Υπάρχεις;
Υπάρχεις;
Αόρατος ανθρωπάκος απόψε…
Μια γελάς,
μια κλαις.
Παλιάτσος στο σπίτι σου
ακόμα μια νύχτα.
Κρατάς το πινέλο με χάρη.
Δάχτυλα κρυσταλλωμένα,
χρωματίζουν το περιστέρι στη θηλιά.
Όνειρα βαλσαμωμένα…
Ένα φεγγάρι μετέωρο
θεατής της φωνής σου.
Κάποιες ευχές ραγισμένες στα πανιά σου…
Μη λυπάσαι.
Αυτή η άγνωστη όψη στον καθρέφτη
είναι το πρόσωπό σου
ζωγραφισμένο απ’ τις σκιές.
Σου μένουν ακόμα το χαμόγελο,
το χειροκρότημα,
η υπόκλιση,
το κλείσιμο της αυλαίας…