Εργολαβικοί, οι σύγχρονοι σκλάβοι – της Ηλέκτρας Προσήλια

Με ψιλά γράμματα πέρασε η παύση εργασίας 4 εργολαβικών στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ Ηρακλής στο Βόλο την περασμένη Δευτέρα.

Οι 4 εργαζόμενοι απασχολούνταν στην πλάστιγγα αλλά και στις 3 πύλες του εργοστασίου, ενώ αντικαταστάθηκαν από εργαζόμενους σε εταιρεία security, ενώ σε όλα τα χρόνια απασχόλησής τους δεν είχε σημειωθεί κανένα πρόβλημα με άλλους εργαζομένους αλλά και με την εταιρεία.

Οι συνθήκες εργασίας των εργολαβικών στα εργοστάσια του Βόλου πλέον είναι ανεξέλεγκτες. Εργασία κατά κύριο λόγο χωρίς μέτρα ασφαλείας, ελάχιστες αποδοχές και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα αποτελούν το βασικό πλαίσιο εργασίας. Πολλές φορές ο ίδιος εργαζόμενος που θα ολοκληρώσει οχτάωρο σε ένα εργοστάσιο θα συνεχίσει με δεύτερο οχτάωρο στην ίδια μέρα σε άλλο εργοστάσιο της περιοχής, ακόμη και υπογράφωντας με όνομα άλλου εργολαβικού, προκειμένου να βγει το πρόγραμμα του εργολάβου.

Παράλληλα σε αρκετά εργοστάσια καλλιεργείται η νοοτροπία να θεωρούνται απειλή οι εργολαβικοί απέναντι στους μόνιμους εργαζόμενους. Και αυτό γιατί σε κάθε απόλυση μόνιμου προσωπικού, η εργοδοσία μπορεί να αντικαθιστά την “απώλεια” εργασιακού δυναμικού, με εργολαβικούς εργάτες που δεν έχουν δικαίωμα να αντισταθούν ή να αντιδράσουν σε μειώσεις αποδοχών, μέτρα εκ περιτροπής εργασία και άλλες εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Άλλωστε η εταιρεία δεν φέρει καμιά ευθύνη απέναντι σε εργολαβικούς εργάτες.

Όμως συνυπεύθυνα με τις εταιρείες που καταπατούν εργασιακά δικαιώματα είναι και τα εκάστοτε σωματεία εργαζομένων.

Στις περισσότερες περιπτώσεις τα σωματεία εξυπηρετούν περισσότερο τα συμφέροντα της εργοδοσίας παρά των εργαζομένων που εκπροσωπούν.

Πιο πολλές είναι πλέον οι ανακοινώσεις που εκφράζουν τη λύπη του σωματείου για ένα εργατικό ατύχημα (όταν καταγράφονται επίσημα, εκτός από περιστατικά θανάτων), παρά οι καταγγελίες για την παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι οι εργαζόμενοι να μην εχουν καμιά εμπιστοσύνη στην καθαρή έννοια του συνδικαλισμού και να βρίσκονται ανυπεράσπιστοι όταν βάλλονται από αντεργατικά μέτρα που επιβάλλει ανεξέλεγκτα η εργοδοσία.

Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο εργολαβικούς εργαζόμενους ή αποκλειστικά εργάτες εργοστασίων, αλλά ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας που καθημερινά βάλλεται από εργοδοτικές αυθαιρεσίες και καταπατήσεις εργασιακών δικαιωμάτων, που συχνά καλύπτονται και από το ισχύον νομικό πλαίσιο.

Είναι χρέος όλων μας να αναλογιστούμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στην προάσπιση των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, πέρα από το εκάστοτε προσωπικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς στον χώρο δουλειάς του, καθώς η εργασιακή εκμετάλλευση που παρατηρείται δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένους εργασιακούς κλάδους, αλλά αποτελεί ένα συνολικότερο καθεστώς που επηρρεάζει εργαζομένους τόσο στη βιομηχανία όσο και στον κλάδο του επισιτισμού (μαύρη και απλήρωτη εργασία, μειωμένα μεροκάματα κ.α), στον κλάδο της υγείας (ελλείψεις σε προσωπικό, μειώσεις μισθών κλπ), στον κλάδο των εμποροϋπαλλήλων (ανύπαρκτα επιδόματα και άδειες ή ρεπό, πολλές ώρες ανασφάλιστης εργασίας, απειλές απολύσεων κ.α), και πάει λέγοντας.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων απέναντι στις αδικίες που συντελλούνται εις βάρος τους και η συλλογική υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν αποτελεί θέμα μόνο συνείδησης ή ιδεολογίας, αλλά αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.

Vectrum