Αθήνα: Kαταγγελία για τον τρανσμισογυνισμό και την ομοφοβία των αφεντικών της rebound

(και μια κριτική στη ματσίλα και τη cis-ετεροκανονικότητα  των goth και post punk subclutures ευρύτερα)

 

Σάββατο βράδυ.  Η κατεξοχήν νύχτα που οι str8 cis έλληνάντρες διασκεδάζουν με τον τρόπο που ξέρουν, τρώγοντας, πίνοντας και δολοφονώντας τους Άλλους με χίλιους δυο τρόπους, επιδεικνύοντας το μίσος τους σε  ότι δεν είναι τόσο χάλια όσο αυτοί. Είναι η ώρα που εκτονώνονται και αντλούν απόλαυση ασκώντας σεξουαλικοποιημένη βία σε καθε γυναικείο υποκείμενο που συναντούν, χλευάζοντας και ακυρώνοντας το φύλο των τρανς γυναικών και θηλυκοτήτων ειδικότερα εκφράζοντας την αποστροφή τους ενάντια στους πούστηδες, στις μετανάστριες, στις ρομά, τις εβραίες, στα τραβέλια και κάθε άλλο μίσος τους διαφορετικού που μπορούν να αγοράσουν και να καταναλώσουν απ’ το σουπερμάρκετ αυτής της κοινωνίας. Είναι η μέρα και η ώρα που ανθίζει   περισσότερο από κάθε άλλη στη βδομάδα η κουλτούρα του βιασμού, που γίνονται  περισσότερες ρατσιστικές, μισογυνικές, cis/ετεροσεξιστικές, τρανσμισογυνικές επιθέσεις είτε αυτές πραγματώνονται με την ήπια και κομψή εκδοχή των βλεμμάτων, των χαμηλόφωνων σχολίων στις παρέες, ως   τις βρισιές κυρίως θρασύδειλα από οδηγούς σε οχήματα που τρέχουν  μες στην έξαψη της οδηγικής τους αρρενωπότητας, των φωτογραφιών δίχως συναίνεση και την ανάρτηση τους για χλευασμό στα social media, τους ξυλοδαρμούς και προπηλακισμούς από οργανωμένες παρέες που περιφρουρούν την εθνική κι έμφυλη τάξη μέσα στην πόλη ιδίως αν κάποιο άτομο δε σιωπήσει και απαντήσει στη βία και στις προσβολές τους.

Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν μια παρέα από τραβέλια κι αδερφές αποφασίσαμε να πάμε να διασκεδάσουμε σε ένα απ’ τα διαχρονικά εναλλακτικόμάγαζα της ελληνικής αντικουλτού-ρας στο γνωστό στέκι που κινείται ανάμεσα στο post-punk και στο goth, τη rebound. Ένα απ’ τα μαγαζιά παράδειγμα της εθνικής ενότητας εδώ και χρόνια, καθώς αναρχικοί, αντίφα και φασίστες έχουν συνυπάρξει για χρόνια και διασκέδαζαν γιατί «η μουσική ενώνει και αυτή μετράει φίλε» και η πόρτα, η ιδιοκτησία και οι μπράβοι εξασφαλίζουν ότι δε θα γίνονται φασαρίες. Ο φίλος  μας που μπήκε πρώτος δε φαινόταν τόσο λευκός, μιλούσε σπαστά ελληνικά και είχε femme παρουσία. Αμέσως ο ιδιοκτήτης-μπράβος με το ελληνικό του βλέμμα διέκρινε τη μεταναστευτική του ιδιότητα που γινόταν πιο προκλητική μέσα απ’ την fabulous θηλυκότητα που εξέπεμπε και τον ρώτησε τι θέλει εδώ ετοιμάζοντας να του ρίξει πόρτα. Μετά έκρινε ότι στην υπόλοιπη παρέα μοιάζουμε με ελληνίδες τουλάχιστον και κάποια απο μας θαμώνας του μαγαζιού, οπότε είπε «μαζί σας είναι?» και χαλάρωσε και μας άφησε να μπούμε τουλάχιστον. Για όσους εκπλήσσονται γι’ αυτή τη ρατσιστική συμπεριφορά δεν αναρωτήθηκαν άλλωστε  γιατί η rebound είναι ένας σχεδόν ελληνικός χώρος στη γειτονιά με μια απ’ τις μεγαλύτερες κοινότητες μεταναστών και πλειοψηφικά μαύρων και ευρύτερα μη λευκών? πως διασφαλίζεται άραγε αυτή η εμετική καθαρότητα?

Αφού πληρώσαμε είσοδο και κατεβήκαμε κάτω λίγη ώρα πήγα να πάρω τηλέφωνο ένα ακόμα άτομο να έρθει και μόλις τέλειωσα πήγα να ξαναμπώ να επιστρέψω στην παρέα μου. Εκεί ο πορτιέρης με σταματάει μου λέει: «Έλα να σου πω, καλύτερα να μη φέρνεις τέτοιο κόσμο εδώ».»Τι εννοείς?» του απαντάω και συνεχίζει, «εσύ καλά έκανες και ήρθες με την παρέα σου, αλλά καλύτερα να μην έρθει άλλος τέτοιος κόσμος εδώ.» «Εννοείς να μην έρχομαι με πολύ κόσμο?» ρώτησα κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνω για να τον στριμώξω περισσότερο να πει καθαρά αυτό που θέλει. «Όχι να φέρνεις όσους θέλεις αλλά…» τότε μίλησα στη γλώσσα του διακηρύσσοντας παράλληλα περήφανα τις θέσεις που φέραμε ως παρέα στο φύλο και στη σεξουαλικότητα.»Εννοείς, να μη φέρνω πούστηδες και τραβέλια?» Τότε άρχισε να μασάει τα λόγια του μη θέλοντας να αναπαράγει τέτοιες λέξεις που στο πατριαρχικό κόσμο του είναι άλλωστε ότι πιο άσχημο και μειωτικό, σε αντίθεση με το δικό μου που είναι ότι πιο όμορφο και λαμπερό. «Εεεε κοίτα εδώ υπάρχει κόσμος πού έρχεται για συγκεκριμένο σκοπό να ακούσει μουσική, υπάρχει κόσμος που έρχεται καιρό δε θέλω να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο το μαγαζί»  πηγαίνω τη λογική που καταλαβαίνω ότι έχει ακόμα πιο πολύ στα άκρα γιατί ξέρω ότι στην κυρίαρχη τρανσμισογυνική κουλτούρα, οι τρανς θηλυκότητες υπερσεξουαλικοποιούμαστε, ταυτιζόμαστε με τη σεξουαλική εργασία. Και στην περίπτωση που είμαστε όντως σεξεργάτριες θεωρείται ότι είμαστε διαρκώς σε άγρα πελατών, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε ώρα εργασίας και διασκέδασης αφού η δουλεία μας δεν αναγνωρίζεται καν ως εργασία και στιγματίζεται στο κυρίαρχο. του λέω «τι φοβάσαι? ότι θα το κάνουμε μπουρδέλο?»  απαντάει «δεν το ενοούσα έτσι» (άρα κάτι τέτοιο ήθελα να πω αλλά στο πα πιο κομψά)»απλώς δε θέλω να μετατραπεί σε gay club το μαγαζί». Σε αυτό το σημείο ομολογεί ανοιχτά πλέον την ομοφοβία του, και ταυτόχρονα μας μοστράρει και την τρανσφοβική θέση ότι οι τρανς άτομα είναι κάτι σαν «προκλητικοί gay» οπότε στο μυαλό του τρεις τρανς γυναίκες και μια θηλυπρεπή αδερφή θα έκαναν το χώρο gay club. Τότε του λέω «εντάξει θα καλώ απο δω και πέρα στο μαγαζί μόνο   str8 κόσμο». Tότε συνεχίζει αμυντικοεπιθετικά και μου λέει «τώρα με το δίκιο σου και συ θύμωσες, εγώ σου λέω την άποψη μου και συ τη δική σου» (βαθιά δημοκράτης υποστηρικτής του βολταίρου και της ελευθερίας του λόγου) του απάντησα ότι η ομοφοβία και η τρανσφοβία δεν είναι άποψη και θέλω τα λεφτά μου πίσω και των τριών φιλενάδων μου να φύγουμε.» Και κάπως έτσι έληξε. Οι φίλες μου είχαν πάρει ποτό και το βαλαν σε πλαστικά ποτήρια κι έφυγαν, και το αφεντικό ευχαριστήθηκε που διασφαλίστηκε η cis-ετεροκανονικότητα και η ελληνικότητα του χώρου.

Τώρα εδώ θα κάνουμε ένα σχόλια για την εναλλακτική ελληνογκοθ ματσίλα ή για τον τρόπο που εκδηλώνεται η ομοφοβία και η τρανσφοβία στο φάσμα των goth  και post punk χώρων. Είναι κουλτούρα που τυπικά  είναι ανεκτό σώματα που διαβάζονται ως  αντρικά να εκφράζουν μια εμφάνιση που στερεοτυπικά αναγνωρίζεται ως θηλυκή όπως βάψιμο, δίχτυα, make up, eyeliner. Αυτό όντως σε πολλά πλαίσια και σε επίπεδο καταβολών έδωσε χώρο στις goth/punk κοινότητες να εκφραστούν τρανς θηλυκότητες, θηλυπρεπείς αδερφές, queer kinksters κλπ Όμως σε  κάποια συγκείμενα και ειδικά στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχούν και σε αυτή την κουλτούρα cis str8 άντρες, οπότε τα femme στοιχεία εμφάνισης περιορίζονται και αστυνομεύονται και όταν υιοθετούνται σε μικρό βαθμό απ’  το μέσο cishet άντρα γκοθά ή post-πάνκη πρέπει  η ετεροκανονικότητα και η αρρενωπότητα να επιβεβαιώνεται με ένα πιο επιθετικό τρόπο, με μάτσο συμπεριφορές, με πιο οξυμένα ομοφοβικά, σεξιστικά και τρανσμισογνικά αστεία, με μια επιθετική στάση προς λοατκι υποκείμενα όταν εμφανίζονται μπροστά τους. Οι γκοθ θηλυκότητες cis ευρύτερα, ακριβώς επειδή βιώνουν μια παραπάνω σεξουαλικοποίηση στην κυρίαρχη πατριαρχική κουλτούρα και αναπαρίστανται λόγω του ντυσίματος τους ως διαρκώς διαθέσιμες, είναι εκτεθειμένες σε ένα συνεχές slut-shaming  από τις αρρενωπότητες κάθε είδους και σε αυτό απολαμβάνουν να συμμετέχουν οι σιχαμένοι ματσο γκοθάδες εναλλακτικοί ελληνάντρες. . Ταυτόχρονα η λευκότητα αυτής της κουλτούρας έδινε χώρο και σε εθνικιστές και ακροδεξιούς να την αξιοποιούν ως πεδίο προπαγάνδας και ενίσχυσης τους, κάτι στο οποίο δεν εμποδίστηκαν λόγω της ανοχής τους από μεγάλο μέρος της κοινότητας.

Όσοι λοιπόν πηγαίνουν στη rebound να ξέρουν ότι στηρίζουν έναν ρατσιστικό, ομοφοβικό και τρανσφοβικό χώρο που αποκλείει πελάτες με έμφυλα κι εθνικά κριτήρια. Η δική μας προτροπή είναι να κράξουν το χώρο και μην ξαναπατήσουν εκεί μέσα. Η μάτσο ετεροκανονική κανονικοποίηση του γκοθ και του post-punk πρέπει να τελειώσει, πρέπει να το πάρουμε πίσω οι ανώμαλες, οι πουστάρες, οι αντίφα, οι λεσβιάρες οι θηλυπρεπείς, τα τραβέλια, οι τσούλες, οι kinksters μαζί με τις μετανάστριες και της μη λευκές.  Χρειάζεται re-queering και αφελληνοποίηση του γκοθ κόντρα στο μάτσο  ελληνογκοθά και τη σιχαμένη κανονικότητα που αποπνέει με όλη την ύπαρξη του. Kαμία ανοχή σε κανένα ομοφοβικό, τρανσφοβικό περιστατικό ποτέ και πουθενά.

Να διαβρώσουμε και να εκτρέψουμε με τις ανωμαλίες μας όλες τις subculture και όλους τους χώρους διασκέδασης. Cis str8 δε θα σας αφήσουμε να ησυχάσετε στις αηδιαστικές νόρμες σας ποτέ

 

αγριεμένα τραβέλια

(mpalothia)