Κράτος και δημοκρατία

Όταν πλαννάται η σκέψη πως κράτος με κράτος διαφέρει, τότε το κράτος μας αρπάζει από τα μαλλιά και μας σέρνει μπρος στην ωμή του εικόνα. μια εικόνα ίδια κι απαράλλαχτη σε κάθε της εκδοχή.
Το στοίχημα από την αρχή που παίζεται είναι αν θα μηχανοποιηθείς και θα μπεις στα εκατομμύρια εξαρτήματα του κράτους χωρίς καρδιά και βάθος ή όχι. Είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση για το κράτος θα παραμένεις αναλώσιμο εξάρτημα ή αναλώσιμο κρέας που θα σε λιώσει στους μηχανισμούς του μέχρι να σε τσακίσει.
Όταν στήριγμα και παρηγοριά αποτελεί μια επιδιωκόμενη δημοκρατία που θα κάνει πιο “πολιτισμένη και αξιοπρεπή” την λειτουργία του κράτους, το κράτος μπορεί να ισοπεδώνει τις ζωές μας. μπορεί να σκίζει τα όνειρα και τις σκέψεις μας πριν καν εμείς φτάσουμε να τα αντιληφθούμε.
Όταν διαχωρίζουμε το πολιτισμένο ‘επίπεδο” και την ωμότητα μεταξύ δύο ή πολλών κρατών, της “διαφωτισμένης” ευρώπης και της “brutal” ανατολής (τα γράφω όπως διατυπώνονται και λέγονται αλλά όχι από μένα), ζυγίζουμε αριστεροσύνη κρατών και ακροδεξιάς, το κράτος εξακολουθεί να δουλεύει το ίδιο καλά. Γιατί είτε φανεί αριστερό, είτε φανεί ακροδεξιό, είτε φιλευλεύθερο, είτε συντηρητικό, δεν αλλάζει ποτέ τίποτα στη ζοφερή του λειτουργία.
Το μόνο που χρειάζεται είναι μία προνομιούχα τάξη να το συντηρεί, να το λαδώνει στα γρανάζια είτε με το αίμα μας, είτε με τον ιδρώτα μας, να το θρέφει. Μια προνομιούχα τάξη που η ύπαρξή της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την λειτουργία του κράτους. “Και το συμφέρον της να επιβιώνει η μηχανή αποκαλούμε πατριωτισμό.”(Μπακούνιν 1869)
Όταν το κράτος σε κυνηγάει να σε αλέσει, να διαλύσει οτιδήποτε σε κρατά στη ζωή, να χαλιναγωγήσει το μυαλό μου, να αποσυνθέσει την προσωπικότητά σου, να σκορπίσει τις αξίες και τα ιδανικά μου, όταν σου κατεβάζει γκλομπ στα πλευρά, αλυσίδες στα χέρια, σε πετάει έξω από το σπίτι που ζεις, σου κόβει την πρόσβαση σε νερό και ρεύμα, με κάνει να νιώθω άχρηστη να του προσφέρω τις υπηρεσίες μου επειδή δεν έγινα υπάλληλος της γραφειοκρατείας που το συντηρεί, όταν περισσεύεις για το κράτος ή όταν δεν έχω μπει στην διαδικασία της ολοκληρωτικής μηχανοποίησης, όταν δεν μπορεί να ελέγξει τι σκέφτομαι και όταν σηκώνεις ανάστημα μπροστά του (ασχέτως ύψους), τότε εσύ κι εγώ, δεν έχουμε τίποτε κοινό με την αγάπη για την πατρίδα και την λησμονημένη της “δημοκρατία” που παρουσιάζεται ως πανάκεια και λύση, αλλά που ποτέ δεν έλυσε τις αλυσίδες χιλιάδων δούλων και γυναικών στην αρχαιότητα.
Αν σε αυτό τον πόλεμο διαλέξεις θέση στο πλευρό καταπιεσμένων κι αδικημένων, τότε δεν απορούμε για τα χιλιάδες πρόσωπα του εχθρού και δεν αναζητώ να εξασφαλίσω μια πιο προνομιούχα επιβίωση για το τομάρι μου, ούτε ελπίζεις σε κάτι που είναι ήδη νεκρό από την δημιουργία τους ως έννοια, στο έθνος, στην πατρίδα, στην φυλή.

Vectrum