Η επαναστατική ιδέα ενός κόσμου «χωρίς δουλειές» | Το κίνημα Post-Work

Ελεύθερη μετάφραση: Αμάντα Πατσοπούλου για το #IforInterview

Αγγλικό κείμενο: www.theguardian.com Ηχητική αφήγηση πρότυπου στα Αγγλικά: Podcast narration, Cover illustration by Nathalie Lees

(Οι επικεφαλίδες των ενοτήτων είναι προσθήκη της μεταφράστριας)

Η εργασία είναι ο αφέντης μας. Οι περισσότεροι από εμάς δε μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία χωρίς «δουλειά» αφού η εργασία έχει πλήρως διεισδύσει στην καθημερινή ζωή και την κυριαρχεί. Για τους αμφισβητίες, παρακάτω αναγράφονται κάποια από τα γεγονότα που αποκαλύπτουν πόσο μας εξουσιάζει η εργασία:

• Η εμμονή μας με την «εργασιακή αποκατάσταση» ξεκινά να μας καταβάλει δια μέσου της εκπαίδευσης (από την εφηβική τουλάχιστον ηλικία).
• Ακόμα και άνθρωποι ΑΜΕΑ, με ξεκάθαρη ανάγκη για παροχή κοινωνικής πρόνοιας, συχνά αναγκάζονται να ψάχνουν μανιωδώς για εργασία κατά τις κοινωνικές επιταγές.
• Οι «σουπερσταρ» των διάφορων εταιριών περηφανεύονται -αντί να ντρέπονται- για τα επικά ωράρια τους.
• Οι πολιτικοί εξιδανικεύουν το πρότυπο των σκληρά εργαζομένων πολιτών.
• Παρέες, φίλοι και ζευγάρια καταπιάνονται σε ατέλειωτες συζητήσεις, ανταλλάσσοντας επιχειρηματικές ιδέες που θα τους «σώσουν».
• Οι τεχνικές εταιρίες (κατά κύριο λόγο) έχουν πείσει την πλειοψηφία των υπαλλήλων τους πως η εργασία σε 24ωρη βάση είναι ένα ευχάριστο «παιχνίδι», ενώ οι κολοσσοί της Gig Economy (ΣτΜ: μια κατάσταση της οικονομίας στην οποία κυριαρχούν οι ευέλικτες και προσωρινές μορφές εργασίας) ισχυρίζονται πως η 24ωρη εργασιακή δέσμευση ισοδυναμεί με την «ελευθερία»!
• Οι εργαζόμενοι πλέον απεργούν λιγότερο και συνταξιοδοτούνται σε μεγαλύτερη ηλικία.
• Η ψηφιακή τεχνολογία, μέσα σε όλα όσα κατάφερε για την εργασιακή εξέλιξη, επέτρεψε στην εργασία να εισβάλει στον ελεύθερο προσωπικό χρόνο του εργαζόμενου.

Μέσω των παραπάνω και πολλών ακόμα τρόπων, η δουλειά σχηματοποιεί ολοένα και περισσότερο τη ρουτίνα και την ψυχοσύνθεσή μας. Η Joanna Biggs, στο βιβλίο της «All Day Long: A Portrait of Britain at Work/2015″ αναφέρει:  Η εργασία δεν είναι παρά το μέσον με το οποίο τελικά προσδίδουμε νόημα στη ζωή μας όταν παραμερίσουμε τη θρησκεία, τα πολιτικά κόμματα και την κοινωνική μας ευαισθησία.

Η δύναμη της εργασίας στην κοινωνική κατάταξη.

Ως πηγή διαβίωσης, πόσο μάλλον ως ευημερίας, η εργασία είναι πλέον ανεπαρκής για ολόκληρες κοινωνικές τάξεις. Στην Αγγλία, τα 2/3 των ατόμων σε κατάσταση φτώχειας – σχεδόν 8 εκατομμύρια πολίτες – βρίσκονται σε εργατικά νοικοκυριά ενώ στις ΗΠΑ, ο μέσος μισθός παραμένει στάσιμος εδώ και μισό αιώνα.

Ως κύρια αιτία της κοινωνικής κινητικότητας και της αυτοεκτίμησης, η εργασία αυξανόμενα αποτυγχάνει ακόμα και για τους περισσότερο καταρτισμένους πτυχιούχους – τους υποτιθέμενους νικητές στο παιχνίδι της ανοδικής μετακίνησης ανάμεσα στα  κοινωνικά στρώματα. Το 2017 οι μισοί εκ των Άγγλων τελειοφοίτων επίσημα ταξινομήθηκαν με το χαρακτηριστικό «Εργαζόμενοι σε μη σχετικό με τις σπουδές τους αντικείμενο». Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ, «η πίστη στην εργασία καταρρέει για τις ηλικίες 20 -30 χρονών», σύμφωνα με τον Benjamin Hunnicutt (επιφανής ιστορικός με εξειδίκευση στα εργασιακά).

«Πλέον δεν αναζητούν δουλειές για να ικανοποιηθούν ή για την κοινωνική προαγωγή τους κι αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι κάθε φορά που ένας  απόφοιτος με βλέμμα που ταξιδεύει σου φτιάχνει έναν καφέ latte».

Επιπρόσθετα, η εργασία είναι αυξανόμενα επισφαλής: περισσότερες συμβάσεις μικρού χρόνου ή zero-hour συμβόλαια, περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι με ασταθές εισόδημα, περισσότερες εταιρικές «αναδιαρθρώσεις» για όσους έχουν «πραγματικές δουλειές». Η εργασία, ως πηγή της βιωσιμότητας του καταναλωτισμού και της μαζικής ιδιοκατοίκησης – οι δύο βασικές επιταγές επιτυχίας της επικρατούσας δυτικής οικονομικής πολιτικής – καθημερινά υποτιμάται από τις τρέχουσες κρίσεις των χρεών και των στεγαστικών μας δανείων.  Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, εξαιρούνται οι «σοβαρά πλούσιοι», η εργασία τους εν τέλει, κρινόμενη ως προς το οικονομικό της αντίκτυπο στη ζωή του καθενός, δεν είναι τόσο σημαντική  όσο σημαντική θα ήταν μια πιθανή κληρονομιά μετρητών ή η ιδιοκτησία ενός σπιτιού (όσα δηλαδή παλεύουν ούτως ή άλλως να πετύχουν μέσω της καθημερινής εργασίας τους).

η συνέχεια του άρθρου εδώ