Δια – λόγου χρωμάτων…

Αντάμωσες τα μάτια σου
στα σοκάκια
των σπλάχνων σου.

Τα χρώματα δεν φάνηκαν.
Ξεγλίστρησαν απ’ την
χαραμάδα της φωνής.
Μήπως θεριέψουν τις σκιές..
Μήπως λυτρώσουν την υφή
από την αγωνία του πρωτόγνωρου.

Άκου…
Το δάκρυ τραγουδά
την αγιοσύνη.
Μετέωρα φτερά αγίων,
στην πιο αόρατη πύλη
του Παραδείσου,
ανακαλύπτουν τα χρώματα
που ξέχασαν οι άνθρωποι
όταν εξερευνούσαν
την πνοή της σύστασής σου.

Μια η ηλιαχτίδα στην άκρη του νου
φωτίζει τις μέρες του μέλλοντος.
Το χαμόγελο αναγεννιέται
στον καμβά του Θεού…

Ελένη Ιωαννάτου
26/5/2015