από του Μαΐου 1944 μέχρι και του Σεπτεμβρίου 1944, ανέλαβον υπηρεσίαν παρά ταις αρχαίς κατοχής, ενήργησαν κατά τρό­πον πιεστικόν διά τον λαόν και διηυκόλυναν το έργον της κατοχής, ήτοι ήσαν ένοπλα μέλη της οργανώσεως Ε.Α.Σ.Α.Δ., ήτις ετέλη υπό τας διαταγάς του γερμανικού στρατού, και μετείχον εις στρατιωτικός επιχειρήσεις εντός του ελληνικού κράτους. 2ον) Κατά τον αυτόν ως άνω τόπον και χρόνον κατέδωκαν εις τον εχθρόν, ήτοι εις τους Γερμανούς, Έλληνας υπηκόους, ενεργήσαντες διά την ανακάλυψιν και σύλληψίν των, ήτοι εν Τζίνι κατέδωκαν εις τους Γερμανούς τον Ανδρέαν Μπεκιώτην, όστις και εξετελέσθη, εν Χατζόμπασι τους Δημήτριον Δημόπουλον και Φώτην Κρεμένην, ιατρόν, οίτινες και εξετελέσθησαν παρά των Γερμανών εις Ορφανά, τον κλειδούχον σιδηροδρομικόν Γεώργιον Κατσιλέρον, εν Σιμικλί 40 κατοίκους του χωρίου τούτου, μεταξύ των οποίων και τους: 1) Κυριαζήν Σακελλαρίου, 2) Αικατερίνην Κυρ. Σακελλαρίου, 3) Ζαχάρω Μακρή, 4) Βάιαν Μακρήν και άλλους, ους ενέκλεισαν εν τω στρατοπέδω συγκεντρώσεως επί 40ήμερον, ωσαύτως τον Νικόλαον Μάντζαρην, ον απηγχόνησαν εν τω Θεσσαλικώ σιδηροδρομικοί) σταθμώ Ορμάν-Μαγούλα μετ’ άλλων αγνώστων ατόμων και εν Δεμερλί Φαρσάλων δύο φοιτητάς εξ Αρτης, ους και εξετέλεσαν. 3ον) Κατά τον αυτόν ως άνω τόπον και χρόνον προέβησαν εις πράξεις βίας συμπράξει μετά των οργάνων των αρχών κατοχής, εις βάρος Ελλήνων, ένεκα της δράσεώς των κατά του εχθρού, ήτοι προέβησαν εις λεηλασίας οικιών διαφόρων κατοίκων των ειρημένων χωρίων και διαρπαγάς των περιουσιών αυτών, επέβαλον υποχρεωτικήν φορολογίαν εις πάντα τα διερχόμενα εκείθεν εμπορεύματα και τρόφιμα, αφήρουν βιαίως τρόφιμα επι­βατών και εμπορεύματα, και τέλος κατεδάφισαν την οικίαν του Ν. Μακρή εν Δεμερλί, αφαιρέσαντες άπαντα τα υλικά αυτής, και πάντα ταύτα διότι μετείχον του απελευθερωτικού αγώνος. 4ον) Κατά τον αυτόν ως άνω τόπον και χρόνον παρέσχον συστηματικώς εις τον εχθρόν, ήτοι εις τους Γερμανούς, πλη­ροφορίας περί κινήσεων ατόμων και οργανώσεων, εργαζομένων διά τον συμ­μαχικόν αγώνα, ήτοι ενήργουν κατασκοπείαν εις βάρος της οργανώσεως του Ε.Α.Μ., προδίδοντες τας θέσεις αυτής, και 5ον) Κατά τον αυτόν ως άνω τόπον και χρόνον, εκ προμελέτης απεφάσισαν και εσκεμμένως εξετέλεσαν τας κατά των Ιωάν. Δ. Μπαξεβάνη, Ιωάν. Ε. Μπαξεβάνη, Γεωργ. Κατσιλέρου, Ανδρ. Μπεκιώτη, Νικ. Κρεμέκη, Νικ. Μάντζαρη, δύο εξ Άρτης φοιτητών και άλλων, αγνώστων εισέτι τη ανακρίσει ατόμων, ανθρωποκτονίας, πλήξαντες αυτούς διά πυροβόλων όπλων, μαχαιρών και άλλων αγνώστων μέσων εις διάφορα του σώματός των μέρη, εξ ων πληγμάτων, ως μόνης ενεργού αιτίας, επήλθεν ο θάνατος αυτών»

Σε άλλη δίκη το Ε.Δ.Δ. Λάρισας και στη συνεδρία­ση της 5ης Απριλίου του 1947, με κατηγορουμένους 28 κατοίκους των χωριών Σιμικλί και Σταυρού (Δεμερλί) συμπεριλαμβάνεται πάλι ο Γρηγόρης Σούρλας. «Τους βάρυναν οι κατηγορίες ότι ήταν μέλη της οργά­νωσης Ε.Α.Σ.Α.Δ., ότι συνεργάζονταν με τους Γερμανούς και μετείχαν σε εμπρησμούς οικιών σε διάφορα χωριά, καθώς και η σύλληψη και κράτηση στα κρατητήρια τού Ε.Α.Σ.Α.Δ., στο Δεμερλί, διαφόρων ατόμων».

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία που καταθέτω επιβεβαιώνεται αναμφισβήτητα ο δοσίλογος ρόλος και δράση του Γ. Σούρλα της συμμετοχής του στα Θεσσαλικά τάγματα ασφαλείας που ήταν τα ΕΑΣΑΔ. Έτσι γκρεμίζεται ένα «ερωτηματικό» που αιωρούνταν αν ο Σούρλας συνεργάστηκε με τον στρατό κατοχής.

Ας μη ξεχνάμε πως ήταν από το ίδιο το αστικό κράτος που είχε προστατευόμενο τον Σούρλα καταδικασμένος για δοσιλογισμό, επικηρυγμένος κατ’ επανάληψη!!! αλλά «δεν μπορούσαν» να τον συλλάβουν!!!

Ας μη ξεχνάμε πως οι δίκες γίνονταν (1946-1952), δηλαδή την περίοδο της παντοδυναμίας του Σούρλα που αλώνιζε τον κάμπο, συλλάμβανε εισαγγελείς (Πατακιάς), βασάνιζε, δολοφονούσε, με την κάλυψη του νεοκατοχικού[7] αστικού στρατού, το να υπάρχουν δίκες εναντίον του, πρόσθετα τεκμηριώνει την αναμφισβήτητη εμπλοκή του ενάντια στο αντιστασιακό κίνημα.

Βέβαια οι δίκες συνήθως διεξάγονταν – όσες βέβαια γίνονταν – χωρίς μάρτυρες κατηγορίας ή οι περισσότεροι που παρουσιάζονταν ανασκεύαζαν τις κατηγορίες γιατί βγαίνοντας από την αίθουσα του δικαστηρίου οι συνέπειες ήταν «δεδομένες».

(Σ.Σ.) Στο κείμενο αυτό αναδείχνω την δράση και την σχέση του Γ. Σούρλα στην Κατοχή, χωρίς ν’ αγγίξω το κεφάλαιο της δολοφονικής, αντιλαϊκής δράσης του μετά την απελευθέρωση που ήταν και η πιο αντιπροσωπευτική, του λήσταρχου, του βασανιστή, του βιαστή, του δολοφόνου, του πλιατσικολόγου «ΠΑΤΡΙΩΤΗ». Αυτήν την «πατριωτική» του, πλήρη δικαίωση δεν θα μπορούσε να μη τη βρει από την χούντα που του αναγνώρισε την συνεργασία του με τους Γερμανούς ως «αγωνιστή της εθνικής αντίστασης», γιατί και ο ίδιος ο Παπαδόπουλος στάθηκε στην Αχαΐα, «δίπλα» στους κατακτητές στηρίζοντάς τους, όταν ήταν υπεύθυνος για την συλλογή της γεωργικής παραγωγής, για τα κατοχικά στρατεύματα.

[1] Ε.Α.Σ.Α.Δ. < Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομουνιστικής Δράσης

[2] «ΑΛΗΘΕΙΑ», όργανο του ΕΑΜ νομού Λάρισας, καθημερινή εφημερίδα.

[3] Αλογοσύρτης = αυτός που κλέβει άλογα, αυτός που κλέβει ζώα, ο κλεπταποδόχος – διακινητής κλεμμένων ζώων.

[4] Στην προσπάθεια να ξαναστήσει ομάδα για κλοπές και διακίνηση κλεμμένων ζώων, παρεμβαίνει ο ΕΛΑΣ τους διαλύει και τους προειδοποιεί πως θα τιμωρηθούν παραδειγματικά για υποτροπή. Ο Σούρλας καταφεύγει τότε στον ΕΔΕΣ που μετά από λίγο καιρό διώκεται και από κει …

[5] Αφήγηση Βασίλειος Φιρφιλής, αγρότης , κάτοικος Παλαμά Καρδίτσας. (Σταύρος Α. Παπαγιάννης, «Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομουνιστικής Δράσης», εκδ. Σοκόλη, Αθήνα 2007, σ.374)

[6] Ε.Δ.Δ. > Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων.

[7] Ο «εθνικός» στρατός τότε συγκροτούνταν και υποστηρίζονταν από τις ξένες δυνάμεις, στην αρχή Βρετανικές και αργότερα Αμερικανικές με στρατιώτες και επιτελικούς, με οικονομικά, με στρατιωτικά και άλλα υλικά μέσα. Μάλιστα οι σχέσεις ήταν τέτοιου τύπου που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υποδεχόμενος τον αμερικανό στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ, του είπε, παρουσιάζοντας το στρατιωτικό άγημα: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας».

arxeiothiki.blogspot.gr