Ο φασισμός της φιλανθρωπίας και το όπλο της Αλληλεγγύης

Διαμαρτυρόμενες ΜΚΟ για απάνθρωπες συνθήκες, αντιπολεμικές ανακοινώσεις, αντιϊμπεριαλιστικές, αντιευρωπαϊκές, δηλώσεις, τοποθετήσεις, μοιρασμένα τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες, χιλιάδες απλωμένα χέρια που δίνουν και παίρνουν.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα βιώνουμε πιο έντονα σε σχέση με το παρελθόν την αυταρχική αναδίπλωση του νεοφιλελευθερισμού, με φορείς την σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, του συνόλου των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αλλά και εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων και οργανώσεων που στηρίζουν τον κυβερνητισμό και την πολιτική ανάθεση. Μέσα στην διαρκή όξυνση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που πλήττει ολοένα και περισσότερο τα φτωχά λαϊκά στρώματα, γίνεται διαρκής η επίκληση «έκτακτων αναγκών», όπως η τρομοκρατία, μέσω του διαρκούς βομβαρδισμού της κοινής γνώμης από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Στο κράτος έκτακτης ανάγκης που ζούμε, στο στόχαστρο μπαίνουν αγωνιστές που με την δράση τους αποτελούν απειλή για το σύστημα κυριαρχίας, το σύστημα που καταδυναστεύει τις ζωές και την ελευθερία μας. Διώκονται και φυλακίζονται. Στα πλαίσια της κρατικής προπαγάνδας, η φυλάκιση  των πολιτικών κρατουμένων αποτελεί επίτευγμα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και του κράτους που διασφαλίζει την «ειρήνη» των πολιτών.

Οι επόμενοι στην λίστα του κράτους καταστολής είναι οι χιλιάδες μετανάστες που φεύγουν από τις χώρες τους με μοναδικό σκοπό την επιβίωση.

Ο φασισμός της φιλανθρωπίας. Από την «πρωτοφανή» κοινωνική ευαισθησία χιλιάδων φιλάνθρωπων πολιτών, όπως αναφέρουν και τα ΜΜΕ, όπως αναφέρει και το κράτος, και ο ΟΗΕ, και η Ύπατη Αρμοστεία, συγκεντρώθηκαν χιλιάδες είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες και τους «παράτυπους μετανάστες». Έφυγε το «λάθρο» κι ήρθε το «παράτυπος» τώρα. Είναι οι «καλοί» πρόσφυγες και οι «ξένοι» παράτυποι μετανάστες. Αυτή η φιλανθρωπία δεν έκοψε κανένα συρματόπλεγμα, δεν γκρέμισε κανένα κελί, δεν έριξε κανένα φράχτη, δεν σταμάτησε καμιά απέλαση, δεν σταμάτησε κανένα φασίστα. Αυτή η δακρύβρεχτη φιλανθρωπία τάισε τα ΜΜΕ με θέματα για να γεμίσει το ρεπορτάζ και να χτυπήσει νούμερα. Αυτή η φιλανθρωπία έδωσε χιλιάδες ευρώ σε ΜΚΟ, σε εργολάβους, σε εκκλησία, σε κράτος. Αυτή η φιλανθρωπία δεν προτάσσει καμιά αντίσταση ενάντια στον εγκλεισμό και τις απελάσεις χιλιάδων μεταναστών.

Τώρα είναι οι στιγμή που η κοινωνική ευαισθησία στρέφει αλλού το βλέμμα και επιστρέφει στην κανονικότητα με τη συνείδηση ήσυχη πως έκανε το καθήκον της απέναντι στα παιδικά μάτια που προκαλούσαν τύψεις κι ενοχές. Η φιλανθρωπία ντρέπεται να δηλώσει ειλικρινά την ανακούφισή της που οι «παράτυποι μετανάστες» απελαύνονται και φυλακίζονται. Φιλάνθρωπες κομιλφό κυρίες που προσκομίζουν καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης για διανομή στους πρόσφυγες διατείνονται με μεγάλη ευκολία σε ρατσιστικές δηλώσεις «οι Αφγανοί είναι άγριος λαός. Οι Συριοι όχι. Εγώ δεν είμαι ρατσίστρια, μαζεύω πράγματα για τους πρόσφυγες.» Το κράτος κρατώντας στα camp της εξαθλίωσης χιλιάδες μετανάστες – γιατί είτε φεύγεις από πόλεμο, είτε από φτώχεια, είτε από οποιαδήποτε άλλη απειλή θανάτου, είσαι μετανάστης – κατάφερε να εκτονώσει και να ξεπλύνει στο συλλογικό ασυνείδητο χιλιάδων τηλεθεατών και ψηφοφόρων το μεταναστευτικό ζήτημα στον ελλαδικό χώρο. Το κράτος έκανε ότι παραπάνω μπορούσε παρά την ασφυκτική οικονομική πίεση του μνημονίου, οι ΜΚΟ τρέξαν σε κάθε σημείο προσφυγικής εγκατάστασης, οι πολίτες συλλέξαν και έστειλαν χιλιάδες είδη πρώτης ανάγκης, η Ε.Ε. άσκησε πιέσεις και αδιαφόρησε, η συμφωνία υπεγράφη, FRONTEX και ΝΑΤΟ έσπευσαν να συνδράμουν και όλα καλά πια. Επαναπροώθηση, απέλαση των παράτυπων, καμιά αντίδραση. Όλα έγιναν όπως έπρεπε, ας επιστρέψουμε τώρα στην μιζέρια του μνημονίου κι ας βάλουμε λίγο παραπάνω πλάτη να στηρίξουμε το κράτος στο έργο του. Οι θέσεις εργασίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εργολαβίες για τη δημιουργία των εγκαταστάσεων στέγασης και τη σίτιση των μεταναστών παρουσιάζονται ως ανάπτυξη άλλωστε.

Όταν η αφετηρία είναι το αντανακλαστικό σου σε ένα προσφυγόπουλο που δεν έχει γάλα και καταλήγεις να κοιμάσαι ήσυχος με την μαζική φυλάκιση μεταναστών, έχεις ήδη στρώσει το έδαφος στον φασισμό με την φιλανθρωπία σου. Οι όποιες κοινωνικές αντιστάσεις έχουν ήδη αμβλυνθεί – πάνε παράλληλαμε την άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων και την ύπνωση των ταξικών συνειδήσεων – και έχουν καμφθεί οι αντιδράσεις απέναντι σε ένα κράτος έκτακτης ανάγκης.Κανένα αντανακλαστικό δεν φάνηκε να υπάρχει στους περαστκούς με ψώνια δίπλα από την πρόσφατη φασιστική συγκέντρωση χρυσαυγιτών στον Πειραιά ενάντια στους μετανάστες. Ο φασισμός έχει ήδη γίνει αποδεκτός ως δημοκρατικό δικαίωμα πολιτικής επιλογής.

Η αστική κυριαρχία εξαθλιώνοντας τις χιλιάδες των μεταναστών σε camp μέσα στη λάσπη, το κρύο, την έλλειψη υγειονομικής μέριμνας, στήνει το σκηνικό όπου η μεταφορά τους σε κλειστά «κέντρα φιλοξενίας», είναι η μόνη «ανθρώπινη» λύση. Με βίαιες εκκενώσεις από ΜΑΤ στην Ειδομένη τους προηγούμενους μήνες, με εγκλεισμό μεταναστών σε Χίο και Μυτιλήνη, αλλά και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ελληνικού (όπου παράλληλα κρατούνται και γυναίκες από τις φυλακές Κορυδαλλού), της Κορίνθου, της Αμυγδαλέζας, στο Παρανέστι κλπ, με μαζικές απελάσεις και φυλάκιση σε Τουρκία, το κράτος αποδεικνύει πως ο μηχανισμός του δουλεύει άριστα και έχει ήδη κερδίσει την ηθική νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών και ψηφοφόρων, ευυπόληπτων και πολιτισμένων πολιτών.

Η κυρία Κούλα με την σύνταξη των 340 ευρώ έκλαψε για τα προσφυγόπουλα. Έκλαψε πολύ και ανέβασε πίεση. Αγόρασε γάλατα και τα έστειλε σε εκείνη την ΜΚΟ που δουλεύει η ανηψιά της, προκομένο κορίτσι. Η κυρία Κούλα δεν έκλαψε όταν αποφυλακίστηκαν οι δολοφόνοι της χρυσής αυγής, ούτε όταν ξέρει ότι στη φυλακή σαπίζουν δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Στο συλλογικό ασυνείδητο της κάθε κυρίας Κούλας, οι δολοφόνοι έχουν ηθικά νομιμοποιηθεί – το κράτος άλλωστε εκτελεί το χρέος του , τρέχει την δίκη – και οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι οι «τρομοκράτες» που απειλούν την ζωή της. Δεν νιώθει απειλή από ελεύθερους δολοφόνους, ούτε από πολιτικούς που της πετσοκόβουν τη ζωή λίγο λίγο κάθε μέρα. Νιώθει επίσης απειλή από τους μετανάστες που εξεγείρονται ενάντια στα κλειστά σύνορα και τον εγκλεισμό. Και αυτούς η κυρία Κούλα τους θέλει φυλακισμένους όπως και τους «τρομοκράτες».

Το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν βρήκε σχεδόν καθόλου εμπόδια στην ολοκλήρωση της προπαγάνδας του. Δεν είναι πρόβλημα της κυριαρχίας να χτίζει συνειδήσεις προς όφελός της. Έχει τα εργαλεία για αυτό.

Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. Αντίθετα σε όλα τα παραπάνω κάποιοι παλεύουν καθημερινά στο πλευρό των θυμάτων του καθεστώτως εξαίρεσης. Είναι οι αλληλέγγυοι που αγωνίζονται με κάθε τρόπο ώστε οι μετανάστες να μην αποτεολύν το ξένο σώμα και την απειλή στην ευημερία της κοινωνίας. Είναι οι πολιτικές καταλήψεις στέγης μεταναστών, οι πολιτικές συνελεύσεις ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι αυτοοργανωμένες λαϊκές συνελεύσεις και συλλογικότητες που παλεύουν ενάντια στην πολιτική ανάθεση και των κυβερνητισμό, είναι οι αλληλέγγυοι που παλεύουν για την ελευθερία ενάντια στο κράτος έκτακτης ανάγκης που φυλακίζει αγωνιστές για την πολιτική τους δράση και μετανάστες που θα αποτελέσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό της Ευρώπης. Είναι αυτοί που δεν θα κερδίσουν χρήματα, υποψηφιότητες σε εκλογές και πολιτική υπεραξία με κινηματικό μανδύα μέσα από ανακοινώσεις και λαϊκίστικες δηλώσεις, που αποσκοπούν σε μια επόμενη είσοδο στο κοινοβούλιο άμεσα ή έμμεσα. Είναι αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού το κράτος τους έχει ήδη στερήσει τα πάντα μέσα από την εργασιακη εκμετάλλευση, την ανεργία, την φτώχεια, την άτυπη δίωξη και περιθωριοποίησή τους λόγω των πολιτικών τους προταγμάτων που στέκονται αντίθετοι στ σύστημα εκμετάλευσης αθρώπου από άνθρωπο, που οραματίζονται και παλεύουν για μια άλλη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων.

Τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν απειλούνται κοινωνικά και πολιτικά από τους μετανάστες που ξεριζώνονται για να γλυτώσουν το θάνατο και την καταπίεση, ούτε από τους αγωνιστές που στοχοποιούν τράπεζες και υπουργεία, το σύστημα εκμετάλλευσης, το κράτος καταστολής. Απειλούνται από το ίδιο ανθρωποκτόνο σύστημα που φυλακίζει οποιονδήποτε στέκεται απέναντί του. Οι καταπιεσμένοι στον κόσμο των αφεντικών, στην κοινωνία της κερδοφορίας και της εκμετάλευσης, της κυρίαρχης αστικής νομιμοποίησης, της κρατικής προπαγάνδας, είμαστε όλοι ξένοι. Γιατί ακριβώς δεν εξυπηρετούμε την διαβίωση αυτού του συστήματος παρα μόνο όταν προσφέρουμε τα σώματά μας και τις συνειδήσεις μας ως θυσία στον βωμό του κέρδους, οικονομικού και πολιτικού.

Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε ποτισμένοι, από κάθε κυρίαρχο μέσο προπαγάνδας, την αντίληψη πως πρέπει να ανταγωνιζόμαστε τον διπλανό μας «πατώντας επί πτωμάτων» για να επιβιώσουμε, πως πρέπει να γίνουμε ικανοί εργάτες για την βιομηχανία του κέρδους. Πως η γυναίκα πρέπει να δείχνει ευάλωτη, να είναι υποταγμένη σε σύζυγο και αφεντικό, να είναι η «σωστή» μάνα, να κάνει το σώμα της εμπόρευμα, θελκτικό, προκλητικό ώστε να μπορεσει έτσι να παντρευτεί, για να είναι κοινωνικά αποδεκτή. Πως ο άντρας πρέπει να είναι δυνατός, ευκατάστατος, να γίνει πλούσιος ώστε να μπορεί να ζήσει, να δουλεύει σκληρά, ώστε να είναι κοινωνικά αποδεκτός. Πως ο εργάτης αν δουλέψει σκληρά θα έχει τη δυνατότητα να αγοράσει το ίδιο αυτοκίνητο με το αφεντικό του που παράγει υπεραξία από τον ιδρώτα του. Πως πρέπει να είμαστε σκυφτοί και να αποδεχόμαστε ως σωτήρες των ζωών μας την εκάστοτε κυβέρνηση. Να δείχνουμε αγόγγυστη επιμονή σε οποιαδήποτε πολιτική καταστρέφει τις ζωές μας. Να σωπαίνουμε για κάθε αδικία. Να αδιαφορούμε για κάθε αδικία. Να ψάχουμε τρόπους ώστε να «βολευτούμε» την στιγμή που όλοι γύρω μας βάλλονται. Να θλιβόμαστε όταν το ορίσει η προπαγάνδα του κράτους και αντίστοιχα να χαιρόμαστε και να νιώθουμε ευτυχία με ότι μας σερβίρει, από διακοποδάνεια μέχρι μεσημεριανές εκπομπές κους κους.

Το μόνο μας όπλο απέναντι σε ένα κράτος έκτακτης ανάγκης που εξαθλιώνει και φυλακίζει, είναι η Αλληλεγγύη.

Vectrum