Ανοιχτή επιστολή από απεργό πείνας στην Αμυγδαλέζα

Η πικρία και η οργή για το θάνατο του 25χρονου κρατουμένου Μοχάμεντ Ασφάκ αλλά και η αγανάκτηση για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και την επέκτασή της ακόμα και μετά τους δεκαοχτώ μήνες, έχουν ωθήσει εκατοντάδες κρατουμένους στο Κέντρο Κράτησης της Αμυγδαλέζας σε δυναμική απεργία πείνας από τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου. Σε ανοιχτή επιστολή του προς κάθε άνθρωπο που μπορεί να ευαισθητοποιηθεί και να σταθεί αλληλέγγυος στον αγώνα των μεταναστών, κρατούμενος απεργός πείνας από την Αμυγδαλέζα  μιλά εκ μέρους και των συγκρατουμένων του και βγάζει προς τα έξω μια κραυγή αγανάκτησης, οργής αλλά και αποφασιστικότητας. Τα στοιχεία του κρατουμένου βρίσκονται στη διάθεση της “Εφ.Συν.”.

Ακολουθεί το μεταφρασμένο γράμμα του κρατουμένου:

Παίρνω τη πρωτοβουλία εκ μέρους των προσφύγων που κρατούνται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα (Μενίδι)*, να γράψω για τη συμπεριφορά της αστυνομίας προς εμάς τους αλλοδαπούς. Υπάρχουν πάρα πολλοί πρόσφυγες που είναι κρατούμενοι παραπάνω από δύο χρόνια και ακόμα δεν τους αφήνουν ελεύθερους. Τους συμπεριφέρονται με έναν άσχημο τρόπο που δεν είναι ανθρώπινος. Υπάρχουν πάρα πολλοί ασθενείς, που βρίσκονται μαζί μας και δεν τους παρέχουν ιατρική περίθαλψη, δεν τους πάνε στο νοσοκομείο, ούτε καν τους μεγάλους στην ηλικία, αυτούς που έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 50 και φτάνουν ως και τα 70.

Πέθανε ο MUHAMMAD ASFAQ, Πακιστανός υπήκοος, την Τρίτη 11 Νοέμβρη στο στρατόπεδο (Μενίδι)*. Ήταν 25 ετών και είχε μείνει δύο χρόνια μέσα στο στρατόπεδο. Η αιτία θανάτου, ήταν ασθένεια που δεν αντιμετωπίστηκε, ήταν άρρωστος και δεν τον πήγανε στο νοσοκομείο. Συγκεκριμένα δεν του παρείχαν πρώτες βοήθειες την κατάλληλη στιγμή και παρέμεινε δύο ώρες ξαπλωμένος στο πάτωμα, μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο και πέθανε μέσα στο ασθενοφόρο. Υπάρχουν περίπου 1500 πρόσφυγες και μετανάστες στο Μενίδι*, μεταξύ τους, είναι πολλοί που είναι ασθενείς και δεν τους παρέχουν φάρμακα. Όχι μόνο για αυτούς, αλλά ιδιαίτερα για τις ασθένειες τις ψυχολογικές και ψυχιατρικές, δεν υπάρχει καμία φροντίδα. Και δεν επιτρέπεται η κράτηση τους, με βάση το νόμο, επειδή είναι ψυχικά ασθενείς.

Και υπάρχει πάρα πολύς ρατσισμός απ’ την αστυνομία, απέναντι στους πρόσφυγες, που φτάνει μέχρι τον ξυλοδαρμό.

Και ο γιατρός που βρίσκεται μέσα σε αυτό το στρατόπεδο, δεν μπορεί πολλές φορές να ανταπεξέλθει, σε κάποιες πολύ σοβαρές περιπτώσεις και δίνει επείγουσες εντολές μεταφοράς των περιστατικών προς τα μεγάλα νοσοκομεία, μέσα απ’ την αστυνομία. Ποτέ όμως δεν γίνεται μεταφορά των ασθενών απ’ την αστυνομία.

Δεν έχουμε αρκετά φάρμακα εδώ, για τους ασθενείς και μας λείπουν πάρα πολλά πράγματα, τα οποία θα έπρεπε να είναι διαθέσιμα σε κάθε στρατόπεδο. Όπως τα καθαριστικά, τα είδη υγιεινής και πολλά άλλα.

Και αν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στις πατρίδες μας, αναγκαστικά πρέπει να περιμένουμε παραπάνω από έξι μήνες, για να παρέχουμε στην αστυνομία, τα απαραίτητα έγγραφα για τον επαναπατρισμό μας.

Κάναμε πολλές φορές απεργία πείνας για τρεις μέρες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Πάντως τώρα είμαστε σε απεργία πείνας μέχρι να βρούμε λύση και ζητάμε από σας να μας βοηθήσετε, εσείς που είστε έξω, για την ελευθερία μας. Κι ευχαριστώ.

Σ.Κ., κρατούμενος στην Αμυγδαλέζα – 17/11/2014

* με τον όρο “Μενίδι”, οι κρατούμενοι αναφέρονται στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας.

Γιώργος Δρούκας

efsyn.gr