“Ημέρα της Γυναίκας”: το ετήσιο πλυντήριο κάθε σεξιστή
“ημέρα της γυναίκας” και κάθε ανιστόρητος βλαξ που σέβεται τον εαυτό του θα γεμίσει με γλυκόλογα, σοκολάτες και λουλούδια όποια γυναίκα ξέρει ώστε να κάνει το χρέος του ως “καλός καγαθός άνδρας”, ως σωστός ιππότης, ως μεγαλόψυχος πρίγκηψ, ως ενσυνείδητος ή ασυνείδητος μαλάκας που τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως μουνιά, ως αναπαραγωγικές μηχανές, ως προσωπικές του χαρούμενες υπηρέτριες ή ως απλώς ένα όμορφο στολίδι της καθημερινότητάς του.
Αύριο είναι η “ημέρα της γυναίκας” και κάθε καταπιεσμένη ανιστόρητη που έχει υποστεί και κατόπιν ενσωματώσει τη φρίκη της πατριαρχίας στο πετσί της θα τα απολαύσει όλα αυτά, θα νιώσει επιτέλους ξεχωριστή, θα συγκινηθεί που ο καλός της επιτέλους την πρόσεξε και της έφερε ένα λουλούδι (ας είν’ και μαραμένο βρ’ αδερφέ…) και που θα-την-βγάλει έξω να γιορτάσουν μαζί την υπεροχή του και τη μοναδικότητά της ως παυσίπονο, υπηρέτρια, μάνα, ερωμένη, αδερφή και μπιμπελό.
Για όλους τους άλλους και για όλες τις άλλες, αύριο είναι μια ημέρα μνήμης και έμπνευσης. Θυμόμαστε και εμπνεόμαστε από τις χιλιάδες εργάτριες που στις 8 Μαρτίου 1857, στην Αμερική, διαδήλωσαν μαζικά απαιτώντας μείωση ωραρίου μισθωτής σκλαβιάς, διαδήλωσαν ενάντια στον ρατσισμό και υπέρ των ισων δικαιωμάτων εργατριών κι εργατών. Η 8η Μαρτίου βάφτηκε με το αίμα τους…
Στην Ελλάδα του 2017 όπου ακόμη συζητάμε ακόμη και με αναρχικούς άντρες για το αν ο φεμινισμός είναι ντεμοντέ, για το αν υπάρχει ζήτημα σεξισμού, για το αν έχει εξαλειφθεί η πατριαρχία (είναι τόση η γελοιότητα των επιχειρημάτων υπέρ της μη ύπαρξης πατριαρχίας πλέον κι όμως, δεν μπορούμε πια να γελάμε διότι πονάμε), η 8η Μαρτίου είναι μια καλή αφορμή για να σταθούμε απέναντι σε κάθε σεξιστή (τον πατέρα, τον αδερφό μας, τον σύντροφό μας, το αφεντικό μας, τον συνάδελφο που μας καλημερίζει με σάλια που στάζουν, τον περαστικό που σφυρίζει επειδή “του αρέσουμε” σαν να μας κάνει χάρη, τον κάθε μαλάκα που πουλάει τρελλίτσα ως προνομιούχος διότι ενοχλείται από τη φασαρία που κάνει η αντίδρασή μας) και να ονειρευτούμε ώστε να πραγματώσουμε έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας για όλες. Κι αν είναι να μας πουν “χαζορομαντικές γκόμενες”, ας είναι τουλάχιστον γι αυτό κι όχι επειδή θα ευγνωμονούμε τον κάθε καραγκιόζη που ξαφνικά θα μας λούσει μεγαλόψυχα με ροδοπέταλα, αυτή τη μία μέρα του χρόνου, τη σύγχρονη κολυμβήθρα του Σιλωάμ…
Υ.Γ.: Συγγνώμη, φίλε αναγνώστη, που το σχόλιό μου είναι κάπως καυστικό, ελλειμματικό, ατεκμηρίωτο, λίγο αγενές και κάπως νευρικό, αλλά ξέρεις εσύ, “περιμένω περίοδο”…Για σένα ακριβώς είναι γραμμένο.