Οι αναρχικοί ενάντια στον ναζισμό: 1921-1944 H διάλυση της FAUD από τον Χίτλερ
Οι αναρχικοί ενάντια στον Χίτλερ: Η παράνομη FAUD στην Ρηνανία
Στις 5 Νοέμβρη 1937, ο Julius Nolden, ένας εργάτης ατσαλιού από το Ντούισμπουργκ, καταδικάστηκε από το «Δικαστήριο του Λαού» στο Βερολίνο, σε φυλάκιση δέκα ετών με την κατηγορία της «προετοιμασίας πράξης υψίστης προδοσίας με επιβαρυντικές περιστάσεις». Ο Nolden είχε διατελέσει επικεφαλής της FAUD (της αναρχοσυνδικαλιστικής Ελεύθερης Ένωσης των Γερμανών Εργατών, μέλους της Διεθνούς Ένωσης Εργατών) στην περιοχή της Ρηνανίας, όταν εξαρθρώθηκε η παράνομη οργάνωση από τη Γκεστάπο τον Ιανουάριο του 1937. Μαζί του συνελήφθησαν και άλλοι 88 αναρχοσυνδικαλίστριες και αναρχοσυνδικαλιστές που δικάστηκαν στην Ρηνανία το 1938.
Το 1921, η FAUD στο Ντούισμπουργκ είχε περίπου 5.000 μέλη. Έκτοτε οι αριθμοί μειώθηκαν και, μέχρι την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία το 1933, μόνο ελάχιστες μικρές ομάδες παρέμεναν. Για παράδειγμα, υπήρχαν περίπου 25 αγωνιστές ενεργοί στην περιοχή του Ντούισμπουργκ και η περιφερειακή ένωση της Ρηνανίας είχε περίπου 180-200 μέλη που κατέβαλαν συνδρομές.
Στη τελευταίο περιφερειακό συνέδριο, που έλαβε μέρος στην Ερφούρτη το 1932, η FAUD αποφάσισε πως αν καταλάμβαναν την εξουσία οι Ναζί, το ομοσπονδιακό γραφείο του Βερολίνου θα έπρεπε να κλείσει και να αντικατασταθεί από μια παράνομη γραμματεία(βασισμένη στην Ερφούρτη) και πως έπρεπε να υπάρξει αντίδραση με τη μορφή γενικής απεργίας. Η τελευταία απόφαση αποδείχτηκε ανεφάρμοστη: η FAUD σε όλη τη Γερμανία αποδεκατίστηκε από ένα κύμα συλλήψεων.
Τον Απρίλη και τον Νοέμβρη του 1933, ο δρ. Gerhardt Wartenburg, πρωτού υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τη χώρα, κατάφερε να βρει αντικαταστάτη για τον εαυτό του ως γραμματέα της FAUD, στο πρόσωπο του Emil Zehner, σιδερά από την Ερφούρτη. Ο Wartenburg διέφυγε στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ, όπου τον υποδέχτηκε -μαζί με άλλους Γερμανούς εμιγκρέδες- ο Ολλανδός αναρχοσυνδικαλιστής Albert de Jong. Ομοίως, η Διεθνής Ένωση των Εργατών(η IWA, τα αδελφωμένα συνδικάτα ελευθεριακής και επαναστατικής κατεύθυνσης) μετακίνησε την γραμματεία της στην Ολλανδία αλλά δεν μπόρεσε να αποτρέψει τα αρχεία της οργάνωσης από το να πέσουν στα χέρια των Ναζί.
Το φθινόπωρο του 1933, ο Εμίλ Ζένερ αντικαταστάθηκε από τον Ferdinand Gotze, μέλος του εργατικού κέντρου Σαξονίας, το οποίο διαχειρίζονταν ο Richard Thiede από την Λειψία. Εντωμεταξύ, το φθινόπωρο του 1934, ο Gotze κυνηγημένος από την Γκεστάπο, έφτασε στα δυτικά της Γερμανίας, όπου με την υποστήριξη της ολλανδικής ένωσης της IWA( την NSV) είχαν καταφέρει να εγκαθιδρύσουν μια παράνομη διεύθυνση της FAUD. Την ίδια περίοδο, και βιαστικά, στήθηκε στο Amsterdam μια γραμματεία της FAUD.
Ντούισμπουργκ, το κέντρο σύνδεσης και προπαγάνδας για τη δυτική Γερμανία.
Μέχρι και την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί, ο εργάτης Franz Bunged ηγούνταν της ομοσπονδίας του Ντούισμπουργκ. Φυλακίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Bogermoor χωρίς δίκη, το 1933. Ο Bunged αποφυλακίστηκε μέσα στο χρόνο αλλά δεν μπόρεσε να έχει την παραμικρή παράνομη δραστηριότητα, λόγω της αυστηρής παρακολούθησης στην οποία υποβάλλονταν . Την θέση του πήρε ο Julious Nolden, ένας άνεργος εργάτης ατσαλιού εκείνη την περίοδο. Ο Nolden είχε υπάρξει ταμίας του εργατικού κέντρου της Ρηνανίας. Ο Nolden συνελήφθη και αυτός από τη Γκεστάπο, που υποπτεύονταν πως η δουλειά του σε ένα εργοστάσιο αποτέφρωσης ήταν βιτρίνα για παράνομες επαφές με άλλα μέλη της FAUD.
Τον Ιούνη του 1933, λίγο μετά την απελευθέρωση του, ο Nolden συνάντησε τον Karolous Heber, μέλος της παράνομης διεύθυνσης της Ερφούρτης. Το αντικείμενο της συνάντησης τους ήταν η οργάνωση της δραπέτευσης στην Ολλανδία, συντρόφων που βρίσκονταν σε κίνδυνο, και το ξεκίνημα μιας αντιστασιακής οργάνωσης στις περιοχές της Ρηνανίας και του Ρουρ. O Nolden και οι σύντροφοι του, έστρωσαν τον δρόμο για ένα δίκτυο διακίνησης ανθρώπων προς το Άμστερνταμ και διακίνησαν υλικό αντιφασιστικής προπαγάνδας. Τα δικαστικά αρχεία αποκαλύπτουν πως κυκλοφορούσαν αντιναζιστικά φυλλάδια εκείνη την περίοδο με τον τίτλο-κάλυψη «Τρώτε Γερμανικά φρούτα για να παραμείνετε υγιείς», τα οποία ήταν τόσο δημοφιλή στους εργάτες ώστε μεταξύ τους χαιρέτιζε ο ένας τον άλλο με την φράση «έχεις φάει και εσύ Γερμανικά φρούτα σήμερα;»
Μετά το 1935 και την βελτίωση της οικονομικής εντός της χώρας, ήταν όλο και πιο δύσκολη η συνέχιση μιας αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης.
Πολλοί σύντροφοι είχαν βρει δουλειά ξανά μετά από χρόνια ανεργίας και δουλειών του ποδαριού και ήταν επιφυλακτικοί στο να εμπλακούν με την ενεργό αντίσταση. Η τρομοκρατία της Γκεστάπο έκανε τα υπόλοιπα. Επιπροσθέτως, η υποστήριξη από το Άμστερνταμ σταμάτησε το 1935.
Το ξέσπασμα της Ισπανικής επανάστασης το 1936, έδωσε μια ώθηση στην αναρχοσυνδικαλιστική δραστηριότητα εντός της Γερμανίας. Ο Nolden έκανε τις επαφές του σε Ντίσελντορφ, Κολονία και Ντούισμπουργκ, οργάνωσε συναντήσεις και ξεκίνησε συνδρομές για την συλλογή οικονομικής βοήθειας για τους Ισπανούς συντρόφους. Τον ίδιο καιρό, ο Simon Wehre, από to Aix-la-Chapelle (Άαχεν), χρησιμοποίησε το δίκτυο του εργατικού κέντρου της Ρηνανίας για την στρατολόγηση εθελοντών τεχνιτών, έτοιμων να πάνε στην Ισπανία. Το Δεκέμβρη του 1936, η Γκεστάπο, χάρη σε έναν φυτευτό ρουφιάνο, κατάφερε να ξεσκεπάσει την ύπαρξη ομάδων στις πόλεις Munchengladbach, Dulken and Viersen. Στο ξεκίνημα του 1937, η Ασφάλεια συνέλαβε 50 αναρχοσυνδικαλιστές από το Ντούισμπουργκ, το Ντίσελντορφ και τη Κολονία. Ο Nolden ήταν μεταξύ των συλληφθέντων. Λίγο αργότερα έγιναν περισσότερες συλλήψεις και αυτό ανέβασε τον αριθμό των έγκλειστων μελών της παράνομης FAUD, στα υπόγεια της Γκεστάπο, στα 89. Αυτές οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι, κατηγορήθηκαν για «προετοιμασία πράξεων υψίστης προδοσίας» και δικάστηκαν τον Γενάρη και τον Φλεβάρη του 1938.
Μόνο έξι δεν καταδικάστηκαν λόγω έλλειψης στοιχείων. ΟΙ υπόλοιπες-οι καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από εφτά μήνες μέχρι έξι χρόνια. Ο Julious Nolden μεταφέρθηκε στην φυλακή Luttringhausen Κα παρέμεινε εκεί μέχρι την άφιξη των συμμάχων στις 19 Απρίλη του 1945. Την Κυριακή της Πεντηκοστής του 1947 συναντήθηκε με συντρόφισσες-ους στο Ντάρμσταντ, για την ίδρυση της Ομοσπονδίας Ελευθεριακών Σοσιαλιστών(αναρχοσυνδικαλιστές).
Οι δολοφονίες αγωνιστών.
Αρκετοί σύντροφοι-ες δολοφονήθηκαν στις φυλακές. Ο χειριστής τόρνου από το Ντούισμπουρκ, Emil Mahnert, σύμφωνα με τη μαρτυρία τεσσάρων συγκρατούμενων του, πετάχτηκε από τον δεύτερο όροφο, από έναν βασανιστή της αστυνομίας. Ο κτίστης Wilhelm Schmitz πέθανε στη φυλακή την 29η Γενάρη του 1944, χωρίς να έχουν ξεκαθαριστεί η συνθήκες θανάτου. Ο Ernst Holtznagel μεταφέρθηκε στο διαβόητο Τάγμα Ανεπιθύμητων 999, όπου και δολοφονήθηκε. Ο Michael Delissen από το Munchengladbach χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από τη Γκεστάπο τον Δεκέμβρη του 1936. Ο Anton Rosinke από το Ντίσελντορφ, δολοφονήθηκε τον Φλεβάρη του 1937.
Τον Αύγουστο του 1946, ο Ernst Binder, αναρχοσυνδικαλιστής από το Ντίσελντορφ, έγραψε:
«Μιας και η μαζική αντίσταση δεν ήταν εφικτή το 1933, τα καλύτερα μέλη του κινήματος έπρεπε να σπαταλήσουν την ενέργεια τους σε μια απελπισμένη εκστρατεία ανταρτοπόλεμου. Αλλά, αν οι εργάτες πρέπει να πάρουν ένα μάθημα από αυτή την επώδυνη εμπειρία, και αυτό πρέπει να είναι πως μια ενωμένη άμυνα την κατάλληλη στιγμή μπορεί να είναι αποτελεσματική στον αγώνα ενάντια στον φασισμό, τότε οι θυσίες τους δεν έχουν πάει χαμένες.»
Από την Βιβλιοθήκη Kate Sharpley