Σκέψεις ενός αναρχικού πάνω στην αμφισβήτηση της αρσενικής κυριαρχίας

Μέρος 1

Οι σύντροφοι αναρχικοί συχνά δεν αποτελούν εξαίρεση στο κοινωνικό φαινόμενο που συνοπτικά θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: “αν μου δοθεί ένα οποιοδήποτε προνόμιο, θα το εξασκήσω”. Όσοι άνθρωποι έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο βλάπτει ο σεξισμός τόσο εμάς άμεσα (είτε ως γυναίκες, είτε ως άτομα κάθε φύλου που δεν “χωρούν” στο μάτσο στερεότυπο του “κυρίαρχου αρσενικού”) όσο και την ανάπτυξη κάθε ελευθεριακού κινήματος, έχουμε -ή θα ‘πρεπε να έχουμε- περισσότερες απαιτήσεις από τους συντρόφους μας απ’ ό,τι από κάθε άλλον άνθρωπο που δεν αυτοπροσδιορίζεται ως ελευθεριακός και ως υπέρμαχος της ισότητας και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ο σεξισμός αποτελεί ένα ζήτημα ταμπού για τους περισσότερους αναρχικούς. “Πώς μπορώ να είμαι σεξιστής; Είμαι αναρχικός!”, “Έχουν ξεπεραστεί αυτά, ο εχθρός μας είναι το κεφάλαιο”, “Σεξισμός; Σοβαρά τώρα; Εδώ κοντεύετε να μας κάτσετε στον σβέρκο!” και άλλα πολλά που ακούγονται συχνά-πυκνά σε συζητήσεις, είτε ως “καλοπροαίρετα αστειάκια”, είτε ως πύρινες διαμαρτυρίες μετά από παρατήρηση που δέχεται ένας σύντροφος (συνήθως από συντρόφισσα) για κάτι το σεξιστικό που είπε ή και έκανε (συχνά άθελά του). 

Το ζήτημα του (αντι)σεξισμού δεν γίνεται να αντιμετωπίζεται ως μια “υποσημείωση” στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση. Οι ιεραρχικές σχέσεις που αναπτύσσονται και εδραιώνονται σε μία κοινωνία δεν μπορούν να θεωρούνται άσχετες με τα ζητήματα του κράτους και του καπιταλισμού. Ο αγώνας ενάντια στις εξουσιαστικές συμπεριφορές και σχέσεις δεν μπορεί να είναι αποσπασματικός. Δεν υπάρχει αγώνας για κοινωνική απελευθέρωση αν δεν υπάρχει αγώνας για ισότητα. Και δεν υπάρχει αγώνας για ισότητα αν δεν υπάρχει αγώνας ενάντια στον σεξισμό και τις εξουσιαστικές σχέσεις που δομεί και αναπαράγει. Κι αυτός ο αγώνας δεν θα ‘πρεπε να είναι μόνο των καταπιεζόμενων φύλων και ατόμων, αλλά όλων.

Το παρακάτω κείμενο (αποτελούμενο από 3 μέρη, σήμερα μεταφράζεται και δημοσιεύεται το 1ο) επιλέχθηκε προς μετάφραση όχι λόγω συμφωνιών με το 100% του περιεχομένου του αλλά επειδή αποτελεί μια -όχι και τόσο συχνή- κατάθεση εμπειριών και σκέψεων ενός συντρόφου πάνω στην προσωπική του διαδρομή από τον “ασυνείδητο σεξισμό” προς τη συνειδητοποίηση και τον αγώνα ενάντια σ’ αυτόν.

Πηγή: “Going to places that scare me: personal reflections on challenging male supremacy” του Chris Crass      Μετάφραση: Louise Michel

Πηγαίνοντας σε μέρη που φοβάμαι: σκέψεις πάνω στην αμφισβήτηση της αρσενικής υπεροχής

Μέρος I: “Πώς μπορώ να είμαι σεξιστής; Είμαι αναρχικός!”

“Τι εννοείς είμαι σεξιστής;” είχα σοκαριστεί. Δεν ήμουν μάγκας, δεν μισούσα τις γυναίκες, δεν ήμουν κακός άνθρωπος. “Μα πώς μπορώ να είμαι σεξιστής, είμαι αναρχικός;” ήμουν αγχώδης, νευρικός, και με όλες μου τις άμυνες ενεργοποιημένες. Πίστευα στην απελευθέρωση, στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Από τη μια πλευρά είναι εκείνοι που υπερασπίζονται και ωφελούνται από την αδικία κι από την άλλη, απέναντι, είμαστε εμείς, σωστά; Ήμουν 19 και ήταν το 1993, τέσσερα χρόνια αφότου είχα εμπλακεί με τα πολιτικά.

Η Nilou, κρατώντας το χέρι μου, εξηγούσε υπομονετικά, “δεν λέω πως είσαι κακός άνθρωπος, λέω πως είσαι σεξιστής και ότι ο σεξισμός εκδηλώνεται με έναν σωρό τρόπους, είτε διακριτικούς, είτε κραυγαλέους. Με διακόπτεις όταν μιλάω. Προσέχεις περισσότερο τα όσα λένε οι άνδρες. Τις προάλλες, όταν ήμουν στην καφετέρια με σένα και τον Μάικ, ήταν λες κι είχατε μια συζήτηση μεταξύ σας και εγώ απλώς ήμουν εκεί για να την παρακολουθώ. Προσπάθησα να πεταχτώ και να πω κάτι, αλλά και οι δύο απλώς με κοιτάξατε και επιστρέψατε στη συζήτησή σας. Οι άνδρες στην ομάδα επικοινωνούν μόνο ο ένας με τον άλλον και κάνουν λες και οι γυναίκες δεν είμαστε καν εκεί. Η ομάδα μελέτης της ομάδας έχει γίνει ένα forum ανδρών που συζητούν συνέχεια για το ένα και για το άλλο βιβλίο, λες και ξέρουν τα πάντα κι απλώς πρέπει να διδάξουν κι εμάς. Για καιρό σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν μόνο εγώ, ίσως αυτό που είχα εγώ να πω να μην ήταν χρήσιμο ή συναρπαστικό. Ίσως εγώ να έπρεπε να αλλάξω την προσέγγισή μου, ίσως απλώς να ήμουν υπερβολική, ίσως όλα αυτά να βρίσκονταν μόνο στο μυαλό μου και να πρέπει να τα ξεπεράσω.

Αλλά τότε είδα πως το ίδιο πράγμα συνέβαινε και στις άλλες γυναίκες της ομάδας, ξανά και ξανά. Δεν σε κατηγορώ για όλα αυτά, αλλά είστε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της ομάδας και είσαι κομμάτι αυτής της δυναμικής.” Αυτή η συζήτηση άλλαξε τη ζωή μου και η πρόκλησή της είναι μία πρόκληση με την οποία συνεχίζω να παλεύω σ’ αυτό το κείμενο.

Αυτό το κείμενο είναι για τους άλλους λευκούς, της μεσαίας τάξης, μεγαλωμένους ως αρσενικά που αυτοπροσδιορίζονται ως αρσενικά, αριστερούς/αναρχικούς οργανωμένους που αγωνίζονται να χτίζουν απελευθερωτικά κινήματα. Θέλω να εστιάσω στην προσωπική μου εμπειρία αντιμετώπισης ζητημάτων σεξισμού και αντι-σεξισμού από μια οπτική με συναισθηματικό και ψυχολογικό επίκεντρο. Επιλέγω αυτήν την εστίαση επειδή είναι προσωπικά προκλητική, έχει αποδειχθεί αποτελεσματική στην εργασία με άνδρες εναντίον του σεξισμού και λόγω της επίμονης ανάδρασης από γυναίκες με τις οποίες οργανώνομαι να μην αγνοώ αυτές τις παραμέτρους. Η Rona Fernandez του Κέντρου Ενδυνάμωσης Νεολαίας (Youth Empowerment Center) του Όκλαντ γράφει, “Ενθαρρύνετε τους άρρενες/προνομιούχους λόγω φύλου να εξετάσουν τον ρόλο των συναισθημάτων (ή της έλλειψής τους) στο βίωμα του προνομίου. Το λέω αυτό επειδή πιστεύω πώς οι άρρενες/προνομιούχοι λόγω φύλου υποφέρουν κι αυτοί από το σύστημα της πατριαρχίας και ένας από τους πιο απάνθρωπους τρόπους με τους οποίους υποφέρουν είναι η ανικανότητα/δυσκολία έκφρασης συναισθημάτων.” H Clare Bayard από τον Αντι-Ρατσισμό για την Παγκόσμια Δικαιοσύνη (Anti-Racism for Global Justice) το θέτει με οξύτητα απευθυνόμενη στους προνομιούχους λόγω φύλου ακτιβιστές, “Πήρε χρόνια μελέτης και σκληρής δουλειάς το να αναπτύξετε την πολιτική σας ανάλυση, γιατί να νομίζετε ότι η συναισθηματική κατανόηση απλώς θα σας προκύψει; Απαιτεί επίσης δουλειά.”

Αυτό το κείμενο προσβλέπει στην καθοδήγηση από τις γυναίκες, ειδικά από τις έγχρωμες γυναίκες, που γράφουν σχετικά και οργανώνονται ενάντια στην πατριαρχία της κοινωνίας και τον σεξισμό στο κίνημα. Η εργασία των Barbara Smith, Gloria Anzaldua, Ella Baker, Patricia Hill Collins, Elizabeth ‘Betita’ Martinez, και τόσων άλλων παρέχει τα πολιτικά θεμέλια, οράματα και στρατηγικές για τη δουλειά που πρέπει να κάνουν οι προνομιούχοι λόγω φύλου λευκοί άνδρες. Επιπροσθέτως, υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι προνομιούχοι λόγω φύλου άρρενες στο κίνημα εργαζόμενοι προς την αμφισβήτηση της αρσενικής υπεροχής. Υπάρχουν χιλιάδες από μας που αναγνωρίζουμε ότι η πατριαρχία υπάρχει, ότι ως αποτέλεσμά της χαίρουμε προνομίων, ότι ο σεξισμός υποσκάπτει το κίνημα, ότι οι γυναίκες, οι διεμφυλικοί [1] και οι genderqueer [2] άνθρωποι τα έχουν εξηγήσει όλα ξανά και ξανά και είπαν “όλοι εσείς πρέπει να μιλήσετε μεταξύ σας, να αμφισβητήσετε ο ένας τον άλλον και να ξεδιαλύνετε τι θα κάνετε.” Κι ακόμη, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λευκοί άνδρες στο κίνημα που συμφωνούν πως ο σεξισμός υπάρχει στην κοινωνία, ίσως και στο κίνημα, αλλά αρνούνται την προσωπική τους εμπλοκή σ’ αυτόν.

Η Lisa Sousa, που συμμετέχει στο Ανεξάρτητο Κέντρο Ενημέρωσης του Σαν Φρανσίσκο (San Francisco Independent Media Center) και το AK Press, μου είπε ότι σε πρόσφατες συζητήσεις που είχε με ομάδες σχετικά με τον σεξισμό και το φύλο, άκουσε τις ακόλουθες απαντήσεις από άνδρες: “όλοι είμαστε καταπιεσμένοι”, “θα έπρεπε να συζητάμε για το ταξικό”, “χρησιμοποιείτε το φύλο μόνο και μόνο για να επιτίθεστε”. Όταν εκείνη ανέδειξε το ζήτημα της συχνής αποχώρησης γυναικών από συλλογικότητες και ομάδες στις οποίες πλειοψηφούν οι άνδρες, οι απαντήσεις περιελάμβαναν: “και άνδρες φεύγουν από την ομάδα μας, οι γυναίκες δεν φεύγουν περισσότερο, το ότι οι άνθρωποι φεύγουν είναι γεγονός στις εθελοντικές οργανώσεις”, “απλώς πρέπει να στρατολογήσουμε περισσότερες γυναίκες, αν φεύγουν κάποιες γυναίκες, υπάρχουν πολλές άλλες να έρθουν”.

Αυτά τα σχόλια μου είναι τόσο οικεία και όσο κι αν τείνω να αποστασιοποιούμαι από τους άνδρες που τα έκαναν, είναι σημαντικό να θυμάμαι ότι τα έκανα κι εγώ κάποτε. Ως άνθρωπος που πιστεύει στην ανάπτυξη κινήματος και στη συλλογική απελευθέρωση, είναι σημαντικό για μένα να συνδέομαι με τους ανθρώπους με τους οποίους οργανώνομαι. Ως προνομιούχος άνθρωπος που οργανώνεται με άλλους προνομιούχους, οφείλω να μαθαίνω να αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά ώστε να μπορώ να διακρίνω στοιχεία του εαυτού μου σε ανθρώπους που θα προτιμούσα να απορρίψω και να αποστασιοποιηθώ απ’ αυτούς. Οφείλω, επίσης, να είμαι ειλικρινής σε ό,τι αφορά και τις προσωπικές μου εμπειρίες.

Όταν ξανασκέφτομαι εκείνη τη συζήτηση με τη Nilou και το πως μου εξηγούσε τη λειτουργία του σεξισμού, με θυμάμαι να προσπαθώ να μην οχυρωθώ και να προσπαθώ να ακούσω. Η λέξη “αλλά” επαναλαμβανόταν διαρκώς στο μυαλό μου, ακολουθούμενη από “ήταν παρεξήγηση, δεν το εννοούσα έτσι, δεν ήξερα ότι αισθάνθηκες έτσι, δεν προσπαθούσα να κάνω αυτό, θα μου άρεσε πολύ να σε δω να συμμετέχεις περισσότερο, δεν καταλαβαίνω, κανείς δεν είπε ότι δεν ήθελε να ακούσει όσα είχες να πεις, όλοι μας πιστεύουμε στην ισότητα, σ’ αγαπώ και δεν θα έκανα ποτέ κάτι για να σε πληγώσω, ήταν οι συνθήκες όχι ο σεξισμός, δεν ξέρω τι να κάνω.” Κοιτάζοντας πίσω, δέκα χρόνια μετά, μου φαίνεται φοβερό το πόσο συχνά επανέρχεται στο μυαλό μου εκείνη η ίδια λίστα των “αλλά”. Μοιάζω πολύ περισσότερο με εκείνους τους “άλλους” άνδρες απ’ όσο θα ‘θελα να παραδεχτώ.

Η Nilou πέρασε ατελείωτες ώρες συζητώντας μαζί μου για τον σεξισμό. Ήταν απίστευτα δύσκολο. Οι πολιτικές μου θέσεις είχαν διαμορφωθεί από ένα ξεκάθαρο ορισμένο δυαδικό πλαίσιο καλού και κακού. Αν ήταν αλήθεια το ότι ήμουν σεξιστής, τότε η προηγούμενη άποψη μου για τον εαυτό μου ήταν υπό αμφισβήτηση και το πλαίσιο αντίληψής μου έπρεπε να αλλάξει. Κοιτάζοντας πίσω, αυτή ήταν μια βαθύτατα σημαντική στιγμή της ανάπτυξής μου, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωθα σκατά.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στη συνάντηση μελέτης της αναρχικής μας ομάδας, η Nilou σήκωσε το χέρι της. “Υπάρχει σεξισμός σ’ αυτήν την ομάδα.” Απαρίθμησε τα παραδείγματα που μου είχε πει. Η αμυντική αντίδραση που είχα εγώ, τώρα εκφραζόταν από τους άλλους 5 άνδρες στο δωμάτιο. Οι άλλες γυναίκες ξεκίνησαν να εκφράζονται. Είχαν κι εκείνες βιώσει αυτή τη δυναμική και είχαν κουραστεί να την εισπράττουν. Οι άνδρες ήμασταν σοκαρισμένοι και αμυντικοί: ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μια λίστα με όλους τους λόγους σχετικά με το γιατί οι ισχυρισμοί περί σεξισμού ήταν απλώς παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Με γνήσια ειλικρίνεια είπαμε, “μα όλοι την επανάσταση θέλουμε.”

Μετά τη συνάντηση, η γυναίκα που ήταν στην ομάδα τον περισσότερο καιρό με κάθισε να συζητήσουμε. Η April ήταν κομμάτι του Ενωμένου Αναρχικού Μετώπου (United Anarchist Front) για παραπάνω από έναν χρόνο και μου έδωσε κι εκείνη μια σειρά παραδειγμάτων σεξιστικής συμπεριφοράς. Οι άνδρες στην ομάδα δεν την εμπιστεύονταν να διαχειριστεί ευθύνες, ακόμη κι αν εκείνοι ήταν νεότεροι. Δεν τη συμβουλεύονταν για πληροφορίες σχετικά με την ομάδα, ούτε ζητούνταν οι απόψεις της για πολιτικά ζητήματα. Ήρθαν στη συζήτησή μας κι άλλοι και οι άνδρες συνέχισαν να αμφισβητούν τoυς ισχυρισμούς περί σεξισμού. Η April προέταξε ένα παράδειγμα που είχε μόλις εξηγήσει σε μένα ξεκάθαρα και οι άνδρες το αρνήθηκαν ως παρεξήγηση. Λίγα λεπτά αργότερα, επαναδιατύπωσα το ακριβώς ίδιο παράδειγμα με την April και αυτή τη φορά αντιμετωπίστηκε με μια ελάχιστη συμφωνία πως ίσως σ’ αυτήν την περίπτωση να υπήρξε όντως σεξισμός. Η April το ανέδειξε αμέσως, πριν καν εγώ συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί. Την κοιτούσα όσο το έκανε λιανά. Τα λόγια της April εισακούστηκαν και λήφθηκαν σοβαρά μόλις βγήκαν από το δικό μου στόμα. Να ‘το. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι όντως πραγματωνόταν ο σεξισμός αλλά πλέον το έβλεπα. Ένιωσα απαίσια, μια κλοτσιά στο στομάχι. H Nilou και η April προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας κάνουν να συμφωνήσουμε πως υπήρχε πρόβλημα. Πώς είναι δυνατόν να συνέβαινε κάτι τέτοιο όταν δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση; Φοβόμουν να πω οτιδήποτε.

Δύο μήνες αργότερα, καθόμουν σε ένα συνέδριο σιωπηλός. Δεν ξέραμε για ποιό πράγμα να μιλήσουμε. Ειδικότερα, ήμασταν φοβισμένοι, νευρικοί,  αμφισβητούμενοι και δεν προσπαθήσαμε να ανοίξουμε μια χρήσιμη συζήτηση περί σεξισμού. H Nilou και η April είχαν προτείνει να περάσουμε τη μέρα συζητώντας για τον σεξισμό και θα αρχίζαμε με τοποθετήσεις. “Για τι πράγμα μιλάνε οι γυναίκες”, αναρωτηθήκαμε. Όταν η ομάδα ξανασυναντήθηκε η συζήτηση γρήγορα ανάγκασε τις γυναίκες να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους και τις εμπειρίες τους. Ένιωσα απαίσια και ζοριζόμουν να πιστέψω τα όσα άκουγα. Ένιωσα εντελώς αστοιχείωτος ως προς το πώς να κινηθώ με έναν χρήσιμο τρόπο. Αρκετοί άνθρωποι όλων των φύλων έφυγαν σύντομα με δάκρυα, έχοντας βγει από τις αυταπάτες τους και καταβεβλημένοι από την αίσθηση αδυναμίας. Η μητέρα μου είχε παρακολουθήσει τμήμα της συζήτησής μας και ζήτησε να τοποθετηθεί. “Καταπιάνεστε όλοι και όλες με τεράστια ζητήματα και αυτά τα ζητήματα είναι δύσκολα. Με χαροποιεί να σας βλέπω σε τόσο νεαρές ηλικίες να συζητάτε σοβαρά γι αυτά. Δείχνει ότι πραγματικά πιστεύετε σ’ αυτό για το οποίο αγωνίζεστε κι είναι μια συζήτηση η οποία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε μία μέρα.” Μπορούσα να αισθανθώ το βάρος στο δωμάτιο όταν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, οι περισσότεροι με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ξεκάθαρο πως η αμφισβήτηση του σεξισμού ήταν κάτι πολύ παραπάνω από το να μάθεις να αποκτάς οπτική επαφή με τις γυναίκες στις ομαδικές συζητήσεις. Αμφισβητούσε ένα σύστημα εξουσίας που επενεργεί στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, ψυχολογικό επίπεδο και η εσωτερικευμένη υπεροχή μου δεν ήταν παρά η κορυφή ενός παγόβουνου χτισμένου πάνω στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Μέρος 2

“Σε ποια ιστορική τάξη ανήκω;”

“Γνωρίζεις σε ποια τάξη βρίσκεσαι;” Όντας ένας λευκός, της μεσαίας τάξης, άνδρας που παρακολουθούσε τα μαθήματα “Γυναικείες Σπουδές” και “Σπουδές Εθνών” και για τα επτά χρόνια του σχολείου, δεχόμουν αυτή την ερώτηση συχνά. Σε μία τάξη ιστορίας Μαύρων Γυναικών, ένας άνθρωπος προσφέρθηκε να με βοηθήσει να βρω πού έπρεπε να πάω.

Κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι με ρωτούσαν και κατάλαβα πως η ερώτηση δεν αφορούσε απλώς την τάξη ως δωμάτιο, αλλά την τάξη ως κοινωνική κατηγορία σε μια λευκής υπεροχής, πατριαρχική, ετεροσεξιστική [1], καπιταλιστική, κοινωνία απόλυτα αποφασισμένη να διατηρήσει τον έλεγχο. Ήξερα από ποια τάξη προερχόμουν και γνώριζα ότι η σχέση μου με τις Γυναικείες Σπουδές και τις Σπουδές Εθνών ήταν πολύπλοκη. Ήξερα ότι κάποιοι άνθρωποι δεν με ήθελαν σε εκείνα τα μαθήματα και γνώριζα ότι και μόνο η παρουσία μου έκανε κάποιους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα. Και πολλοί από τους δασκάλους και τις δασκάλες και κάποιοι φοιτητές και φοιτήτριες μου είπαν πως χαίρονταν που ήμουν εκεί. Με βοήθησε αυτό ώστε να δω πόσο περίπλοκοι είναι αυτοί οι αγώνες και πως δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις.

Πήγα στο τοπικό κολέγιο για τέσσερα χρόνια και ύστερα στο Σαν Φρανσίσκο για τρία. Η πλειονότητα των καθηγητών μου ήταν γυναίκες και έγχρωμοι άνθρωποι. Είχα μεγαλώσει σε μια γενικά απομονωμένη κοινότητα και είχα λίγα πρότυπα, πρόσωπα κύρους, μέντορες ή δασκάλους/ες που ήταν έγχρωμοι/ες.

Όσα διάβασα και μελέτησα στο κολέγιο -φεμινισμό των έγχρωμων γυναικών, αγώνα για την απελευθέρωση των μαύρων, ιστορία των Τσικάνο, αποικιοκρατισμό από την οπτική της Αμερικανικής Ινδιάνικης ιστορίας, εργατική ιστορία και οργάνωση, θεωρία queer [2], αντιρατσισμό από την οπτική μεταναστριών και προσφύγων γυναικών – είχαν μια βαθιά επίδραση σε μένα. Ωστόσο, το ότι είχα έγχρωμους ανθρώπους και ειδικά έγχρωμες γυναίκες να με αξιολογούν, να με διδάσκουν και να με καθοδηγούν στάθηκε απίστευτα σημαντικό στην ανάπτυξή μου σε ψυχολογικά επίπεδα τα οποία δεν ήταν απαραίτητα εις γνώση μου εκείνον τον καιρό. Το να έχω έγχρωμους ανθρώπους και γυναίκες με προοδευτικές/αριστερές/ριζοσπαστικές ιδέες να καθοδηγούν την εκπαιδευτική μου εξέλιξη συνιστούσε μια ανατρεπτική μετατόπιση της δυναμικής των σχέσεων εξουσίας που δεν αναφερόταν στο πρόγραμμα σπουδών αλλά ήταν κεντρική στις σπουδές μου.

Η μάθηση μέσα σε τάξεις όπου πλειοψηφούσαν οι γυναίκες και οι έγχρωμοι άνθρωποι είχε επίσης μια βαθιά επίδραση σε μένα, διότι ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε καταστάσεις όπου ήμουν μια αριθμητική μειονότητα ως προς τη φυλή ή το φύλο. Ξαφνικά, η φυλή και το φύλο δεν ήταν απλώς μερικά ζητήματα μεταξύ άλλων, ήταν κεντρικές παράμετροι του πως οι άλλοι άνθρωποι βίωναν, έβλεπαν και καταλάβαιναν τον κόσμο. Η ερώτηση που μερικές φορές έκανα σιωπηλά στον εαυτό μου, “γιατί πρέπει να μιλάτε πάντα για το φύλο και τη φυλή;”, αναποδογύριζε, “πώς μπορείς να μη σκέφτεσαι σχετικά με το φύλο και τη φυλή όλη την ώρα;”

Συν τω χρόνω, ανέπτυξα μια στρατηγική. Θα έμενα αρκετά σιωπηλός για τον πρώτο περίπου μήνα του μαθήματος, πιέζοντας τον εαυτό μου να ακούσει πραγματικά. Την πρώτη εβδομάδα του μαθήματος θα έλεγα κάτι ώστε να έκανα ξεκάθαρη την αντίθεσή μου στη λευκή κυριαρχία και την πατριαρχία (μερικές φορές στον καπιταλισμό) ως συστήματα καταπίεσης από τα οποία επωφελούμαι, ώστε οι άνθρωποι να γνώριζαν τι σκέφτομαι. Αυτό σε γενικές γραμμές γινόταν δεκτό με σοκ, ενθουσιασμό και ένα σημάδι ανακούφισης. Συμμετείχα στον διάλογο περισσότερο όσο προσπαθούσα να αναπτύξω εμπιστοσύνη μέσω του να ακούω και να είμαι ανοιχτός στις πληροφορίες, τις εξιστορήσεις και τις ιστορίες. Ενώ αυτή η στρατηγική ενσωμάτωνε αντι-σεξιστικούς σκοπούς, αφορούσε επίσης το να παρουσιάζω τον εαυτό μου με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Το άλλο μέρος της στρατηγικής μου ήταν το να συμμετέχω και να εγείρω ερωτήματα και άλλες οπτικές σε μαθήματα όπως το Δυτικό Δίκαιο, η Πολιτική Επιστήμη και άλλα μαθήματα κυριαρχούμενα από λευκούς άντρες. Οι έγχρωμοι άνθρωποι και οι γυναίκες με τις οποίες συνεργάστηκα ήταν ξεκάθαροι και ξεκάθαρες πως ένιωθαν ότι αυτό ήταν κάτι το οποίο όφειλα να κάνω. “Είναι κάτι που περιμένουν από μας και μας απορρίπτουν ως θυμωμένους, συναισθηματικούς, κολλημένους στο ρόλο του θύματος. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις το προνόμιό σου ώστε να ακουστείς από τους λευκούς ανθρώπους και τους άντρες.” Ο στόχος δεν ήταν να αλλάξει απαραίτητα η οπτική του καθηγητή ή της καθηγήτριας αλλά το να δημιουργηθεί χώρος για κριτικό διάλογο σχετικά με τη φυλή, την τάξη και το φύλο με άλλους φοιτητές και φοιτήτριες που ήταν ως επί το πλείστον λευκοί/ές και συχνά κυρίως άντρες. Αυτό ήταν κάτι εξαιρετικά χρήσιμο ως μάθημα επίσης, διότι συχνά εμφανιζόμουν ως ψυχρός, οργισμένος, αυτάρεσκος ή ανασφαλής με τον εαυτό μου, κάτι το οποίο δεν βοηθούσε καθόλου. Αν ο σκοπός μου ήταν να φωνάζω στους άντρες και στους λευκούς ανθρώπους ώστε να ανακουφίσω τις δικές μου ένοχες και τη δική μου ντροπή ως λευκός και αρσενικός, τότε ίσως αυτό να βοηθούσε. Αν ο σκοπός μου είναι όντως να εργαστώ με τους ανθρώπους ώστε να αγκαλιάσουμε τον αντιρατσισμό και τον φεμινισμό, τότε έπρεπε να είμαι πιο συγκροτημένος και ειλικρινής με τον εαυτό μου.

Μεγάλωσα πιστεύοντας πως ήμουν ένας μόνος άνθρωπος σε ένα γραμμικό μονοπάτι εξέλιξης χωρίς παρελθόν. Η Ιστορία ήταν ένα πλέγμα ημερομηνιών και γεγονότων, ενδιαφέρον μεν να το μελετά κανείς, αλλά είχε μικρή σχέση με τη ζωή μου. Ήμουν απλώς ένα άτομο, κάνοντας τα δικά μου. Τότε άρχισα να μαθαίνω ότι το να είσαι λευκός, αρσενικός, της μεσαίας τάξης, σωματικά εύρωστος, κυρίως ετερόφυλος και πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών σήμαινε ότι όχι μόνο είχα προνόμια, αλλά ήμουν ριζωμένος στην ιστορία. Ήμουν κομμάτι κοινωνικών ομάδων-λευκός, άντρας, ετερόφυλος, της μεσαίας τάξης. Αυτές όλες είναι ομάδες που έχουν ιστορία και έχουν σχηματιστεί από την ιστορία. Το να ανήκεις σ’ αυτές τις ομάδες σημαίνει μεταξύ άλλων το ότι θεωρείσαι φυσιολογικός, θεωρείσαι το μέτρο βάσει του οποίο κρίνονται όλοι οι άλλοι άνθρωποι. H εντύπωσή μου πως ήμουν “απλώς ο εαυτός μου” συνοδευόταν τώρα από εικόνες πλοίων με σκλάβους, ισοπεδωμένων κοινοτήτων ιθαγενών, κατεστραμμένων οικογενειών, βίας εναντίον των γυναικών, λευκών ανδρών της κυρίαρχης τάξης να εκμεταλλεύονται λευκούς φτωχούς άντρες για να αποικήσουν [3] λευκές γυναίκες, έγχρωμων ανθρώπων και της Γης.

Με θυμάμαι να κάθομαι σε μία τάξη Αφροαμερικανικής ιστορίας των γυναικών, όντας ένας από τους δύο λευκούς ανθρώπους, ένας από τους δύο άντρες, οι άλλοι άνθρωποι ήταν 15 μαύρες γυναίκες και εγώ να είμαι ο μόνος λευκός άντρας. Μελετούσαμε τη δουλεία, την εκστρατεία ενάντια στο λιντσάρισμα της Ida B. Wells [4] και τον συστηματικό βιασμό των υποδουλωμένων Αφρικανών γυναικών από λευκούς ιδιοκτήτες σκλάβων -εκατομμύρια βιασμών, εγκεκριμένων και προστατευμένων από τον νόμο. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες μαύρων αντρών εκτελέστηκαν από λευκούς άντρες που ισχυρίζονταν ότι προστάτευαν τις λευκές γυναίκες από μαύρους βιαστές. Κάθισα εκεί, με το κεφάλι μου κατεβασμένο και μπορούσα να νιώσω την ιστορία στο ανακατεμένο μου στομάχι και στα γεμάτα δάκρυα μάτια μου. Ποιοι ήταν αυτοί οι λευκοί άντρες και πώς ένιωθαν για τον εαυτό τους; Φοβόμουν να κοιτάξω κατά πρόσωπο τις μαύρες γυναίκες σ’ εκείνο το δωμάτιο. “Ενώ υπάρχει ανάμιξη των φυλών λόγω αγάπης,” είπε ο/η καθηγητής/τρια, “οι άνθρωποι της φυλής μας έχουν τόσες πολλές αποχρώσεις του μαύρου λόγω γενεών επί γενεών θεσμοποιημένων βιασμών.” Ποιος είμαι εγώ και πώς νιώθω εγώ για τον εαυτό μου;

[1] ΣτΜ: ο ετεροσεξισμός ως όρος περιγράφει το σύνολο των αντιλήψεων που προβάλλουν ως “υγιή σεξουαλικότητα” μόνον εκείνη που εκφράζεται μέσω ετεροφυλοφιλικών σχέσεων και υποβαθμίζουν κάθε ταυτότητα και σχέση που δεν υπακούει σ’ αυτή τη νόρμα.

[2] ΣτΜ: “Κουήρ (Queer) θεωρία: Μια σχολή ακαδημαϊκής θεωρίας μέσα από την οποία αναλύονται οι αυθαίρετες υποθέσεις για το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τους έμφυλους ρόλους. Εναντιώνεται πλήρως στην κοινωνική επιβολή της ετεροκανονικότητας. Πιο γνωστή θεωρητική του πεδίου είναι η Judith Butler.” Πηγή: Καμένα Σουτιέν

[3] ΣτΜ: ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το ρήμα colonize (αποικίζω) αναφερόμενος σε ένα σύνολο αντιλήψεων και πρακτικών που εκβάλλουν στην αντίληψη του γυναικείου σώματος ως αντικειμένου και των γυναικών ως ιδιοκτησία των αντρών.

[4] ΣτΜ: η Ida B. Wells (1862-1931), ήταν μια Αφροαμερικανή δημοσιογράφος, φεμινίστρια, εκδότρια εφημερίδας, κοινωνιολόγος και ακτιβίστρια (μεταξύ άλλων). Το λιντσάρισμα (lynching) ήταν ένας συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης Αφροαμερικανών και Αφροαμερικανίδων στη Νότιο Αμερική (μετά το τέλος του εμφυλίου και την υποδούλωση των μαύρων από τους λευκούς) που συνίστατο στο άμεσο κρέμασμα από το πλήθος, χωρίς δίκη.

Μέρος 3

Πηγαίνοντας σε μέρη που φοβάμαι: σκέψεις πάνω στην αμφισβήτηση της αρσενικής υπεροχής

“Αυτός ο αγώνας είναι και δικός μου”

“Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποιόν πιθανώς επαναστατικό ρόλο θα μπορούσαν να επιτελέσουν οι λευκοί ετεροκανονικοί άρρενες, από τη στιγμή που αποτελούν την ίδια την ενσάρκωση της αντιδραστικής-θεσμοθετημένης-συμφέρουσας-ισχύος.” – Robin Morgan από την εισαγωγή του Sisterhood is Powerful.

“Αντιμετώπισε τον φόβο σου/ο φόβος είναι εσύ/δεν μπορείς να τρέξεις/δεν μπορείς να κρυφτείς/ο φόβος είναι εσύ/στο τέλος, τι έχεις κάνει/μπορεί να είναι αλήθεια πως η ζημιά που κάνεις είναι μεγαλύτερη από το καλό που κάνεις/αντιμετώπισε τον φόβο σου/αγκάλιασε τον φόβο σου/ο πόνος μέσα σου είναι η αλήθεια σου/άσε τον να βγει/άσε τον να βγει/όταν εκλείπει η κοινωνικοποίηση/τι απομένει/ο φόβος είναι πιο αληθινός από την ελπίδα που κατασκευάζεις/πού θα πας/τι θα κάνεις/παράτα τα όλα γιατί είναι ήδη εσύ/μπορώ να προχωρήσω/μπορώ να προχωρήσω/αποκάλυψέ τα όλα/ξέρεις ότι είναι όλα αλήθεια/η ελπίδα είσαι εσύ” -λευκό αγόρι emo-hardcore[1].

Έχω περάσει -κι ακόμη περνώ- περιόδους όπου μισώ τον εαυτό μου, νιώθω ένοχος, φοβισμένος. Ξέρω βαθιά μέσα μου ότι είχα έναν ρόλο στον αγώνα για απελευθέρωση και γνωρίζω δια της πράξης ότι υπήρχε χρήσιμη δουλειά που μπορούσα να κάνω, αλλά ακόμη με στοιχειώνει η ερώτηση, “Μήπως απλώς κοροϊδεύω τον εαυτό μου;” δηλαδή μήπως κοροϊδεύω τον εαυτό μου ώστε να πιστεύει ότι είμαι περισσότερο χρήσιμος παρά προβληματικός. Για να είμαι ξεκάθαρος, θεωρώ ότι το απόσπασμα παραπάνω (Robin Morgan) είναι χρήσιμο για να το αντιμετωπίσει κανείς, αλλά όχι για να κολλήσει σ’ αυτό. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι είχα το δικαίωμα να κάνω τα πάντα. Μπορούσα να πάω οπουδήποτε και να κάνω οτιδήποτε και όπου κι αν πήγαινα θα ήμουν επιθυμητός/χρήσιμος.

Η πατριαρχία και ο ετεροσεξισμός μου έμαθαν επίσης, με ύπουλους και χυδαίους τρόπους, ότι είχα δικαιώματα επάνω στα γυναικεία σώματα, ότι είχα δικαίωμα να καταλάβω τον χώρο και να εκφράσω τις ιδέες και τις σκέψεις μου εκεί οποτεδήποτε το ήθελα, δίχως να λάβω υπόψη μου τους άλλους ανθρώπους. Αυτή είναι μια πολύ διαφορετική διαδικασία κοινωνικοποίησης από αυτήν των περισσότερων ανθρώπων αυτής της κοινωνίας στους οποίους λέγεται ότι πρέπει να σκάσουν, να μην εκφραστούν, να κρύψουν το ποιοι πραγματικά είναι, να βγουν από τη μέση και να μην ξεχάσουν ποτέ πόσο τυχεροί είναι που τους επιτρέπεται να βρίσκονται εδώ. Θεωρώ πως είναι υγιές να μην υποθέτεις ότι σε χρειάζονται πάντα, να μαθαίνεις να μοιράζεσαι τον χώρο και τη δύναμη και να εργάζεσαι με άλλους ανθρώπους ώστε να συνειδητοποιείς τον ρόλο τον οποίο εσύ στην πραγματικότητα μπορείς και πρέπει να παίξεις. Αυτό που είναι μη υγιές είναι το πόσο σπάνιο είναι για τους προνομιούχους λόγω φύλου άρρενες να συζητούν μεταξύ τους γι’ αυτά τα ζητήματα και να υποστηρίζουν ο ένας των άλλον μέσα από αυτήν τη διαδικασία.

Η Laura Close, μια διοργανώτρια των Φοιτητών/ριών για Ενότητα στο Portland, πραγματεύτηκε το εξής στην έκθεσή της, “Άνδρες στο κίνημα”. Γράφει, “Κάθε μέρα νεαροί άνδρες ξυπνούν και αποφασίζουν να εμπλακούν στον ακτιβισμό. Συχνά, αντιμετωπίζουν τη γλώσσα και συζητήσεις σχετικά με το αρσενικό προνόμιο που τους αποξενώνει και τους σιωπά δίχως κανείς να τους υποστηρίζει ώστε να αποαποικιοποιήσουν το μυαλό τους. Σκεφτείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν σύμμαχοι άνδρες πήγαιναν για καφέ με νεότερους ώστε να μοιραστούν τις εμπειρίες τους ως άρρενες στο κίνημα. Μιλήστε για όσα έχετε μάθει! Σκεφτείτε πόσα θα σήμαινε για τους άνδρες να επιβραβεύουν άλλους που σημειώνουν πρόοδο στο να γίνουν σύμμαχοι.” Έθεσε μια πρόκληση για τους άνδρες ώστε να καθοδηγήσουν άλλους στο να εμπλακούν στην αντι-σεξιστική εργασία.

Ήξερα ότι είχε δίκιο, αλλά η ιδέα του να το κάνω πραγματικά μου προκαλούσε νευρικότητα. Σίγουρα, είχα πολλούς στενούς φίλους προνομιούχους λόγω του φύλου τους, αλλά το να δεσμευτώ πολιτικά στο να διαμορφώσω σχέσεις με άλλους άνδρες και να ανοιχτώ μαζί τους σχετικά με τους δικούς μου αγώνες με τον σεξισμό φαινόταν τρομακτικό. Τρομακτικό επειδή θα μπορούσα μεν να διαχειριστώ την αποκήρυξη της πατριαρχίας και το να καλώ κι άλλους άνδρες να το κάνουν κατά καιρούς, αλλά το να είμαι ειλικρινής για τον δικό μου σεξισμό, το να συνδέσω πολιτική ανάλυση/πρακτική στη δική μου συναισθηματική/ψυχολογική διαδικασία, το να είμαι ευάλωτος;

Παύση. Ευάλωτος σε τι; Θυμάστε όταν είπα ότι στα μαθήματα Γυναικείων Σπουδών μπορούσα να ταυτοποιήσω τον εαυτό μου ως αντίθετο στην πατριαρχία, στη λευκή υπεροχή και μερικές φορές στον καπιταλισμό; Το επίπεδο συνειδητοποίησης του φεμινισμού, πολλώ δε μάλλον της πολιτικής δέσμευσης σ’ αυτόν από προνομιούχους λόγω φύλου άρρενες στο κολέγιο ήταν τόσο χαμηλό που το να έχω διαβάσει έστω ένα φεμινιστικό βιβλίο και το να λέω ότι “Αναγνωρίζω πως υπάρχει σεξισμός” σήμαιναν πως ήμουν ήδη πολύ προχωρημένος. Παρά το ότι το επίπεδο συνειδητοποίησης και δέσμευσης είναι γενικά υψηλότερο στους κινηματικούς κύκλους, δεν είναι τόσο πολύ υψηλότερο. Υπάρχουν εν εξελίξει δύο καίριες πάλες κατά το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής μου ζωής – η αληθινή επιθυμία να εμπλακώ σ’ αυτόν τον αγώνα και η αίσθηση ενός βαθέος φόβου πως δεν πλησίαζα καν σ’ αυτή μου τη δέσμευση. Είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να κάνω δηλώσεις ενάντια στην πατριαρχία στις αίθουσες διδασκαλίας, σε πολιτικές συναντήσεις και σε γραπτά από το να εξασκώ φεμινιστικές πολιτικές στις διαπροσωπικές μου σχέσεις με φίλους, φίλες, οικογένεια και συντρόφους/ισσες. Αυτό είναι ιδιαιτέρως δύσκολο όταν πολιτικοποιημένοι άρρενες, όπως εγώ, αφιερώνουν τόσο λίγο χρόνο στο να συζητήσουν μεταξύ τους αυτό το θέμα.

Τι φοβάμαι να παραδεχτώ; Ότι παλεύω καθημερινά ώστε να ακούω πραγματικά τις φωνές που ταυτοποιώ ως γυναικείες. Γνωρίζω ότι το μυαλό μου αποσπάται ταχύτατα. Γνωρίζω ότι η στιγμιαία μου αντίδραση είναι να λαμβάνω τις γνώμες των ανδρών πιο σοβαρά υπόψη μου. Γνωρίζω πως όταν μπαίνω σε δωμάτια γεμάτα από ακτιβιστές και ακτιβίστριες αμέσως σκανάρω το δωμάτιο και χωρίζω τους ανθρώπους βάσει ιεραρχικών θέσεων (πόσον καιρό είναι δραστηριοποιημένοι, ποιων ομάδων έχουν υπάρξει μέλη, τι έχουν συγγράψει και πού έχει δημοσιευτεί, ποιοι είναι οι φίλοι/ες τους). Τοποθετώ τον εαυτό μου σε σχέση μ’ αυτούς και αισθάνομαι πιο ανταγωνιστικός με τους άρρενες. Με εκείνους τους ανθρώπους που αναγνωρίζω ως γυναίκες, αντιστοιχίζονται οι ίδιες ιεραρχικές θέσεις, όμως η σεξουαλική επιθυμία εισέρχεται στην ετεροκανονική μου νοοτροπία. Τι θα πει υγιής σεξουαλική έλξη και επιθυμία και πώς σχετίζεται αλλά και επιβιώνει της εκπαίδευσής μου να σεξουαλικοποιώ συστηματικά τις γυναίκες γύρω μου; Αυτό πολλαπλασιάζεται από την καθημερινή πραγματικότητα αυτής της κοινωνίας που παρουσιάζει τις γυναίκες ως άφωνα σώματα προορισμένα να υπηρετούν την έτερο-αρσενική επιθυμία, όπως είναι γνωστό. Αλλά τι σημαίνει αυτό για τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνώ με τις γυναίκες συντρόφισσές με τις οποίες οργανώνομαι μαζί; Πώς αυτό μεταφράζεται στον τρόπο που κάνω έρωτα, επιθυμώ τον έρωτα, εκφράζω τον έρωτα, αντιλαμβάνομαι τον έρωτα; Δεν μιλώ για το αν θα κάνω στοματικό στη σύντροφό μου ή αν θα της πω σ’ αγαπώ, μιλώ για το αν πραγματικά εκτιμώ- ή όχι- την ισότητα στις σχέσεις μας παραπάνω από το συστηματικό σεξ.

Για το γεγονός ότι οι συντρόφισσές μου έχουν παράσχει πολλή περισσότερη συναισθηματική και οικονομική υποστήριξη σε μένα απ’ ότι εγώ σ’ εκείνες. Μιλώ για το ότι σχεδόν ποτέ δεν αφαιρέθηκα ενόσω ένας προνομιούχος λόγω φύλου άρρεν μιλούσε επειδή τον σκέφτηκα σεξουαλικά.

Έχω πιάσει επανειλημμένως τον εαυτό μου να αφαιρείται σκεπτόμενος το σεξ ενόσω ακούω γυναίκες να συζητούν που είναι διοργανώτριες, ηγέτιδες, οραματίστριες, φίλες μου, συντρόφισσές μου. Είμαι γεμάτος καψούρες, υγιή σεξουαλική επιθυμία και απόψεις υπέρ του σεξ, δεν μιλώ γι’ αυτά. Μιλώ για τη δύναμη, τα δικαιώματα και την ηγεσία των γυναικών που περιθωριοποιούνται από την έτερο-αρσενική επιθυμία. Μακάρι να μην ήμουν τόσο συχνά αμυντικός, αλλά είμαι. Αισθάνομαι ακυρωμένος και τερματίζω συζητήσεις σχετικά με το πώς η ισχύς επενεργεί ανάμεσα σε μένα και τη σύντροφό μου. Γίνομαι αμυντικός σχετικά με το πώς ο κόσμος αλληλεπιδρά με μας και πώς επηρεάζει τη δυναμική μας. Γνωρίζω ότι υπάρχουν φορές όπου λέω “εντάξει, θα το σκεφτώ περισσότερο” όταν απλώς σκέφτομαι “παράτα με ήσυχο”.

Αυτό δεν είναι εξομολογητικό ώστε να συγχωρηθώ. Είναι μια διαρκής πάλη ώστε να είμαι ειλικρινής σχετικά με το πόσο βαθιά έχω επηρεαστεί από την πατριαρχία και αυτά τα συστήματα καταπίεσης. Η πατριαρχία με διαλύει. Έχω τόσους πολλούς φόβους σχετικά με το να είμαι ή δεν είμαι ικανός να υπάρξω σε υγιείς σχέσεις αγάπης. Φόβοι σχετικά με το αν μπορώ ή δεν μπορώ να είμαι αυθεντικά ειλικρινής και συνδεδεμένος με τον εαυτό μου ώστε να μπορώ να ανοιχτώ και να μοιραστώ με τους άλλους ανθρώπους. Φόβοι σχετικά με την οργάνωση ώστε να χτίσουμε ειλικρινά και να μοιραστούμε τη δύναμή μας με τους άλλους. Τα τραύματα της πατριαρχίας υπάρχουν σε κάθε ένα άτομο με το οποίο αλληλεπιδρώ και όταν πιέζω τον εαυτό μου να το αναγνωρίσει, να το δει πραγματικά και να πάρει τον χρόνο του να σκεφτεί περί αυτού, γεμίζω με θλίψη και οργή. Η Bell Hooks, στο βιβλίο της All about love, γράφει ότι η αγάπη είναι αδύνατη όπου υπάρχει επιθυμία για κυριαρχία. Μπορώ να αγαπήσω αυθεντικά; Θέλω να πιστεύω. Θέλω να πιστεύω σε μια πολιτική εξάσκηση των προνομιούχων λόγω φύλου αρρένων προσανατολισμένων αντίθετα στην πατριαρχία.

Πιστεύω ότι όσο παλεύουμε ενάντια στην καταπίεση, όσο εξασκούμε τις δεσμεύσεις μας, πραγματοποιούμε και εκφράζουμε την ανθρωπιά μας. Υπάρχουν στιγμές, εμπειρίες και γεγονότα όπου βλέπω την πατριαρχία να αμφισβητείται από όλα τα φύλα και αυτό μας δείχνει το τι μπορούμε να κάνουμε. Πιστεύω πως αυτή είναι η εργασία της ζωής μας και στον πυρήνα της είναι ο αγώνας για τη ζωή μας. Και σε αυτόν τον αγώνα συνειδητοποιούμε ότι ακόμη και κατάμουτρα αυτών των συστημάτων καταπίεσης, η αγάπη μας, η ομορφιά, η δημιουργικότητα, το πάθος, η αξιοπρέπεια και η δύναμη μεγαλώνουν. Μπορούμε να επιτύχουμε.

Υστερόγραφο: “πρέπει να προχωρήσουμε για να κάνουμε τον αγώνα μας πραγματικό”

Ενώ είναι απαραίτητο να καταπιαστούμε με τα δύσκολα συναισθηματικά και ψυχολογικά ζητήματα, υπάρχει επίσης και μια ατελείωτη δεξαμενή στέρεων βημάτων τα οποία μπορούμε να κάνουμε ώστε να αμφισβητήσουμε την αρσενική υπεροχή.

Μια διοργανώτρια εργαζόμενη στην Παλαιστινιακή Απελευθέρωση μου έγραψε λέγοντας, “κάποια πράγματα που οι προνομιούχοι λόγω φύλου άνθρωποι μπορείτε να κάνετε: να κρατάτε πρακτικά στις συναντήσεις, να παίρνετε τηλέφωνα, να βρίσκετε σημεία συναντήσεων, να φροντίζετε τα παιδιά, να βγάζετε φωτοτυπίες και να κάνετε άλλες λιγότερο απαστράπτουσες εργασίες. Να ενθαρρύνετε τις γυναίκες και τους ανθρώπους που καταπιέζονται λόγω φύλου να αναλαμβάνουν ρόλους που συχνά κυριαρχούνται από άρρενες. Ζητήστε συγκεκριμένα από γυναίκες αν θέλουν να τους επιτελέσουν και να εξηγείτε γιατί θεωρείτε ότι θα ήταν κατάλληλες (δεν τους κάνετε χάρη). Δώστε προσοχή σε εκείνη που ακούτε και συνεχώς ελέγχετε τον εαυτό σας στο ζήτημα της ισχύος.

Είναι μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και τους καταπιεσμένους λόγω φύλου ανθρώπους που έχουν αναδείξει ξεκάθαρα, στέρεα βήματα δράσης που οι προνομιούχοι λόγω φύλου μπορούν να κάνουν ώστε να αμφισβητήσουν τον σεξισμό και να εργαστούν για την απελευθέρωση. Υπάρχει άφθονη εργασία που πρέπει να γίνει. Το μεγαλύτερο ζήτημα για μένα είναι, “τι απαιτεί από μένα το να επιδοθώ όντως σ’ αυτήν την εργασία, να τη θέσω ως προτεραιότητα και να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της;” Εκτός από το να μιλούμε οι άρρενες μεταξύ μας όπως σημειώθηκε παραπάνω, πρέπει επίσης να καθιστούμε ο ένας τον άλλον υπεύθυνο να συνεχίζουμε. Υπάρχουν πολλά σοβαρά συναισθηματικά ζητήματα που ανακύπτουν κάνοντας αυτήν την εργασία και είναι πολύ σημαντικό να βοηθούμε ο ένας τον άλλον ώστε να μην πελαγώνει και να μη χάνει τον δρόμο του αλλά να συνεχίζουμε με στέρεα βήματα προς τα εμπρός. Να ρωτάμε τους εαυτούς μας, “πώς η εργασία μας υποστηρίζει την ηγεσία των γυναικών;” “Πώς εργάζομαι ώστε να μοιράζομαι την ισχύ μου στην οργάνωσή μου;” “Πώς καθιστώ τον εαυτό μου ανοιχτό στο να εισπράττει την ανταπόκριση από τους καταπιεσμένους λόγω φύλου ανθρώπους στην εργασία που κάνω;” Κάθε μια από αυτές τις ερωτήσεις παράγει τα επόμενα βήματα. Η εξέταση και η αμφισβήτηση του προνομίου είναι μια απαραίτητη πτυχή της εργασίας μας, αλλά δεν είναι αρκετή. Άρρενες που εργάζονται μαζί με άλλους ώστε να αμφισβητούν την αρσενική υπεροχή τους αποτελούν απλώς μία από τις πολλές, πολλές στρατηγικές που χρειάζονται ώστε να αναπτυχθούν κινήματα πολυφυλετικά, αντιρατσιστικά, φεμινιστικά, απελευθερωτικά για queer και trans ανθρώπους, βασισμένα στην εργατική τάξη και αντικαπιταλιστικά. Γνωρίζουμε ότι ο σεξισμός θα εργάζεται ώστε να υπονομεύει το χτίσιμο τέτοιων κινημάτων. Η ερώτηση είναι, ποια εργασία θα κάνουμε εμείς ώστε να βοηθήσουμε στο χτίσιμο αυτών των κινημάτων και κατ’ αυτήν τη διαδικασία να επεκτείνουμε την ικανότητά μας να αγαπάμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους.

Πολλή αγάπη στο εκδοτικό πλήρωμα αυτής της έκθεσης: Clare Bayard, Rachel Luft, J. C. Callender, Nilou Mostoufi, April Sullivan, Michelle O’Brien, Elizabeth ‘Betita’ Martinez, Sharon Martinas, Roxanne Dunbar-Ortiz, Rahula Janowski and Chris Dixon.

Περισσότερο διάβασμα:

–Patricia Hill Collins, Black Feminist Thought: Knowledge, Consciousness and the Politics of Empowerment

-Bell Hooks, Feminist Theory from Margin to Center

-Paul Kivel, Men’s Work: How to Stop the Violence that Tears Our Lives Apart

-Maria Mies, Patriarchy and Accumulation on a World Scale: women in the international division of labour

-Barbara Smith, The Truth that Never Hurts: writings on race, gender and freedom

[1] ΣτΜ: ο όρος emo-hardocore (ή emocore) προέρχεται από τις λέξεις emo (συντομογραφία του emotional που θα πει συναισθηματικός/ή/ό) και hardcore (που θα πει σκληροπυρηνικός/ή/ό). Ο όρος emo κι αργότερα και ο όρος emo-hardocore ή emocore χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει ένα κομμάτι της punk μουσικής σκηνής αλλά πλέον χρησιμοποιείται και ως όρος αυτοπροσδιορισμού. Περισσότερα εδώ.

Πηγή: provo