Τα ξημερώματα της Κυριακής μάτσο αφεντικό ξυλοκόπησε εργαζόμενη φοιτήτρια με αποτέλεσμα η κοπέλα να εισαχθεί στο νοσοκομείο.

Όπως αναφέρει η καταγγελία του σωματείου επισιτισμού και τουριστικών επαγγελμάτων Ιωαννίνων “Αυτή η ακραία συμπεριφορά του συγκεκριμένου εργοδότη , είναι η συνέχεια της συνήθους συμπεριφοράς ” δεν πληρώνω”, “δεν ασφαλίζω” , “θα έρχεσαι όποτε σε χρειαστώ” , σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλα πολλά που συμβαίνουν κατά κόρον στο κλάδο. Αυτά είναι που ανοίγουν την όρεξη στον εκάστοτε εργοδότη να φέρεται στους εργαζόμενούς του σαν να είναι ιδιοκτησία του.“

Δεν πρόκειται για μια ακραία συμπεριφορά κάποιου ακραίου εργοδότη, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, δεν συνέβη σε άλλο γαλαξία, είναι καθημερινό φαινόμενο η απειλή άσκησης βίας είτε ψυχολογικής είτε σωματικής, είτε δηλώνεται άμεσα είτε αιωρείται πάνω από τα κεφάλια κάθε εργαζόμενου ατόμου και κυρίως εργαζομένων γυναικών.  Τα αφεντικά δεν έπαψαν ποτέ να είναι αφεντικά και δεν θα πάψουν, είτε μικρά, είτε μεγάλα, είτε “εναλλακτικά”. H σεξουαλική παρενόχληση από αφεντικό δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, τα ελαστικά ωράρια, η επισφάλεια και η απλήρωτη εργασία, είναι καθεστώς. Είναι ένας κλάδος που κάθε άτομο που εργάζεται πρέπει να αποφεύγει τις κακοποιητικές συμπεριφορές και σεξουαλικές παρενοχλήσεις πελατών και αφεντικών ταυτόχρονα.

Η καταγγελία του σωματείου κλείνοντας γράφει: “Καλούμε όλη την τοπική κοινωνία να καταδικάσει αυτό το αποτρόπαιο γεγονός.

Κανένας μόνος του!“

Ποια τοπική κοινωνία θα καταδικάσει το γεγονός ακριβώς; τα αφεντικά; οι μάτσο; οι πατέρες που επιβάλλονται στις κόρες; οι γυναίκες; τα άτομα που εργάζονται στον επισιτισμό – τουρισμό; Ήμαστε όλοι μαζί σε αυτή την κοινωνία; Πότε συνέβη η ένωσις;

Κι αν ήταν μετανάστρια η εργαζόμενη και όχι φοιτήτρια (που όπως γράφει η ανακοίνωση – καταγγελία: “Η συναδέλφισσά μας είναι φοιτήτρια στην πόλη μας και είναι μία από τους πάρα πολλούς φοιτητές- σπουδαστές που αναγκάζονται να δουλέψουν για να σπουδάσουν, να εξασφαλίσουν ένα χαρτζιλίκι για ελαφρύνουν την οικογένειά τους.“) ;

Αν λοιπόν η συναδέλφισσα δεν ήταν από τους πολλούς φοιτητές (γιατί η λέξη φοιτήτριες καταργήθηκε από το λεξιλόγιο των “εργατικών” σωματείων) που οι ελληνικές (και μόνο) τους οικογένειες πλήττονται από τα μνημόνια (γιατί τα μνημόνια περιμέναμε ως βιβλική καταστροφή πριν τρέχαμε ανέμελα σε λιβάδια) , τότε τι;

“Κανένας μόνος του” κλείνει η καταγγελία. Σε μια χώρα που γέννησε λεβέντες δεν είναι δυνατόν να μιλάει ένα σωματείο αντιπατριαρχικά, αλοίμονο. Όμως είναι ευαισθητοποιημένο για την ελληνίδα φοιτήτρια και έκανε και μια καταγγελία. Της έκανε αυτή τη χάρη.

Πάλι καλά που υπάρχουν και τέτοια σωματεία να μας υπερασπίζονται στον επισιτισμό και να θυμόμαστε ότι είμαστε μόνες μας σε έναν κόσμο ανδρικό.

V