Ακόμη ένας νεκρός μετανάστης σήμερα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σάμο. Την ίδια μέρα, στο ίδιο στρατόπεδο άλλα 4 άτομα αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν. Ο νεκρός είχε παραπεμφθεί σε γιατρό λόγω καρδιολογικών προβλημάτων. Αντί όμως για γιατρό επί μέρες συναντιόταν με το πολικό ψύχος στη σκηνή που επιβίωνε μαζί με την οικογένεια του.

Πριν δύο μέρες μετανάστης στη Μόρια της Μυτιλήνης πέθανε στην παγωμένη σκηνή του.

Ο Mohamed A. είναι στην 45η ημέρα απεργίας πείνας καθώς το ελληνικό κράτος αποφάσισε την απέλασή του πίσω στην Αίγυπτο, από όπου και έφυγε για να γλυτώσει την εκτέλεση από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Η μεταφορά του στο Βοστάνειο νοσοκομείο κρίθηκε άμεση, όμως προχτές η αστυνομία τον μετέφερε στα κρατητήρια. Κατόπιν έντονης πίεσης των αλληλέγγυων αλλά και δικηγόρου, ο Mohamed μεταφέρθηκε ξανά στο νοσοκομείο.

Αυτή τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν δεκάδες αποθήκες ψυχών. Ψυχές που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, απελπισίας και ιδιότυπου εγκλεισμού. Η ελληνική κοινωνία ενοχλείται τόσο από την παρουσία μεταναστ(ρι)ών στην “ταλαιπωρημένη ελληνική πατρίδα” που προτιμά να παραμείνουν στο περιθώριο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αρκεί να μην επαναληφθεί το φαινόμενο των Αλβανών μεταναστ(ρι)ών που έζησαν και δούλεψαν, που επιβίωσαν εντός της ελληνικής κοινωνίας με κάθε παρελκόμενο κόστος στο ρατσιστικό ντελίριο που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. (Βλέπε την υπόθεση των Αβανών φαντάρων).

Αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός αποτελεί εργαλείο στα χέρια του κράτους στην συνέχιση του δολοφονικού και απρόσωπου έργου του. Το κέρδος πάνω σε ανθρώπινες ζωές. Οι μετανάστ(ρι)ες ζουν στην εξαθλίωση, κοστίζουν λίγο. Οι ΜΚΟ πλουτίζουν γιατί έχουν αναλάβει ως μαγαζιά την διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών σε ¨ανθρωπιστικό” επίπεδο – και ξαφνικά στην Ελλάδα σήμερα η πιο σίγουρη και καλοπληρωμένη εργασία είναι σε ΜΚΟ – αναπαράγωντας την μικροαστική φιλανθρωπία που μοιράζει σακουλίτσες ή σακουλάρες με τρόφιμα, παιχνίδια και ότι άλλο εκπληρώνοντας έτσι ένα συνειδησιακό χρέος που προκαλεί λίγες τύψεις πριν τον ύπνο. Το κράτος που δεν “αντέχει” το βάρος του μεταναστευτικού επειδή είναι φιλάνθρωπο κι αριστερό κι αυτό, κάνει ότι περισσότερο μπορεί. Το περισσότερο δηλαδή είναι η αποθήκευση ανθρώπων με μοναδικό εξιτήριο τους τον θάνατο, την απέλαση…

Φυσικά η φιλάνθρωπη Ευρώπη επιδοτεί το ελληνικό κράτος για να διαχειρίζεται την υπόθεση, αρκεί οι μετανάστ(ρι)ες να μην περάσουν τα σύνορα και σκορπίσουν στην καθωσπρέπει πολιτισμένη Ευρώπη. Γιατί ως γνωστόν η κυρίαρχη προπαγάνδα, άλλοτε χρησιμοποιόντας τους συνομωσιολόγους ηλίθιους των προφητειών του Παΐσιου και άλλοτε την αστυνομοκρατία που “προστατεύει” από την “τρομοκρατία”, καλλιεργεί έμμεσα την πεποίθηση ότι οι μετανάστ(ρι)ες καθώς θαλασσοπνίγονταν στο Αιγαίο, σκοπό είχαν να διαχυθούν στην Ευρώπη μοιράζοντας τρομοκρατικά χτυπήματα. Η κατασκευή του δαιμονικού Άλλου είναι ότι πιο χρήσιμο ως εργαλείο στα χέρια της κυριαρχίας προκειμένου να μπουν ολόκληροι πληθυσμοί στο στόχαστρο. Η εκτόνωση του μίσους πάνω τους, από πιο προνομιούχες κοινωνικά ομάδες με κάθε τρόπο, είναι αποτέλεσμα μιας προσεκτικά καλλιεργημένης συνομοσιωλογίας και δαιμονοποίησης, που οφελεί. Οι τρομοκρατημένοι ευρωπαίοι πολίτες δικαιολογούν την αστυνομοκρατία, το κράτος καταστολής “που κάνει ότι μπορεί αλλά πρέπει να προστατεύσει τους πολίτες του”, το κράτος έκτακτης ανάγκης που κάνει το crash test της αποδοχής και νομιμοποίησής του πάνω στην ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό.

Η επιτυχία του crash test μπορεί μεν να πατάει πάνω σε θανάτους εξαθλιωμένων ανθρώπων, σε πνιγμένους, σε απελάσεις,  αλλά αυτό φυσικά και δεν θα μετρήσει στους σχεδιασμούς του κράτους. Όταν λέμε κράτος μπορούμε να το εικονοποιήσουμε ως κτήνος, αλλά η παγίδα είναι να θεωρήσουμε πως το κτήνος έχει καρδιά και πως μπορεί να υπάρξει η μικρή πιθανότητα το κτήνος να αισθανθεί έστω και λίγο οίκτο, όπως αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους. Το κτήνος αυτό είναι ξεκάθαρα η μηχανή της κυριαρχίας. Μια εκτελεστική μηχανή που δοκιμάζει την κοινωνική αποδοχή των λειτουργιών της καθως στοχοποιεί μη προνομιακές κοινωνικές ομάδες, ώστε να συνεχίσει στοχοποιόντας και εξαλείφοντας με την ευλογία του μικροαστού πολίτη πάντα, οτιδήποτε και οποιοδήποτε άτομο στέκεται εμπόδιο ή παρενοχλεί το δολοφονικό της έργο. Μέχρι να έχει εξασφαλίσει την απόλυτη υποταγή όλων.

V