Φυσικά και δε μισούν όλοι οι άντρες τις γυναίκες
Το παρακάτω είναι μετάφραση του άρθρου που έγραψε η Laurie Penny για το New Statesman.
Η Laurie Penny είναι δημοσιογράφος, φεμινίστρια, geek και συγγραφέας. Γράφει και μιλάει για θέματα φύλου, κοινωνικής δικαιοσύνης, ποπ κουλτούρας για τα The Guardian, The New York Times, Vice, Salon, The Nation, The New Inquiry κ.α.
Βρείτε το πρωτότυπο εδώ: (κλικ)
_________________________________
Η Laurie Penny για το σεξισμό: Φυσικά και δε μισούν όλοι οι άντρες τις γυναίκες. Αλλά όλοι οι άντρες οφείλουν να γνωρίζουν πως επωφελούνται από το σεξισμό
Αυτό θα πονέσει. Τους τελευταίους μήνες έχει υπάρξει σχεδόν αδύνατο να ανοίξω μια εφημερίδα ή την τηλεόραση χωρίς να συναντήσω μια ιστορία για ακόμα ένα ανήλικο κορίτσι που βιάστηκε, για ακόμα μία γυναίκα πολιτικό που παρενοχλήθηκε, για ακόμα μία τρανς γυναίκα που δολοφονήθηκε. Όμως καθώς γυναίκες, κορίτσια και ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανδρών που είναι σύμμαχοι αρχίζουν να μιλάνε ενάντια στο σεξισμό και την ανισότητα, συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα: μερικοί άνθρωποι παραπονιούνται πως το να μιλάς για την προκατάληψη είναι από μόνο του μια μορφή προκατάληψης.
Αυτές τις μέρες, πριν μιλήσουμε για μισογυνισμό, ως γυναίκες μας ζητείται να τροποποιήσουμε το λόγο μας ώστε να μην πληγώσουμε τα συναισθήματα των ανδρών. Μη λες «Οι άντρες καταπιέζουν τις γυναίκες» – αυτό είναι σεξισμός, ισότιμος σεξισμός με αυτόν που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, ίσως και μεγαλύτερος. Αντ’ αυτού να λες «Μερικοί άντρες καταπιέζουν τις γυναίκες». Ό,τι και να κάνεις μη γενικεύεις. Αυτό είναι κάτι που κάνουν οι άντρες. Όχι όλοι οι άντρες – απλά μερικοί άντρες.
Αυτός ο τύπος σημειολογικής διαφωνίας είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να κάνεις τις γυναίκες να το βουλώσουν. Στο κάτω-κάτω οι περισσότερες από εμάς μεγαλώσαμε μαθαίνοντας πως το να είσαι καλό κορίτσι σημαίνει να βάζεις τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων πάνω από τα δικά σου. Δεν πρέπει να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε αν υπάρχει μια πιθανότητα αυτό να αναστατώσει κάποι@ άλλ@, ή ακόμα χειρότερα να τ@ θυμώσει! Έτσι πνίγουμε τους λόγους μας με απολογίες, κομπιάσματα και ανακουφιστικούς ήχους. Καθησυχάζουμε τους φίλους και τους αγαπημένους μας πως «εσύ δεν είσαι ένας από αυτούς τους άντρες που μισούν τις γυναίκες».
Αυτό που δε λέμε είναι το εξής: φυσικά και δε μισούν όλοι οι άνδρες τις γυναίκες. Η κουλτούρα μας είναι αυτή που μισεί τις γυναίκες, οπότε οι άντρες που μεγαλώνουν μέσα σε μια σεξιστική κουλτούρα έχουν την τάση να λένε και να κάνουν σεξιστικά πράγματα, συχνά χωρίς να το θέλουν. Δεν σας κρίνουμε για το ποιοι είστε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε σας ζητάμε να αλλάξετε τη συμπεριφορά σας. Το τι νιώθετε για τις γυναίκες στην καρδιά σας είναι μικρότερης άμεσης σημασίας από το πώς τους φέρεστε σε καθημερινή βάση.
Μπορεί να είσαι ο πιο ήπιος, γλυκός άντρας στον κόσμο και πάλι να επωφελείσαι από το σεξισμό. Έτσι λειτουργεί η καταπίεση. Χιλιάδες άνθρωποι που κατά τα άλλα είναι αξιόλογ@ πείθονται να συμπορευτούν με ένα άδικο σύστημα γιατί έτσι αποφεύγουν τις πολλές σκοτούρες. Η κατάλληλη απάντηση όταν κάποι@ απαιτεί μια αλλαγή σε αυτό το άδικο σύστημα είναι το να τ@ ακούσεις αντί να απομακρυνθείς ή να φωνάζεις, όπως θα έκανε ένα παιδί, πως αυτό δεν είναι δικό σου λάθος. Και δεν είναι δικό σου λάθος. Είμαι σίγουρη πως είσαι αξιαγάπητος. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχεις την ευθύνη να κάνεις κάτι γι αυτό.
Χωρίς να αναφερόμαστε σε βαρετά στερεότυπα σχετικά με το μουλτιτάσκινγκ θα έπρεπε όλ@ να συμφωνήσουμε πως είναι σχετικά εύκολο ο ανθρώπινος εγκέφαλος να κρατάει ταυτόχρονα περισσότερες από μια ιδέες. Ο εγκέφαλος είναι ένα μεγάλο, πολύπλοκο όργανο, περίπου στο μέγεθος και το βάρος ενός αποκρουστικού σαπισμένου κουνουπιδιού, και έχει χώρο για πολλές πλοκές κακών τηλεοπτικών σειρών και για το τηλέφωνο τ@ πρώην σου που πραγματικά δε θα έπρεπε να καλέσεις μετά από έξι σφηνάκια βότκας. Εάν δεν μπορούσε να διαχειριστεί μεγάλες θεμελιώδεις ιδέες ταυτόχρονα με τις μικρότερες προσωπικές [ιδέες] δεν θα είχαμε καταφέρει ποτέ να κατεβούμε από τα δέντρα και να χτίσουμε πράγματα όπως πόλεις και μούτλιπλεξ.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσεις στο μέσο άντρα πως ενώ εσύ, συγκεκριμένε άντρα, κάνεις τις καθημερινές σου δουλειές, τρως πατατάκια και παίζεις Bioshock 2, μπορεί να μη μισείς και να μη δημιουργείς πόνο στις γυναίκες, οι άντρες ως ομάδα – οι άντρες ως δομή – σαφώς και το κάνουν. Δεν πιστεύω πως η πλειοψηφία των αντρών είναι τόσο ανόητη ώστε να μην μπορεί να καταλάβει αυτό το διαχωρισμό, και αν είναι τότε πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας να τους σταματήσουμε από το να διοικούν σχεδόν κάθε διεθνή κυβέρνηση.
Με κάποιο τρόπο ακόμα παραμένει δύσκολο το να μιλήσεις στους άντρες για το σεξισμό χωρίς να συναντήσεις ένα τείχος αμυντικότητας που συγγενεύει με την απροκάλυπτη εχθρικότητα, ακόμα και τη βία. Ο θυμός είναι μια κατανοητή αντίδραση όταν μαθαίνεις πως εμπλέκεσαι σε ένα σύστημα που καταπιέζει τις γυναίκες – αλλά η λύση δεν είναι να στοχεύσεις αυτό το θυμό σου πάλι στις γυναίκες. Η λύση δεν είναι να σταματήσεις τη συζήτηση κατηγορώντας μας για «αντίστροφο σεξισμό», λες και αυτό κάπως θα ισορροπήσει το πρόβλημα και θα σε κάνει να σταματήσεις να νιώθεις άβολα.
Ο σεξισμός θα έπρεπε να είναι άβολος. Είναι επίπονο και εξοργιστικό να είσαι η αποδέκτης μισογυνιστικών επιθέσεων και είναι επίσης επίπονο να τις βλέπεις να συμβαίνουν και να ξέρεις πως εμπλέκεσαι, ακόμα και αν ποτέ σου δεν το επέλεξες. Πρέπει να αντιδράς όταν σου λένε πως ένα γκρουπ στο οποίο είσαι μέλος ενεργά ξεσκίζει άλλ@ς ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιδράς όταν @ γιατρός σου βαράει το γόνατο με το σφυρί τ@ για να τεστάρει τα νεύρα σου. Αν το γόνατό σου δεν κουνηθεί, κάτι δεν πάει καλά.
Το να λες «όλοι οι άντρες εμπλέκονται σε μια κουλτούρα σεξισμού» – όλοι οι άντρες, όχι απλά μερικοί άντρες – μπορεί να ακουστεί σαν κατηγορία. Στην πραγματικότητα είναι μια πρόκληση. Εσύ, συγκεκριμένε άντρα, με τα συγκεκριμένα όνειρα και επιθυμίες που έχεις, δε ζήτησες να γεννηθείς σε έναν κόσμο όπου το να είσαι αγόρι σου έδωσε κοινωνικά και σεξουαλικά πλεονεκτήματα έναντι των κοριτσιών. Δε θέλεις να ζεις σε έναν κόσμο όπου μικρά κορίτσια βιάζονται και μετά το δικαστήριο τους λέει ότι το προκάλεσαν εκείνες, όπου η γυναικεία εργασία αμείβεται πενιχρά ή και καθόλου, όπου μας αποκαλούν τσούλες και πόρνες επειδή ζητάμε απλή σεξουαλική ισότητα. Δεν επέλεξες τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που μπορείς όμως να επιλέξεις, αυτή τη στιγμή, είναι το τι θα συμβεί μετά.
Ως άντρας μπορείς να επιλέξεις να βοηθήσεις στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου κόσμου για τις γυναίκες – αλλά και για τους άντρες επίσης. Μπορείς να επιλέξεις να ασκείς κριτική στο μισογυνισμό και τη σεξουαλική βία όπου και αν τα συναντάς. Μπορείς να επιλέξεις να πάρεις ρίσκα και να ξοδέψεις ενέργεια βοηθώντας γυναίκες, προωθώντας γυναίκες και με το να φέρεσαι στις γυναίκες που υπάρχουν στη ζωή σου ως πραγματικά ισότιμες με εσένα. Μπορείς να επιλέξεις να σταθείς όρθιος και να πεις όχι και, κάθε μέρα, όλο και περισσότεροι άντρες και αγόρια κάνουν αυτή την επιλογή. Η ερώτηση είναι – θα είσαι ένας από αυτούς;